Το υπόλοιπο μισό του ποτηριού που αφορά στη χώρα μας και στους ανθρώπους της
Γράφει ο Πάρις Δημητριάδης*
Aπ’ όση διάσπαση προσοχής και attention span κι αν υποφέρετε, το σκανδαλάκι (σκανδαλάρα) με το Αλ Τζαζίρα, θα το θυμάστε, φαντάζομαι: Ήταν πέρσι τέτοιο καιρό, τον Οκτώβριο του 2020, μήνα κιόλας κατά τον οποίο η Κυπριακή Δημοκρατία «γιόρταζε» τα 60 συναπτά έτη της κολοβής της ζωής, όταν σύσσωμη η κοινωνία μας θα ερχόταν αντιμέτωπη με εκείνο το βαθιά ντροπιαστικό και ιλαροτραγικό σοκ.
Μετά από πολύμηνη, επιτόπια και κυριολεκτικά undercover δημοσιογραφική έρευνα, ένα από τα γνωστότερα ειδησεογραφικά πρακτορεία του πλανήτη δημοσίευσε «ξαφνικά ένα πρωί» του περσινού Οκτωβρίου το ρεπορτάζ για τα Cyprus Papers. Η νησιωτική μας χώρα θα γινόταν αμέσως παγκοσμίως γνωστή για μαφία, διαπλοκή και golden boys και το αναξιόπιστο πια «Επενδυτικό Πρόγραμμα Πολιτογραφήσεων», θα κατέρρεε τελεσίδικα και ολοκληρωτικά, σαν χάρτινος πύργος.
Ψίθυροι, φήμες, σκιές αλλά και ανοιχτές καταγγελίες γύρω από παράνομες πολιτογραφήσεις υπήρχαν φυσικά στην Κύπρο πολύ καιρό πριν τη δημοσίευση των Cyprus Papers. Αυτό ωστόσο που μάλλον «εντυπωσίασε» τους πολίτες τότε, ήταν η κλειδαρότρυπα της όλης υπόθεσης καθώς και το γεγονός ότι πλέον υπήρχε ήχος και εικόνα που γινόταν viral παντού στον πλανήτη.
Ήταν όλα εκεί, in your face, λειτουργούσαν ως ακλόνητες και αδιάψευστες μαρτυρίες της μαφιόζικης σήψης και διαπλοκής και μεγαλύτερος χαμένος φαινόταν να βγαίνει η ίδια η χώρα και οι πολίτες της.
Ένα ωστόσο χρόνο και εκατοντάδες κοινωνικές ζυμώσεις και εξελίξεις που επισυνέβησαν πριν και μετά, θα ήταν ίσως μια καλή ιδέα ν’ αρχίσουμε να συγκεντρωνόμαστε περισσότερο στο υπόλοιπο μισό του ποτηριού που αφορά στη χώρα μας και στους ανθρώπους της.
Ακούγεται αστείο και τυποποιημένο φούλ, το νησί μας όμως ανέκαθεν ήταν πολύ ενδιαφέρον μείγμα και σταυροδρόμι πολιτισμών και αυτό νομίζω πως στις μέρες μας παρουσιάζει πρόσθετο ενδιαφέρον.
Ως το νοτιότερο και ανατολικότερο άκρο της ΕΕ -ως ένα βαθμό και του ευρωπαικού πολιτισμού, θα τολμούσα να προσέθετα- και με κυριολεκτική εγγύτητα στις αχανείς και τεράστιες κουλτούρες και αγορές της Ασίας και της Μέσης Ανατολής, η σημερινή Κύπρος πλεονεκτεί να απολαμβάνει μία αξιοπρόσεκτα πλούσια πληθυσμιακή σύνθεση, πολυπολιτισμική και κοσμοπολίτικη, με ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό κιόλας πανεπιστημιακής κατάρτισης και μόρφωσης.
Μπορεί σε επίπεδο πολιτείας και δημοσίου τομέα να βρισκόμαστε εκκωφαντικά πίσω, συγκριτικά τουλάχιστον με ορισμένα κράτη – μέλη της ΕΕ και να πρέπει να γίνουν άπειρες μεταρρυθμίσεις και ενέργειες για δημοκρατικοποίηση και εκσυγχρονισμό, σε επίπεδο εντούτοις πληθυσμιακής σύνθεσης και ιδιωτικών πρωτοβουλιών θα μπορούσε να ειπωθεί πως το σκηνικό στην Κύπρο είναι κατά παρασάγγας καλύτερο.
Νομίζω πως, όλοι όσοι έχουν το αισθητήριο και την υποψία, γνωρίζουν σε τι αναφέρομαι.
Αρκεί, ίσως, να πιστέψουμε στους εαυτούς μας περισσότερο και να ασχοληθούμε και με το μισογεμάτο ποτήρι μας.
Μνημονεύοντας τις γελοιότητες με τα χρυσά διαβατήρια, ας μιλήσουμε για μία Κύπρο όπως αυτή θα έχει διαμορφωθεί και μεταμορφωθεί σε δέκα, τριάντα, γιατί όχι σε πενήντα και σε εκατό χρόνια από σήμερα. Έχουμε ανάγκη για ένα προσοδοφόρο και βιώσιμο μοντέλο ολιστικής ανάπτυξης. Όχι μόνο πρόσκαιρης και οικονομικής.
*Δημοσιογράφος
