Γράφει η Μαρίνα Αρμεύτη
Να διακόπτεις. Θέλει κι η ζωή επανεκκίνηση. Νόμος. Χωρίς διακοπές κι επανεκκινήσεις γίνεται η ζωή μια μακρόσυρτη ευθεία πολύ επικίνδυνη όταν κουράζεσαι. Σε παίρνει ο ύπνος ή σε πιάνουν στον ύπνο και τα δυο εξίσου αυτοκαταστροφικά.
Γι’ αυτό σου λέω. Οι διακοπές δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη επιβίωσης. Κι όταν διακόπτεις να το κάνεις χωρίς ενοχές. Το δικαιούσαι.
Περί του τύπου των διακοπών που γουστάρεις δεν μου πέφτει λόγος. Με κόσμο ή κάπου μοναχικά, βουνό ή θάλασσα, οικογενειακά ή με φίλους, σε πεντάστερο ή σε σκηνή, εσύ ξέρεις καλύτερα. Το σημαντικό είναι να βρεις χρόνο να δώσεις αγάπη, να πάρεις αγάπη κι αν δεν είναι κανείς εκεί τριγύρω δώσε στον εαυτό σου! Σε αυτό το πλάσμα το ξεχασμένο, που το περιφέρεις όλο το χρόνο δεξιά κι αριστερά και ποτέ δεν το ρωτάς αν είναι καλά, γιατί θεωρείς δεδομένο ότι σ’ ακολουθεί αγόγγυστα.
Αμ’δε! Τις νύχτες σου ψιθυρίζει στ’ αυτί: “πονάει το στομάχι μου” Ή “έχω πονοκέφαλο” ή “έχω αρρυθμίες”… Αυτά σου λέει κι εσύ τα αγνοείς για να μην ξεβολευτείς, να μην πας στον γιατρό, να μη βγεις από τις ράγες.
Είναι Αύγουστος. Δικαιούσαι διακοπές. Δικαιούσαι να πετάξεις τη μάσκα, τη στολή, τον ρόλο. Δικαιούσαι να απολαύσεις την ματαιότητα του “κάστρου στην άμμο” μικρού ή μεγάλου, μόνο και μόνο επειδή το φαντάστηκες, επειδή το έφτιαξες κι επειδή έπαιξες.
