Γράφει η Μαρίνα Αρμεύτη
Πρώτα σε είχα
συλλάβει με το μυαλό
μου
Ύστερα σου χάρισα το
σώμα μου
Έγινα γη, έγινα χώμα
Αστάρτη, Άφροδίτη
κι εσύ μεγάλωσες και
άνθιζες πίσω από
τοιχώματα γερά
όπως τα τείχη της
βασιλεύουσας
ιστοί, νευρώνες,
ματάκια, δάκτυλα
κι ύστερα το κλάμα σου
πυξίδα μου και
δρόμος.
Δρόμος, δρόμος
Έκανα λάθη, είπα
συγγνώμη, είπες
εντάξει,
κλείναν πόρτες
άνοιγαν πόρτες
ήρθαν οι φίλοι σου
ήρθαν οι φόβοι σου
οι πεταλιές σου
πληγές στα γόνατα
πληγές οι έρωτες
βουρκωμένα τα μάτια
σου
Κι εγώ πονούσα έναν
πόνο πιο βαθύ απ’ την
αγάπη
Ήρθαν τα “Φεύγω”
σου
Φτερά που άνοιξαν
φλόγες που άστραψαν
κι εγώ αγαπώ με μιαν
αγάπη πιο βαθειά απ’
την αγάπη
Εγώ σε κυοφόρησα
μα εσύ με γέννησες
μέσα από τη ρίζα του
ομφάλιου λώρου σου.
Πρώτα με είχες συλλάβει
με το μυαλό
σου
Ύστερα μου χάρισες
το σώμα σου
Έγινες γη, έγινες χώμα
Αστάρτη, Άφροδίτη
κι εγώ μεγάλωνα και
άνθιζα πίσω από
τοιχώματα γερά
όπως τα τείχη της
βασιλεύουσας
ιστοί, νευρώνες,
ματάκια, δάκτυλα
κι ύστερα το κλάμα
μου πυξίδα σου και
δρόμος.
Δρόμος, δρόμος
Έκανες λάθη, είπες
συγγνώμη, είπα
εντάξει,
κλείναν πόρτες
άνοιγαν πόρτες
ήρθαν οι φίλοι μου
ήρθαν οι φόβοι μου
οι πεταλιές μου
πληγές στα γόνατα
πληγές οι έρωτες
βουρκωμένα τα μάτια
μου
Κι εσύ πονούσες έναν
πόνο πιο βαθύ απ’ την
αγάπη
Ήρθαν τα “Φεύγω”
μου
Φτερά που άνοιξαν
φλόγες που άστραψαν
κι εσύ αγαπάς με μιαν
αγάπη πιο βαθειά απ’
την αγάπη
Εσύ με κυοφόρησες
μα εγώ σε γέννησα
μέσα από τη ρίζα του
ομφάλιου λώρου μου
