Γράφει η Ανθή Ερμογένους
Σήμερα βρέθηκε νεκρό ένα ελάφι στον κήπο Λεμεσού.
Τα κέρατα του είχαν σφηνώσει στα σύρματα με τα οποία επένδυσαν το δέντρο μέσα στο κλουβί του. Το ελαφάκι για να έχει πεθάνει βρισκόταν σε αυτή τη θέση, να δούμε για πόσο… Οι ομιλίες στο βίντεο που κυκλοφορεί έσφιξαν τα στομάχια μας. Ένας επισκέπτης καλεί τον υπάλληλο-καθαριστή του δήμου και ο άνθρωπος προσπαθεί να τραβήξει το ελαφάκι από τα κέρατα να απεγκλωβιστεί. Ο επισκέπτης του φωνάζει «εν πεθαμένο, μάστρε», με τον υπάλληλο να απαντά, «ναι εν πεθαμένο»…. Η προσπάθεια να αποποιηθεί την ευθύνη λέγοντας «εγώ καθάριζα στην άλλη άκρη του κήπου» είναι προϊόν πρόληψης αυτού που ξέρει ότι θα ακολουθήσει. Της προσπάθειας μετατόπισης της ευθύνης της δημοτικής ηγεσίας, στον απλό υπάλληλο. Της αποποίησης της πολιτικής ευθύνης, να καμουφλαριστούν πραγματικότητες, ότι, όσα μπορούσαν αβίαστα να προβλεφθούν, δεν ήταν στην ατζέντα.
Τα κείμενα που γράφονται στο εξής για όσα αφορούν τον δημόσιο κήπο της Λεμεσού, δεν μπορούν να ξαναπαρουσιαστούν ως δον-κιχωτισμοί και μάχες κάποιων «γραφικών ακτιβιστών». Έγιναν τόσα πολλά πια, που θα λέγεται θράσος. Οφείλουν πια οι φωνές των δημοτών που προσπαθούν να ακουστούν εδώ και καιρό, να ληφθούν σοβαρά, ως οι μόνες σοβαρές φωνές που προέρχονται από πιο έξυπνους από την αυτοδιοίκηση ανθρώπους οι οποίοι ξέρουν (κι είναι πια φανερό) πολύ καλύτερα!
Η ανακοίνωση του «ο κήπος εν δικός μας» μετά το θάνατο του ελαφιού στον κήπο, αναφέρει πως δεν θα ανεκτεί ξανά να εμφανιστούν με κοστούμια και θλιμένο ύφος να δουν το νεκρό ζώο από την τοπική αρχή. Δεν υπάρχει καμιά σκληρότητα στην παρούσα ανακοίνωση. Η πραγματικότητα είναι πως όλοι μας εξαντληθήκαμε από το εκ των υστέρων ύφος της στεναχωρημένης κακοτυχίας. Ο θάνατος του ελαφιού δεν ήταν κακή τύχη. Ήταν συνεπές αποτέλεσμα του εγκλεισμού, των δέντρων που επενδύθηκαν με σύρματα και ως εκ τούτου της αδυναμίας πολιτικής διοίκησης που πρέπει να τα ξέρει αυτά…
Σε μια σύγχρονη πόλη που επικαλείται αισθήματα και προθέσεις ευημερίας, αποτελεί όνειδος, ζωντανά πλάσματα να φυλακίζονται και να μετατρέπονται σε θέαμα δήθεν για παιδιά… Στο όνομα των παιδιών δεν μπορεί να συντηρείται ένας ανεκδιήγητος κήπος. Ένα περιβάλλον αιχμαλωσίας που δεν παρέχει στα ζώα ευκαιρίες διέγερσης και που περιορίζει σε σημαντικό βαθμό τις φυσικές τους συμπεριφορές μπορεί να τα οδηγήσει σε πλήξη και στη συνέχεια σε απάθεια και κατάθλιψη. Επιπλέον, αρκετά ζώα μπορεί να παρουσιάσουν επιθετική ή αυτοκαταστροφική συμπεριφορά ή να πάσχουν από κατάθλιψη, λόγω του πλήθους κόσμου που τα επισκέπτεται σε καθημερινή βάση.
