Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Εγγραφή στο Newsletter

Limassol Today - Asset 10

Αστικοί εραστές

Γράφει η Ανθή Ερμογένους*

Το ζευγάρι στον 6ο είναι εξήντα χρόνια μαζί. Το διανοείσαι; Έχουν την τηλεόραση στη διαπασών. Μόλις έπαθε κώφωση ο ένας, την επόμενη ημέρα έπαθε μερική κώφωση κι εκείνη. Μπορεί και να μην έπαθε, να ήταν αυθυποβολή. Πρέπει να φωνάζουν ο ένας στον άλλον. Έπρεπε να περιορίζονταν στις βασικές συνομιλίες. Αλλά προτιμούν να μιλάνε μεταξύ τους συνέχεια.

Στον από κάτω όροφο μένει ένας τριαντάρης. Δηλώνει σκηνοθέτης αλλά πέραν από κάτι παλαβές λήψεις που έχει μοντάρει από τη κάμερα του κινητού του, δεν έχει ολοκληρώσει ποτέ τίποτα. Καμιά του σχέση δεν κράτησε πάνω από 10 μέρες. Σε κάθε μια ερωμένη που γνωρίζει μπαίνει και πιο άπειρος. Κάθε έξοδος γυναίκας από την πόρτα του τον αφήνει πιο μόνο. Διακαής πόθος του η Βουλγάρα περιπτερού του MMS λίγο πιο κάτω. Πάει σε όλες τις εκδηλώσεις του δήμου μόνο και μόνο για να περνά από το περίπτερο. Ξέρει το πρόγραμμα της βάρδιας της από έξω. Τραβά με το κινητό του από το μπαλκόνι κάθε φορά που περνά. Διαστροφική συλλογή. Αθώα συλλογή. Κάθε φορά που αλλάζει το πρόγραμμα αυτή, αυτός πλάθει με το μυαλό του δεκάδες πιθανές ασθένειες της. Ποτέ ότι ξενύχτησε απλά με άλλον. Στο μυαλό του, μια Βουλγάρα Παναγιά.

Η φοιτήτρια στον πρώτο έχει δεκάδες ανάδοχους γκόμενους. Η μονογαμικότητα είναι φτώχεια, είπε στις φίλες της. Η αλήθεια είναι πως δεν θέλει να αποτολμήσει ποτέ τη σιωπή. Ποτέ τις σκέψεις. Ποτέ τη μοναξιά. Η μοναξιά ανήκει στην προοπτική του ασυντέλεστου. Γεύεται τη δόξα της στα φτηνά δώρα που της φέρνουν. Τις ψεύτικες γούνες του Τερανόβα, τα ψεύτικα σκουλαρίκια του Lepus, τα φτηνά κρασιά του περιπτέρου. Ρουφά τα κρασιά και τα φτύνει με τρόπο πίσω στο ποτήρι. Τη ζηλεύω για το βάθος που δεν έχει. Τα ποταπά μυαλά είναι τα πιο ευτυχισμένα.

Από κάτω περνά ο «λαός». Η Ανεξαρτησίας ποδοπατείται από καταναλωτές. Κάποτε από διαδηλωτές. Όχι πολλούς. Και τροχονόμους. Και ντελιβεράδες Πακιστανούς. Μπλε, πράσινοι και πορτοκαλί ζωντανοί οργανισμοί. Μια κοινότητα της ανθρωπότητας που την προσέχεις μόνο για να τη βρίσεις όταν πετάγεται στο δρόμο σου. Ούτε καν όταν σου φέρνει το φαΐ. Η Ανεξαρτησίας δεν είναι μια καλοσαπουνισμένη εμπορική οδός. Δεν θα κάνει κανένας τουρίστας check in εδώ για να το παίξει καλοταξιδευμένος. Είναι άτεχνη. Όχι ανυπόφορη αλλά άγουστη. Στην Ανεξαρτησίας δεν θα συναντήσεις τίποτα πολύπλοκο. Δεν θα σου συμβεί τίποτα απρόοπτο. Δεν δείχνει να εκτιμά τον υπερρεαλισμό. Είναι απαλλαγμένη από ιστορίες. Είναι σαν τον άντρα που σε περιμένει με τις παντόφλες στο σπίτι.

