Και έλα που ο ρατσισμός και η πατριαρχεία, εμπεριέχονται. Που το ένα διασφαλίζει το άλλο. Που αν είσαι το ένα, είσαι και το άλλο. Το αίσθημα της ανωτερότητας σε όλες τις εκφάνσεις του και με όλες τις φρικτές ιδιαιτερότητες του. Που και η έμφυλη βία, ρατσισμός είναι. Και έλα που ήρθε η ώρα να πούμε το πως χρησιμοποιούνται οι λέξεις από δημοσιογράφους; Πως κτίζονται δημόσιες αντιλήψεις από λέξεις. Πως υπάρχει τυπικό τελετουργικό εγκλημάτων στις φράσεις όταν περιγράφουμε εγκλήματα. Πως δημοσιογράφοι αντιλαλήσαμε τους δυο δολοφόνους-βιαστές στη Ρόδο με τις εθνικότητες για να μετακινήσουμε την τάση για φόνους εκεί. Ο ένας (ο Έλληνας) αναφέρθηκε ως 21χρονος, ο άλλος ως Αλβανός. Πως είπαμε τη δολοφονημένη/κόρη Βορειοηπειρώτισσα και τον δράστη-πατέρα Αλβανό. Ενώ δεν λέμε πως στα Βαλκάνια η γυναίκα είναι κτήμα.
Που λέμε τα εγκλήματα πατριαρχίας, εγκλήματα τιμής. Που δεν καθόμαστε να δούμε τι δεν πάει καλά και γυναίκες σκοτώνονται από πατεράδες, πρώην, νυν και wannabe’s. Που δεν καθόμαστε να πούμε, τι πρέπει να δουλέψουν οι κοινωνίες, και τι οι παιδείες. Και αναμασούμε έτσι για να πούμε κάτι που μετακινεί την ευθύνη στο φάσμα του αόριστου, μια πολύ light νεοliberal πιπίλα “όλα αρχίζουν από το σπίτι”. Λες και κάθε σπίτι δεν είναι προσβεβλημένο από τον μεγάλο κύκλο της -και πατριαρχικής και ξενοφοβικής- κοινωνίας. Η έμφυλη βία, η ρατσιστική βία, δεν είναι κοινωνική εκτροπή, μα φαινόμενα, συχνά και διαυγέστατα στα προγνωστικά. Για τα οποία τίποτα δεν κάνουμε βέβαια να τα αποτραπούν. Απολύτως. Παρά τις Κασσάνδρες. Οι θεσμικές πόρτες είναι ακόμα και στη διάγνωση ερμητικά κλειστές. Οι αστυνομιές με ίδιες αντιλήψεις, το νομοσχέδιο για πλήρη εφαρμογή της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης δεν υιοθετείται γιατί έχει έξοδα. Κι αντί τη σύμβαση, οι βουλευτές υπογράφουν ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ πάνω σε πίνακες, ότι, jesuis εναντίον της βίας στις γυναίκες. Όσο έξω συνεχίζουν κάθε μέρα να σκοτώνονται γυναίκες επειδή αντιλήψεις και θεσμοί το επιτρέπουν και το αναγεννούν.
Τη μια, έχουμε το κορίτσι που ο πατέρας το σκότωσε γιατί τα είχε με Αφγανό. Αφού οι ερωτικές επιλογές της κόρης καθορίζονται απ’τον πατέρα. Αφού η κτήση του δεν έκανε σχέση εθνικής υπερηφάνειας, τη σκοτώνουμε, δικιά του είναι ό,τι θέλει κάνει. Αφού καθάρισε την τίμια οικογένεια απ’τη φτηνή κόρη και τον μαυριδερό εχθρό. Συνδύασε γυναικοκτονία και ρατσιστικό έγκλημα σε ένα μονόπρακτο. Βάρεσε κόκκινο το χρωματόμετρο του. Θυμάστε το περιστατικό; Η μικρή πήγε στην Εισαγγελία νωρίτερα. Δεν βρήκε ανταπόκριση (πόσο θλιβερά και οργιστικά προβλέψιμο). Έπειτα θυμάστε και το άλλο το κορίτσι που απειλούσαν με το βίντεο βιασμού της. Αυτοκτόνησε απελπισμένη, αφού ζήτησε ομοίως προστασία απ’την αστυνομία κι αποθαρρύνθηκε. Η αστυνομία είναι το ακριβώς άντρο πατριαρχίας και ή θα το πούμε χωρίς τις ουρές του “υπάρχουν καλοί αστυνομικοί” ή να το αφήσουμε να μένει μέρος της ευθύνης συνεχίζοντας να μην “προσβάλλουμε” την αστυνομία. Η Ελένη βιάστηκε, πετάχτηκε στη θάλασσα από δυο κουλ γκομενάκια του νησιού που δεν δέχτηκαν πως δεν ήθελε να πάει μαζί τους. Η Κάρολαϊν γιατί ήθελε να τον χωρίσει. Entitlement.
Δεν τελειώνουν οι ιστορίες, κάθε μέρα μια νέα δολοφονημένη. Τα 8/10 από αυτές είχαν προηγουμένως απευθυνθεί στην αστυνομία.
Δυστυχώς το πλέγμα πατριαρχία-ρατσισμός δεν αποσυνδέονται. Κοινωνικοί καταναγκασμοί, άντρες που φέρονται δολοφονικά όταν αντιλαμβάνονται ότι δεν καθορίζουν τους όρους που επιτρέπεται να υπάρχουν οι άνθρωποι. Ηγεμονίες δολοφονικές. Που ”παρανομοποιούν” τη γυναίκα με την ελεύθερη βούληση, τον ξένο που ζει με στοιχειώδεις, αυτονόητες ελευθερίες στον τόπο μας. Στην ερωτική του ζωή, στα δικαιώματα στη δουλειά, στη στέγη, στο περπάτημα στη γειτονιά τους, στα κλαμπς. Το πως ορίζει κοινωνικές γκλαμουριές και κοινωνικές υποδουλώσεις μια κοινωνία, αγιάζοντας τον θύτη ως προστάτη των χρηστών, για να φιλιώσει τις αντιλήψεις μας με την πατριαρχεία και τον ρατσισμό, συντηρώντας τους πνευματικούς εγκλεισμούς μας στον ρατσιστικό και σεξιστικό βούρκο, είναι φρικτό και αδιανόητο. Ποιος πριμοδότησε με έμφυλα και εθνικά προνόμια όλους αυτούς τους εν δυνάμει δολοφόνους; Η αστυνομία, οι δημοσιογράφοι, οι σχολικές γιορτές, η βουλή, οι προϋπολογισμοί που δεν δίνουν για να προστατευθούν γυναίκες, οι δικαστές.
Βάλτε στα SOS της ύλης πως πρέπει κάποια στιγμή -μάλλον όχι κάποια στιγμή αλλά άμεσα, χθες- να σταματήσουμε τη δημοσιογραφική κάλυψη της επιθυμίας του κοινού για σκανδαλοθηρίες, για επιτήρηση, για έλεγχο του θύματος. Όταν μια γυναίκα δολοφονείται, δεν αναλύουμε αν ήταν καλή, κοσμιοτάτης διαγωγής, αν προκαλούσε. Δεν υπάρχουν εξωλισμοί στη ζωή της. Δεν υπάρχει καλό και κακό θύμα, υπάρχει μόνο νεκρό θύμα. Η αφήγηση σας εκεί να τελειώνει.
