Της Ανθής Ερμογένους
Η αποκάλυψη της αθλήτριας Σοφίας Μπεκατώρου, για τη σεξουαλική κακοποίηση από παράγοντα της ΕΙΟ, η οποία άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, (με άλλες αθλήτριες να καταγγέλλουν αυτά για τα οποία φοβόντουσαν τόσα χρόνια) δεν αντιμετωπίστηκε από όλους με πεποίθηση. Όμως σαν κοινωνία μας ανάγκασε να βγάλουμε το θέμα των βιασμών από τον μαύρο κλεισμό του. Δεν ξέρω αν ο λόγος που είναι στα αμίλητα, είναι γιατί προκαλεί αμηχανία η αναφορά του, ή γιατί έγινε πια συλλογική μας προσωπικότητα το να έχουμε αντανακλαστική καχυποψία σε όποιαν καταγγέλλει. Εκείνο που ξέρω, είναι πως όταν είναι για να αρθρώσουμε καχυποψία, γινόμαστε όλοι περδίκια.
Αστυνομικοί, ιατροδικαστές, υπεροπτικοί ειδήμονες του πληκτρολογίου. Που απαξιώνουν κινήματα τα οποία αρθρώνουν λόγο. Ως κοινωνία, ως αρχές, ως πολιτικοί, πιο πολύ μας απασχολεί η καταστροφή των καριερών των θυτών. Όσο πιο μεγάλη η καριέρα, τόσο πιο πολλή η μπέσα και η τιμή του δικού τους λόγου.
Βέβαια αυτό, στην υπόθεση αυτή λειτούργησε και αντίστροφα. Η Μπεκατώρου ήταν Ολυμπιονίκης. Ο λόγος της μας ταρακούνησε συθέμελα γιατί ήταν αναγνωρισμένη. Όμως ακόμα και έτσι, δεν ήταν λίγοι όσοι έβαλαν το χέρι στον κουβά των αμφιβολιών να ξεψαχνίσουν καμία.
Για σκεφτείτε τώρα, τις καταγγελίες ανώνυμων γυναικών. Η καθεστωτικοποίηση της καχυποψίας, δικής μας και Αρχών στο θύμα (ειδικά όταν είναι ένα ανώνυμο θύμα-γυναίκα) είναι από όλα το πιο φρικιαστικό. Και εμείς και οι Αρχές, θέλουμε να δούμε, αφενός, grandee ονόματα και αφετέρου, πολλά, βαθιά και παραμορφωτικά τραύματα στο σώμα. Όργανα και έντερα να έχουν ξεπεταχτεί για να ξεκινήσουμε με την πρόθεση της πάταξης. Για να ξεκινήσουμε χωρίς πρόθεση να το μποϊκοτάρουμε. Για να μην ξεκινήσουμε με αμφισβήτηση.
Όπως λέει η ακαδημαϊκός Ζέλεια Γρηγορίου: «Γιατί περιμένουμε να πεθάνει κάποια για να μιλήσουμε για τη βία; Γιατί περιμένουμε να γίνει η βία γεγονός, να ξεβραστεί σε βαλίτσες, να υπάρξει θεαματικό πτώμα; Για τη βία κατά των γυναικών πρέπει να μιλήσουμε πριν το θάνατο τους. Διαφορετικά, απαγορεύονται οι μετά θάνατον επικήδειοι. Από όλους σας».
Και κάτι άλλο: Τα ενδυματολογικά, ηθικο-κοινωνικά βίτσια μας, ως τεκμήρια, είτε αθωότητας, είτε ευθύνης για αυτό που «έπαθε» μια γυναίκα, το τυπικό τελετουργικό αντιστροφής της ευθύνης, που καταλήγει να εξετάζει τα θύματα για τα ρούχα του αντί για τον τρόπο δράσης του θύτη, είναι μια συζήτηση που πρέπει να βγάλει μόκο. Μιλώ για το είδος της συζήτησης η οποία προσεγγίζει την αλήθεια της γυναίκας μόνο αν το προφίλ της είχε σχήμα άγιο. Προκομένο πρότερο ερωτικό βίο και σεμνό ενεστωτικό ένδυμα.
Τέρμα στους τροχονόμους των βρακιών.
Στη διάθεση ελευθεριών με μεζούρα.
Δεν χρειαζόταν η Μπεκατώρου να λογοδοτήσει για το τι φορούσε και να μελώνει ή να δικιολογεί τα αποστηθισμένα σας στερεότυπα. Το πρότυπο: υποκοριστικές γυναίκες, καλές κόρες του πατρός τους – μόνο έτσι αθωωμένες, είναι για τα χρονοντούλαπα.
Ακόμα και αν μια γυναίκα χόρευε τσιφτετέλια στο τραπέζι στα αξημέρωτα με κολλητά μίνι, δεν χρειάζεται να νιώθει ότι «τα τραβούσε ο κώλος της». Ούτε να επικαλεστεί το σεμνό της ένδυμα στην κατάθεση για να πείσει ότι δεν το προκάλεσε.
