Γράφει η Ανθή Ερμογένους
Ποιος καλλιεργεί το χωράφι ρωτάς, για να κυνηγήσεις το πρόβλημα, ενώ πρώτα πρέπει να κάνεις αισθητό το αντικείμενο.
Ο ρατσισμός και ο σεξισμός ομοφωνούν. Aυτά τα δυο εμπεριέχονται. Και απαντώνται στην επικράτηση.
Ο ναρκισσισμός είναι εκείνος που καλλιεργεί το χωράφι. Εθνικός ναρκισσισμός, προσωπικός ναρκισσισμός, φτάνει να αμβωνοποιούμαστε. Για αυτό θα πείτε αλιμονικά και έγκλημα τιμής το τελετουργικό αν χρειαστεί. Ποιας τιμής. Jesuis εναντίον της βίας μέχρι να απειληθεί η αυτοεξοχότητα μας. Ανθρωπάκια που την είδαμε μεγαλειοτάτοι.
Ξέρετε ποιους φλομώνει αυτή η έπαρση; Τους πιο ηλίθιους της κοινωνίας. Η αμορφωσιά υποκαθίσταται με επίπλαστες «ανωτερότητες». Λες κι η εθνική ταυτότητα των ηλιθίων είναι η καλύτερη. Και το αίσθημα της ανωτερότητας με όλες τις εκφάνσεις του έχει ένα βασικό πρωτόκολλο διασφάλισης του. Τη βία. Ως εκ τούτου και τον εν δυνάμει φόνο. Ή το βιασμό. Πηδάμε και σκοτώνουμε με εθνική υπερηφάνια. Νομίζει πως ανδραγαθεί κι όλας ο κάθε ηλίθιος.
Όταν φωνάζουμε για αποκαθήλωση των «εκ φύσεως ανώτεροι» στα πανό, δεν είναι γιατί «μας γεμίσατε ψυχολογικά». Είναι γιατί δεν είστε. Κι όταν αφήνεστε να νομίζετε ότι είστε, αφήνεστε και να το «υπερασπίζεστε» για να το «αποδείξετε». Με βία γεννημένη και από ρατσισμό και από πατριαρχεία. Ρατσιστικά εφευρήματα ότι, ηλίθιοι, χαρακτηρίζεστε από καλύτερα βιολογικά, κοινωνικά, πνευματικά χαρακτηριστικά! Για να ομαλοποιήσετε τι; Τη βία εις το όνομα της λεύκανσης; Τα curb stomps;
Ξέρετε τι είναι curb stomps; Είναι η σκηνή που αηδιάσατε στην ταινία American History X. Να σπρώχνεις με το πόδι το κεφάλι ενός αλλοεθνή στο πεζοδρόμιο μέχρι να σας χωρίσει ο θάνατος (του). Ακριβώς σαν τις κλωτσιές μέχρι θανάτου στον Ζακ επειδή είχε θηλυκοποιημένη ταυτότητα. Αυτό που έκανε ο μπάτσος στον Φλόιντ επειδή ήταν μαύρος. Αυτό που έκανε ο ΕΛΑΜίτης στην Τουρκοκύπρια επειδή ήταν και γυναίκα και Τουρκοκύπρια. Γυναικοκτονίες και ρατσιστικά εγκλήματα συναντιούνται συχνά σε ένα μονόπρακτο. Entitlement. Άντρες που φέρονται δολοφονικά όταν αντιλαμβάνονται ότι δεν καθορίζουν τους όρους που επιτρέπεται να υπάρχουν οι άνθρωποι. Ηγεμονίες δολοφονικές. Και στα σχόλια στα σοσιαλ, γυναίκες που βρήκαν τον εθνικό ήρωα τους. Αγιάζοντας τον θύτη ως προστάτη των χρηστών, για να φιλιώσουν τις αντιλήψεις μας με την πατριαρχεία και τον ρατσισμό, συντηρώντας τους πνευματικούς εγκλεισμούς μας στον ρατσιστικό και σεξιστικό βούρκο. Και αυτό είναι φρικτό. Ποιος πριμοδότησε με έμφυλα και εθνικά προνόμια όλους αυτούς τους εν δυνάμει δολοφόνους;
Τώρα κατάλαβε πως ο ρατσισμός κι η πατριαρχεία εμπεριέχονται. Πως αν είσαι το ένα, είσαι και το άλλο. Πως αν είσαι και τα δυο είσαι ηλίθιος, και το χειρότερο, είσαι περήφανος ηλίθιος.
