Ο Κώστας είναι δεύτερο έτος στη νομική. Δεν του αρέσει η σχολή του. Θέλει να τα παρατήσει. Δεν πηγαίνει στο πανεπιστήμιο. Προτιμά να κοιμάται καθώς όλο το βράδυ διαβάζει άρθρα για το bitcoin ή παρακολουθεί αγώνες. Οποιουσδήποτε αγώνες. Ποδοσφαίρου, αυτοκινήτου, μποξ, Brazilian, μπάσκετ. Ό,τι φανταστείς. Φτάνει να υπάρχει η προοπτική μιας νίκης. Θέλει να γίνει πλούσιος. Μπορεί να ακούγεται παιδικό και αφελές αλλά, είναι ένα όνειρο κι αυτό και πολύ κοινό ανα τον κόσμο μάλιστα! Οι γονείς το τροπάριο τους. «Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, πάρε ένα πτυχίο να έχεις και μετά βλέπουμε». Δεν του λένε πάρε γνώσεις. Το έλεγαν στην αρχή αλλά μάταια καθώς τους είχε έτοιμη την απάντηση: «δεν με ενδιαφέρουν αυτές οι γνώσεις. Χάνω πολύτιμές ώρες για αυτές τις γνώσεις. Δεν θέλω πτυχίο»! Απανωτά «εμφράγματα» οι γονείς. «Μετά από τόσο αγώνα, μετά από τόσα ιδιαίτερα, τόσες κούρσες, τόση κούραση, τόσα χρήματα; Τα αφήνεις όλα να πάνε χαμένα»; Ανένδοτος ο νεαρός. Θέλει να φύγει και μάλιστα να πάει πολύ μακριά. Θέλει να ασχοληθεί με κτηματομεσιτικά καθώς δεν εμπιστεύεται και πολύ τα bitcoin, crypto, μετοχές κλπ. Με τι χρήματα; Δεν μπορούν οι γονείς κι ούτε θα έπρεπε, αν με ρωτάτε, γιατί κανένα όνειρο «τρελό» δεν γίνεται πραγματικότητα αν κοιμάσαι σε απαλά μαξιλάρια.
Γιατί λέω την ιστορία του Κώστα; Γιατί ακούω πολύ συχνά για τον Γιάννη, τον Γιώργο, τη Μαρία μια παρόμοια ιστορία. Γιατί ακούω τα παιδιά στο σχολείο να μου λένε απροκάλυπτα «Τι να τον κάνουμε τον Καβάφη; Που θα μας χρειαστεί; Εμείς θα γίνουμε πλούσιοι. Διπλασιάσαμε στο bitcoin». Κύριε Ελέησον!
Ο Γιάννης γράφει το είναι «ίνε». Εγώ πασχίζω στα 17 του να του μάθω τα αυτονόητα ενώ παράλληλα πρέπει να προωθήσω «το προϊόν μου», τον Καβάφη, τον Ελύτη, την ορθογραφία, τρόπους πειθούς, τρόπους ανάπτυξης παραγράφων, τις συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου ενώ αυτός ανυπομονεί να βγει στο διάλειμμα να δει την κατάσταση των «επενδύσεων» του στο κινητό! Και με πιάνει ένα παράπονο. Τι κάνω εδώ πέρα; Ποιος φταίει; Ο Bill Gates και o Steve Jobs που έγιναν πολυεκατομμυριούχοι χωρίς πτυχίο; Μια κοινωνία που έχει θεοποιήσει το χρήμα; Ένα ανιαρό εκπαιδευτικό σύστημα που έχει μείνει «πίσω» και χάνει «πελατεία»; Το διαδίκτυο που αποτελεί πιο ελκυστική πηγή γνώσης από τον δάσκαλο; Ο κωρονοϊός και οι ατέλειωτες ώρες μπροστά στους υπολογιστές; Το tiktok,το instagram, η μάνα τους, ο πατέρας τους, εγώ που τα βλέπω έτσι ενώ μπορεί να είναι και αλλιώς;
Ένα κατάλαβα. Πως η νέα γενιά ζει σε μια τρικυμιώδη ρευστότητα. Όλα αλλάζουν γρήγορα χωρίς να κτίζεται μια σχέση με τον πραγματικό τους εαυτό και αυτό είναι πιο τρομακτικό από το αν θα πάρουν τελικά ένα πτυχίο.