Η αιτιακή σχέση της σιωπής του θύματος που δεν μίλησε πιο νωρίς, με τον πατριαρχικά κανονιστικό λόγο μιας κοινωνίας ολόκληρης, είναι σχέση ακατάργητη. Μια κοινωνία που προσφέρει αντρικές ηγεμονίες και κυρίως αυτοδικαίωτες σεξουαλικές ελευθερίες στους άντρες, η οποία φιλιώνει την κοινωνία με τον φρικτό πατριαρχικό βούρκο, η οποία τον πριμοδοτεί: επειδή προστατεύει τις γυναίκες σπάνια, άκεφα και μόνο από όσα βλέπει η πεθερά, είναι η ίδια κοινωνία που προκαλεί και την αποσιώπηση του βιασμού όταν αυτός συμβεί. Είναι μια κοινωνία που οργανώνει τα προεόρτια των σωμάτων σε βαλίτσες που ξεβράζουν οι λίμνες.
Το «σπάσε τη σιωπή» μεταθέτει πάλι την ευθύνη στις γυναίκες. Που έτσι κι αλλίως και να μιλήσουν, θα βρουν αυτά στον πολιτειακό λόγο.
Αυτή η κοινωνία κουβαλά όλη την ευθύνη της σαρωτικής αποτυχίας στην προστασία. Κουβαλά το ξέπλυμα και την ενθάρρυνση των θυτών. Είναι ο αυτουργός όλων των παρά τρίχα ζωντανών, δερμένων, βιασμένων, και -στο επιμύθιο- εν δυνάμει πεθαμένων γυναικών.
Οι οποίες μόνιμα θα περπατούν σε μια λεπτή κλωστή την ώρα που μπαίνουν σε γραφεία ανωτέρων ή, πάνε να πάρουν το αυτοκίνητο τους από χώρους στάθμευσης.
Ακριβώς επειδή αυτή η κοινωνία, πρώτα προβαίνει σε επιτήρηση και έλεγχο του θύματος. Να εντοπίσει πρώτα αν έδειξε δείγματα «ανήθικης». Και θα προσπαθήσει πρώτα να κλονίσει την αξιοπιστία της. Επειδή η παραδοχή των βιασμένων γυναικών, των κτυπημένων, των θυμάτων σωματεμπορίας, των σκοτωμένων, δεν μας ξεβολεύει μόνο από την ακινησία πολιτικών. Αλλά επειδή οι πολιτικές έχουν κόστος.
Αυτό συμβαίνει: Ο κρατικός κουμπαράς, την πολιτεία την αφορά πιο πολύ από τις ζωντανές ασφαλείς γυναίκες. Γιατί αν εφαρμοζόταν στο ακέραιο της η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, σήμερα δεν θα αλώνιζαν αντράκια που χύνουν σπέρμα και αίμα ανενόχλητοι. Δεν θα αναγκάζαμε καμία σε σιωπή, δεν θα ξεφτιλίζαμε ξανά και ξανά καμία με δεύτερους βιασμούς την ώρα που την αντεξετάζουμε, δεν θα την υποβάλλαμε στη φρίκη του πες τα ξαναπες τα ώσπου να μας πείσει.
Οι γυναίκες που το έπαθαν, δεν είναι κακότυχες. Εκτεθειμένες από εμάς είναι. Αποβλημένες στη σιωπή από την αντίρρηση μας και από τους αντίλαλους μιας προδιάθεσης για προκαταρτική αντρική εξιλέωση. Λες και ο κόσμος νέμεται κάτι απ’ τον θρίαμβο της αθώωσης του βιαστή. Ο ίδιος ο κόσμος, που κάνει τις γυναίκες entitlement στις ορέξεις αντρών. Εργαλείο της νοοτροπίας που τους νταχτιριντίζει «εντάξει μωρέ, άντρας είναι, θα κάνει και καμιά βλακεία».
Καμιά γυναίκα να μην παλέψει ξανά με λεκτικά φορτία και σκηνοθετημένες λέξεις δημοσιογράφων, πολιτικών, αστυνομικών και δικαστών που εξοπλίζουν σεξισμούς.
Η Ειρήνη Γεωργίου είχε γράψει το 2018 το εξής:
«Αυτή τη στιγμή, στην Ιρλανδία, γίνονται διαμαρτυρίες σχετικά με μια δίκη βιασμού. Ένας 27χρονος βρέθηκε αθώος για το βιασμό μιας 17χρονης, γιατί οι ένορκοι αποφάσισαν ότι στη σεξουαλική τους συνεύρεση, υπήρχε συναίνεση. Σαν «απόδειξη» της εν λόγω συναίνεσης, η υπεράσπιση παρουσίασε το εσώρουχο της δεκαεφτάχρονης. Είπε χαρακτηριστικά στους ενόρκους: Πρέπει να λάβετε υπόψη τι φορούσε. Ένα δαντελένιο στρινγκ.
Γι’ αυτό γίνονται οι διαμαρτυρίες. Από το Κοινοβούλιο στους δρόμους κι ως το τουίτερ, γυναίκες ουρλιάζουν ό,τι έχετε βαρεθεί να ακούτε αλλά δεν έχω κουραστεί να λέω. Ότι η κουλτούρα του βιασμού είναι ακόμα εδώ και είναι παντού. Ότι σε κάθε υπόθεση βιασμού, δεν κατηγορείται ο θύτης αλλά το θύμα. Ενώ στην πραγματικότητα του βιασμού, φταίει πάντα ο θύτης και ποτέ το θύμα.
Κι ότι συναίνεση δεν είναι το πού ήσουν, τι φορούσες, αν είχες πιει και με ποιον ήσουν, αλλά μόνο το «ναι». Το δηλωμένο χωρίς πίεση και εξαναγκασμό, ενθουσιώδες «ΝΑΙ».
Αυτό εδώ δεν είναι συναίνεση. Είναι απλά ένα βρακί μου». #ThisIsNotConsent