Μόνο οργή μπορεί να προκαλεί η λειτουργία τέτοιων χώρων εγκλεισμού και βασανισμού πλασμάτων που δολοφονούνται αργά και βασανιστηκά όταν, φυλακισμένα ολόκληρη τη ζωή τους, δεν ξέρουν πως να συμπεριφέρονται. Η δικαιολογία πως οι ζωολογικοί κήποι λειτουργούν εκπαιδευτικά για παιδιά είναι το ελάχιστον αισχρή. Τα ζώα δεν μπορούν να είναι ένα εμπορικό θέαμα «για τα παιδιά». Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο να αποδεικνύει ότι οι παραστάσεις με αιχμάλωτα ζώα συνέβαλαν ποτέ στην ευαισθητοποίηση παιδιών ή στη δημιουργία περιβαλλοντικής συνείδησης. Η παρατήρηση των ζώων σε συνθήκες και περιβάλλοντα για τα οποία δεν είναι προορισμένα δεν είναι ούτε ψυχαγωγική ούτε εκπαιδευτική διαδικασία. Είναι αιχμαλωσία. Η διατήρηση ζώων σε αιχμαλωσία είναι υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής τους, είναι παρακμή, όχι πολιτισμός.
Ο κήπος όπως εξελίσσεται, όχι, δεν είναι για τα παιδιά μας. Δεν τα ωφελεί. Τα βλάπτει. Ηθικά, πνευματικά, συναισθηματικά, κοινωνικά. Ένας κήπος με εγκλεισμένα ζώα σε άθλιες συνθήκες, όπου το μόνο που έχει να επιδείξει είναι το τρίτο περιστατικό με νεκρά ζώα σε διάστημα ΛΙΓΩΝ μηνών… Ένα κήπος που ξεκίνησε με άλλο όραμα ιστορικά και κατέληξε να εξελίσσεται με σφραγισμένο έδαφος, με έναν Ποσειδώνα ΕΝΝΕΑ ΜΕΤΡΩΝ ύψος (όσο δηλαδή μια τριώροφη οικοδομή!), με κομμένα αιωνόβια δέντρα (δήθεν από λάθος «υπαλλήλων»).Ένας τέτοιος κήπος δεν μπορεί να χρησιμοποιείται σαν επίφαση περιβαλλοντικής ανάπτυξης μιας πόλης, ούτε ότι και καλά έχει γνώμονα και λαμβάνει υπόψη τα παιδιά. Ο δήμος πρέπει άμεσα να σταματήσει να δουλεύει σαν έμπορος καιροσκοπικής διάρκειας.
Να πει με ειλικρινεια πως παρέκκλινε από το όραμα για τον δημόσιο κήπο, πως για αυτόν δεν έχει κανένα πλάνο, να παραδεκτέι πως όσα ως τώρα κάνει για τον δημόσιο κήπο, δεν γίνονται τελικά με καμιά ευαισθησία ιδιαίτερη και με καμιά οπτική που εμπεριέχει, το κοινωνικό, το πολεοδομικό, το περιβαλλοντικό, το ταυτοτηκό, το ιστορικό, το αισθητικό, το ζωοφιλικό, το εκπαιδευτικό, το παιδαγωγικό στοιχείο.
Κι αν επιμένει να διατηρεί τον ζωολογικό κήπο και να μην λάβει αποφάσεις που θα χειροκροτήσουμε όλοι, να μας εξηγήσει με ή χωρίς το πρόσχημα της εκπαίδευσης, πού προσφέρει στην πόλη ή στα παιδιά, η διατήρηση των ζώων στα κλουβιά… Να μας απαντήσει αν αυτό είναι θέαμα, και να μας απαντήσει πώς ένας 9 μέτρων ποσειδώνας λίγα μέτρα πάρα πίσω, συμβάλλει στην περιβαλλοντική και ποιοτική ψυχαγωγία των παιδιών. Να μας απαντήσει ακόμα πως λογαριάζει ως περιβαλλοντική συνεισφορά το σφράγισμα εδάφους, και τα πτώματα ζώων-εκθεμάτων.
