Εβρέθηκα που λαλείς στην Ολλανδία. Αρέσκει μου η Ολλανδία. Όχι δεν μου αρέσκει το χόρτο. Χαλά με. Αρέσκουν μου οι τουλίπες, τα κανάλια τζιαι το βλέμμαν του κόσμου. Αμέριμνο, χαρούμενο, αδιάφορο. Χωρίς την περιέργεια του «χωρκάτη» σε στιλ «τίνος είσαι μάνα μου;».
Εμείνισκα που λαλείς στα σύνορα Ολλανδίας – Βελγίου, σε κάτι φίλους. Στην μιαν άκρην του δρόμου εν Ολλανδία τζιαι στην άλλλην εν Βέλγιον. Εν ήταν σαν τους δικούς μας τους γειτόνους αλλά τζιαι πάλε…ήταν οι «ποτζεί». Τζιαι τωρά ζουν ποδά, δουλεύκουσιν ποτζεί. Εν αθθυμούνται πιλέ μου που εν τα σύνορα, δηλαδή μια ταπελλούα μιτσιά όπως της διάβασης πεζών, χαμένη πίσω που τα δέντρα. Μόλις φκεις λλίον έξω που τες μεγάλες πόλεις πνίεσαι στο πράσινο. Κάτι δέντρα πανύψηλα, πλούσια, χορτάτα νερό τζιαι δροσιά.
Εκατάλαβες κύριε; Τζιαι κάθομαι τζιαι συγκρίνω, τζιαι ζηλεύκω. Εμείναμεν στάσιμοι. Τζιαι έτσι θα μείνουμεν. Να φκαίνουν οι πολιτικοί στα σόσιαλ μίντια με τες ποζούες τους να μετρούν τα λάικ τους. Να μας χωρίζουν, να μας φανατίζουν, να μας γεμώνουν τον νου μας φούμαρα τζιαι που την άλλην δώστου γελασιόν του κοσμάκη. Ενώ δαμέ καταλάβεις πως υπάρχει έλεγχος. Πληρώνουν φόρους. Οι φόροι γίνουνται έργα. Γίνουνται δρόμοι, νοσοκομεία, σχολεία, λιμάνια, αεροδρόμια, τρένα, τραμ. Βοηθά το κράτος τον κόσμο. Δεν του γελά του κόσμου τζιαι ο κόσμος εμπιστεύκεται. Δεν θεωρεί τους φόρους πρόβλημα. Θεωρεί τους κατάθεση, επένδυση. Γιατί το κράτος θα έρτει να σταθεί δίπλα τους. Για παράδειγμα: πλούσιοι-φτωσιοί, έχουν ούλλοι φωτοβολταϊκά. Φκάλλει μες τη μαυρισούραν του ουρανού μιαν χαραμάδαν ήλιον τζιαι σιέρουνται που κάμνουν απόσβεσην τζιαι ο πολίτης τζιαι το κράτος. Σιέρουνται που φορτίζουν τα αυτοκίνητα τους, που έρκεται πκιο λλίον το ρεύμαν τους, που σώζουν τον πλανήτην τελοσπάντων.
Ζηλεύκω τους αλήθκεια τούτους δαπάνω! Ελεύθεροι αθρώποι, ακομπλεξάριστοι. Ούτε που τους κόφτει με που προσεύχεσαι, με αν προσεύχεσαι, με που τζοιμάσαι, με που τρώεις, με τι τρώεις, με αν είσαι γυναίκα, με αν είσαι άντρας, με αν είσαι non binary. Αν τους μιλάς ευγενικά απαντούν ευγενικά, αν τους μιλάς με αγένεια λαλούν σου την κατάλληλα. Ίσια πράματα.
Σε λλίον φεύκω. Εν όμορφα να ταξιδεύκεις, να θωρείς, να παρατηράς, να ονειρεύκεσαι. Ναι, ονειρεύκομαι πως τούτα ούλλα τα κοπελλούθκια μας που στέλλουμε να σπουδάσουν δαπάνω εννα κουβαλήσουν μαζίν τους νέες συνήθειες. Καλλύττερες που τες δικές μας. Ελπίζω να μεν συγχύζουν την πρόοδο με την νόμιμη μαστούρα μόνον. Ελπίζω πως εκτός που τα ποδήλατά τους εννα φέρουν στην Κυπρούλα μας την τόλμη να αγαπήσουν, να αποδεκτούν, να σεβαστούν τζιαι να διεκδικήσουν όσα ακούν κάτι δικοί μας τζιαι ξιππάζουνται. Τζιαι όσοι βουρούν να ξινίσουν τα μούτρα τους για κάτι ήθη ξενόφερτα που τα ζηλεύκω, να πω πως ευτυχώς που υπήρξαν διαχρονικά στην βραχονησίδα τζιαι οι λάτρεις του ξενόφερτου, αλλιώς ακόμα θα φορούσαμε κουρούκλαν οι γιεναίτζιες τζιαι βράκαν οι “αδρώποι”.