Η πιο μεγάλη στιγμή της οδού ήταν η νύχτα που μέθυσα και φώναζα κάτω από τα μπαλκόνια  «Όσο η καρδιά κι αν λαχταρά δεν θα ξαναγαπήσω». Ούτε ένας κάτοικος δεν μου φώναξε «Σκάσε». Έκαστος εγκολπώθηκε στην ανεραστότητα που υπέπεσε το κέντρο. Αστική ζωή. Είναι αυτό αστική ζωή; Θέλει κότσια η αστική ζωή. Θέλει ζωή η αστική ζωή. Υπάρχει μια πάθηση που λέγεται αξύπνητος. Ψυχολογική. Την έπλασα, δεν την έγραψε κανένας ψυχολόγος. Είναι αυτή που ισχυρίζεσαι πως η απορρύθμιση είναι μια κακή αναστάτωση. Είναι σαν αγριόχορτο που βλάστησε χωρίς να το φυτέψεις. Στα αρτίως στοιχισμένα πλακάκια σου. Η έξαψη του αγριόχορτου. Κρυφά το επιθυμούσες. Θα διηγείσαι για μέρες δήθεν με αγανάκτηση την ιστορία που σου ‘τυχε για μια που φώναζε κάτω απ’ τα μπαλκόνια «Όσο η καρδιά κι αν λαχταρά δεν θα ξαναγαπήσω» – και για το αγριόχορτο που βλάστησε και σου έκανε τη ζωή ζούγκλα. Είναι τα θέματα «καβάντζα» στα κενά σιωπής που προκύπτουν στις αστικές σχέσεις σου.  Στα χαρίζω. Πάρ’τα και φύγε και πήγαινε σε μια οικοκυρική γειτονιά. Περνάς την ανάγκη σου για ακλόνητες συνθήκες με τακτοποιημένο κλαςς. Με πέντε βόλτες που πήγαμε στα H&M της Ευρώπης νομίσαμε μεταμορφωθήκαμε σε ομογένεια του Champs-Elysees. Περνιόμαστε για κομιλφό-αστοί ελάχιστου κόστους.

Το άστυ και ο έρωτας πρέπει να αφήνουν να δημιουργούνται δευτερεύουσες ιδέες. Για να δημιουργούνται οι κοινοί τόποι. Για να εξάγεται το μάξιμουμ. Για να μην μένουν ανιστόρητοι. Γραφικοί άγραφοι.

Ο μηχανισμός του προθανάτιου θανάτου είναι η τεμπελιά για απόκλιση. Η αδέξια ασάφεια της αρμονίας. Η αποστειρωμένη υγειά της ρουτίνας. Η διασφάλιση των ίδιων και των ίδιων. Η ανεμπόδιστη θέα στις περιπτερούδες. Που εγγυούνται μίνιμαλ προσπάθειες.

«Τα ωραιότερα μπαρ θα τα συναντήσεις στο δρόμο για τα μπαρ που σου πρότειναν» είπε κάποτε ένας λαϊκός σοφός. Και δεν βρίσκω καν μπαρ να σου προτείνω. Γιατί δεν γέννησε ζωή η πόλη, ούτε την ανάγκη της. Δεν γίνεται ο έρωτας αστικό υποκείμενο κι ας έπρεπε. Να σε εμπνέει για ένα μεθύσι της προκοπής. 

Στον τέταρτο όροφο έμενε ένας ακαδημαϊκός εξ Ελλάδος. Μου δίδασκε στο μάστερ. Μου έβαλε άριστα στην πτυχιακή και μου έστειλε e-mail, αγαπητή κυρία τάδε ευχαριστώ που μου θυμίσατε ότι αυτό το επάγγελμα αξίζει για να γνωρίζω άτομα σαν εσάς. Ήταν ένας πολύ ωραίος ακαδημαϊκός και του απάντησα σαν αστικιά γκόμενα στον πληθυντικό. Μου αρέσουν οι ρόλοι μου. Αργά το απόγευμα τον συνάντησα στην είσοδο του τυχαία, δεν ήταν πια καθηγητής μου και κράτησα τον πληθυντικό και την σέξι αστικότητα μου. Φαντασιώθηκα να τον καλώ και να τον σέρνω από μπαρ σε μπαρ του κέντρου να πίνουμε και να ξεσφίγγει τα πρώτα δυο κουμπιά στον λαιμό του πουκαμίσου. Και αυτό θα γινόταν. Μα αυτά γίνονται μόνο στις μπυραρίες των δυτικών προαστίων. Ενδεχομένως εκεί να αγαπιόμασταν παράφορα. Εδώ συμβαίνουν μόνο όσα αβίαστα μπορούν να προβλεφθούν. Εδώ υπάρχει μόνιμα ύφος εξαντλημένης προσδοκίας. Εδώ δεν έχει δρόμους ερωτικούς. Οι έρωτες συστέλλονται. Άεργοι και μηδαμινοί δρόμοι. Ο χώρος επιβάλλεται στους ανθρώπους μου είπαν μια φορά.

*Αρχισυντάκτρια

Powered by kone"

Μην το χάσεις

Journal

Δείτε επίσης