Πριν μας απαντήσουν, είτε δημοτική αρχή, είτε φερέφωνα τους, πως οι ομάδες ανθρώπων που διαμαρτύρονται είναι γλαφυροί που δεν αφήνουν την «ανάπτυξη» να συμβεί και/ή έρχονται με πολιτικές ατζέντες, οφείλουν να βάλουν το μυαλό τους να καταλάβει τα βασικά περιβαλλοντικών αρχών. Και να μάθουν τα στοιχειώδη, πως ο άνθρωπος και τα παιδιά δεν μαθαίνουν για την φύση παρατηρώντας ζώα που ασφυκτιούν μέσα σε κλουβιά, ούτε με πλαστικούς θεόρατους για το ύψος τους κιτς ποσειδώνες σε έναν χώρο που όφειλε να φωνάζει φύση. Πως όλα αυτά μεταξύ τους είναι αταίριαστα. Τα παιδιά για να μεγαλώσουν σαν υπεύθυνες προσωπικότητες με κοινωνικές, με περιβαλλοντικές, με ανθρωπιστικές αξίες, με υγεία και ζωοφιλία, πρέπει οι αναφορές τους να είναι σε περιβάλλοντα φυσικά, πράσινα, με μυρωδιές και χρώματα εναρμονισμένα με τη φιλοσοφία του χώρου, να είναι ελεύθερα τα ίδια και κάθε ζωντανό πλάσμα.
Στο όνομα των παιδιών μην συντηρήσετε και μην συνεχίσετε την ύπαρξη του ζωολογικού κήπου και τα περιβαλλοντικά εγκλήματα γύρω του. Είναι ανήθικο. Στα παιδιά μας ας μιλήσουμε για την Ελευθερία, το απόλυτο αυτό δικαίωμα κάθε πλάσματος να ζήσει όπως η φύση το έχει προορίσει. Ας μιλήσουμε για σεβασμό στην ύπαρξη. Ας μιλήσουμε για την Ομορφιά και την Απεραντοσύνη της φύσης, που κανείς μας δεν δικαιούται να κλείσει σε κλουβιά και πλαστικά. Ας μιλήσουμε για αισθητική, ιστορία και ταυτότητα μιας πόλης για να έχουν πολιτισμό. Και ας μιλήσουμε με το παράδειγμα μας και για την ευθύνη…
Αυτός ο Ρούντολφ δεν θα κάνει Χριστούγεννα.
Πέθανε σήμερα στον Ζωολογικό Κήπο Λεμεσού,
όταν τα κέρατα του πιάστηκαν σε μεταλλικό πλέγμα, που δεν έπρεπε να υπάρχει γύρω από ένα δέντρο.
Ο Ζωολογικός Κήπος είναι ένα άλλο έγκλημα που συντηρεί ο Δήμος Λεμεσού
με πρόφαση την «ψυχαγωγία των παιδιών».
Κύριε Δήμαρχε, κυρίες και κύριοι Δημοτικοί Σύμβουλοι,
πώς θα εξηγήσετε αυτό στα παιδιά μας;
Κλείστε τον Ζωολογικό Κήπο σήμερα!
Διώξτε τους πλαστικούς μονόκερους σήμερα!
Ενοποιήστε τον Δημόσιο Κήπο Λεμεσού
και δώστε σε όλους μας, στα παιδιά μας επίσης,
έναν χώρο σεβασμού προς τη χλωρίδα και πανίδα,
όπως άλλωστε οφείλει να είναι ένας κήπος.
