Γράφει η Ανθή Ερμογένους*
Είναι το τέλος μιας χρονιάς που δεν ήθελα απολογισμούς, ώσπου μου είπε κάποιος φίλος ότι βγάζω θυμό. Το σκέφτομαι συνέχεια γιατί δεν θέλω να γίνω μια περσόνα τοξική. Τον θυμό που μου καταλόγισε τον βίωσα σαν πόνο στο μικρό δακτυλάκι του ποδιού όταν κλωτσά κατά λάθος το πόδι του καναπέ. Το δακτυλάκι που κλωτσά κατά λάθος τον καναπέ είναι το χειρότερο μου. Αισθάνθηκα να μην θέλω να τον ξαναδώ, λες και φταίει ο καναπές, αντί το πόδι που τον κλώτσησε.
Τώρα ακολουθώ μια λαχανιασμένη πορεία να κάνω απολογισμούς. Και να γράψω το τελευταίο μου πολεμικό επεισόδιο πριν βγει η χρονιά, να ξεθυμάνω και να κάτσω να βρω ήρεμες φόρμες να συνεχίσω. Γιατί κανείς δεν γουστάρει ανθρώπους θυμωμένους. Όμως εντόπισα πως αυτός ο χρόνος παραλάμβανε γεγονότα και δανείστηκε θυμούς για να με παρασύρει να τα κινήσω. Ίσως να ένιωσα πως ήταν η συνδρομή μου στον κόσμο. Ίσως να ήταν άλλα πολλά και αυτό να ήταν η αφορμή.
Η προσωπική μου επικαιρότητα, μιας χρονιάς, που είχε διαπιστώσει πως οι κοινωνίες χωρίζονται σε δήμιους και θύματα, που είχε διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν εργατικά τάγματα να μιλήσουν για τον εργάτη, που είχε διαπιστώσει ότι οι άνθρωποι, το πολύ να κάνουν επαναστάσεις μιας σεζόν, επινόησε την ανάγκη της συνδρομής μου. Έστω μέσα από μια στήλη. Ή με την επιλογή του τι να δημοσιεύσω στη ροή και τι να αποκλείσω. Επειδή σκεφτόμουν πως ακόμα και αν νικάνε σε κάποιες περιπτώσεις οι κακές εκδοχές, το θέμα είναι να μην παραδοθείς στον νικητή. Εγώ εν τω μεταξύ, τηρουμένων των αναλογιών, ακριβώς θυμωμένη δεν ήμουν. Ήταν το ύφος το δαντικό. Επειδή δεν υπήρχε περιθώριο για ύφος ταξιδιού αναψυχής όταν έχεις πάρει τρομάρες από αυτό τον κόσμο. Η εποχή μας, φρόντισε και μας γέμισε μάρτυρες, για τους οποίους δεν έχεις περιθώριο να μιλάς γλυκανάλατα.
Αυτό το ταξίδι ήταν πάντα πιο μεγάλο από εμένα. Και μπορεί το σώμα των κειμένων όλη τη χρονιά, να ήταν πιο έντονο από όσο έχουν μάθει οι άνθρωποι. Όμως όταν μιλάμε για θέματα σοβαρά, δεν θα τυπώνουμε εφημερίδες στα υπόγεια. Πέθαναν εργάτες γιατί κόστιζε η ασφάλεια τους, ή γιατί το ΓΕΣΥ έκανε τα νοσηλευτήρια μπακάλικα. Μια κοπέλα βολοδέρνει στη φυλακή επειδή κατήγγειλε βιασμό, άνθρωποι έμειναν άστεγοι πρώτη φορά ξανά μετά την εισβολή, σε έναν τόπο που ποτέ δεν είχε άστεγους, γιατί τα ενοίκια είναι πιο ψηλά από μισθούς. Γυναικοκτονίες που έβγαλαν φάτσα κάρτα όσα δεν τολμούσαμε να πούμε τόσα χρόνια, αυτοκτονίες ανθρώπων που τίναξαν το χαλί και έβγαλαν στη φόρα ένα κράτος λίγο στην πρόνοια. Μετανάστες που ζουν σε πάρκα. Τόπος αμετανόητος που επιμένει ότι όλα τα έκανε σωστά.
Είχαμε πολλά που σοδόμισε ο τόπος. Που συμπυκνώνουν μια οικουμενικότητα στην κοινωνική τακτική, που χωρίζει σε ανθρώπους ύπατους και σε ανθρώπους θύματα. Που είχαμε μια κοινωνία που εσχατολόγησε χυδαία σε αυτούς. Που όλες οι αποστολές της είχαν την ίδια τύχη. Κι έτσι η στήλη αυτή κράτησε με θυμό το χρονικό μιας βασανισμένης στιγμής, κράτησε το ύφος του πένθους, είχε στάση διαμαρτυρίας, είχε την αντίδραση ενός μαθητή που αντιμιλά γιατί αδικείται ένας συμμαθητής, είχε την κυνικότητα του κακοπαθημένου. Η χρονιά αυτή δεν κρατά φεύγοντας μούτρα, κρατά θυμό και πένθος. Αλλά έχει τελεσίγραφα κι άσκηση ελέγχου εξουσίας. Για να αλλάζουν τα πράγματα στο καλύτερο. Έχει το ύφος διορίας. Να φέρει ένα κοινωνικό σώμα αναστημένο. Κυρίως έχει θετική πρόθεση και αισιοδοξία. Επειδή μας εξάντλησε και εμάς ο θυμός.
Καλή, ήρεμη και δικαιωμένη αντάμωση.
