Γράφει η Ανθή Ερμογένους*
Θέλω όταν σε γνωρίσω να είσαι αγέρωχος. Να κάθεσαι απέναντι σε ένα τραπέζι να μιλάς και ούτε μια φορά να μην πεις «η μαυρού της μάμας μου», «αυτός είναι πούστης», «ας μην έκαναν δάνεια που δεν τα σήκωνε η τσέπη τους», «ας δουλέψουν δυο δουλειές», «πρέπει να καθαρίσουμε από τα πρεζάκια», «δεν είπατε και για την βία του άντρα από την παντόφλα», «οι οικογένειες χάλασαν από τον καιρό που η γυναίκα δουλεύει και δεν μεγαλώνει τα παιδιά», «έτσι είναι αυτοί οι λαοί, μπεκρήδες, σκοτώνουν και βιάζουν», «γι΄αυτό θα στείλω τα παιδιά μου ιδιωτικό», «έγιναν προκλητικές οι γυναίκες», «έχετε περίοδο και ορμόνες, αδύνατον να ηγειθείτε», «και να διαμαρτυρηθώ τι αλλάζει». Εσένα να γνωρίσω.
Θέλω όταν σε γνωρίσω να ξέρεις ότι τίποτα δεν μετρά αν δεν αναφέρεις τον εργάτη, τον έρωτα, τον ξένο. Χωρίς μονολογικές αφηγήσεις, μα συλλογικές αφηγήσεις. Τοποθετώντας τον εαυτό σου στο σύνολο του κόσμου.
Θέλω όταν σε γνωρίσω να είσαι αγέρωχος. Να κάθεσαι πριν σε γνωρίσω κάπου απέναντι να μιλάς και να λες, της άξιζε η προαγωγή, είναι ευάλωτες στη βία πρέπει να προστατευθούν, πρέπει να φτιαχτούν κέντρα αποτοξίνωσης, δομές επανένταξης, θέλω να αναρωτιέσαι με θυμό γιατί εξευτελίζουν το θύμα, θέλω να λες καλοί και κακοί υπάρχουν παντού και κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη.
Θέλω να γνωρίσω εσένα, που θα γίνεται να περπατώ μπροστά στις συζητήσεις με τους φίλους σου. Που θα είσαι στοργικός με εμένα. Και το γκαρσόνι που βαριανασαίνει όταν φτάνει στο τραπέζι μας. Και με το τσιγγανάκι που πουλά αναπτήρες. Να μου λες «είναι σπείρα από πίσω αλλά αυτό είναι παιδί».
Στοργικός με τον παλιό συμμαθητή σου που σου βαρά τρείς τη μέρα τηλέφωνα και λέει αρλούμπες γιατί πάσχει από ψυχική διαταραχή. Με το παιδί της φίλης μου που είναι σε ειδική μονάδα γιατί είναι ανυπάκουο. Και με αυτόν που ξέχασε να μιλά όμορφα και μισεί. Να του θυμίζεις την αγάπη αγέρωχα και νηφάλια. Να μου θυμίζεις και εμένα που χάνω τον έλεγχο όταν μιλώ μαζί τους.
Θέλω να γνωρίσω εσένα, που όταν γίνεται πορεία εργαζομένων στο κέντρο δεν θα κορνάρεις, μα θα μου λες να κατεβούμε. Που θα μου λες για το δίκαιο του αγώνα. Που θα με αγαπάς ως τα πέρατα του κόσμου. Και θα με σέβεσαι ακόμα κι αν σου πω έχω έντονο παρελθόν. Που όταν σου γνωρίσω την Άννα που δουλεύει πόρνη στην πλατεία και μπω σπίτι της γιατί θα μου ζητήσει ξανά ένα μαστόρεμα, θα κατέβεις να της πεις, άστο Κυρία Άννα, το φτιάχνω εγώ, ανόθευτα ευγενικά. Θα την σέβεσαι όπως και εμένα, στην ίδια μας τη συνθήκη. Θα φας μανταρίνια χωρίς να αηδιάζεις στο πιάτο που θα σου τα σερβίρει. Που δεν θα μου πεις φεύγοντας, «ναι αλλά μπορούσε να φύγει από αυτή τη δουλειά».
Θέλω όταν γνωρίσω εσένα, να παλεύεις να αλλάξεις τα σχήματα του κόσμου ακόμα κι αν ξέρεις πως κάποια δεν θα αλλάξουν ποτέ. Σε τέτοιο σουλούπι να με βάλεις. Το σχοινί που θα μου πετάξεις να με βγάζει στην πλευρά που οι άνθρωποι δεν μιλάνε για παρθενικούς υμένες παιδιού που έσπασαν, που δεν αποτιμούν τους αποτροπιασμούς στα κορμιά με το παρθενόμετρο. Θέλω να γνωρίσω εσένα που θα ξέρεις πως οι άνθρωποι δεν είναι άμεμπτα καταστραμμένοι αν αγαπηθούν.
*Αρχισυντάκτρια
