Γράφει η Ανθή Ερμογένους*
Γίνεται μεγάλη συζήτηση τις τελευταίες μέρες αφού δικηγόροι, δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί, πολίτες, μανάδες, τόλμησαν να αμφισβητήσουν πορίσματα, δικαστικές αποφάσεις, ιατροδικαστές, στρατούς, αστυνομίες, επιτροπές, θεσμούς και εξουσίες.
Αγχώθηκαν οι ευταξίες που ο κόσμος σταμάτησε να κάνει ατέλειωτα γενέθλια και έβγαλε το πώμα στο πολιτειακό κουτί της Πανδώρας φέρνοντας θεσμικά κραχ. Είναι σημαντικό να έχεις πολίτες ολοζώντανους να υπερασπίζονται τη δικαιότητα. Και ήταν μοιραίο. Μιλάμε για πολίτες. Όχι για Stepford wives. Πολίτες που λειτούργησαν σαν Λυδία λίθος αξιολόγησης των θεσμών, πολίτες που δεν στειρώθηκαν από τη ναπολεωντίστικη ηθική αλά διατάζω, ελέγχω, συγκαλύπτω.
Οι πολίτες που κριτικάρουν είναι τα σύγχρονα εργαλεία για έλεγχο της σωστής διοίκησης. Η κριτική βοηθά στην απελευθέρωση των θεσμών από την αποστράγγιση της δημοκρατίας.
Απέναντι τους, βρήκαν την προφανή δυσκολία να ξεχωρίσει κανείς το δημοκρατικό κράτος, τους δημοκρατικούς θεσμούς, από ένα σύστημα εξουσίας που κυριαρχεί επί των θεσμών. Βρήκαν αυτούς που δεν αντιλαμβάνονταν πως αυτό αποτελεί ένα αυταρχικό θεσμό. Διαθέσεις σαν κολλημένες βεντούζες, σαν εξημερωμένες στασιμότητες, χωρίς αντανακλαστικά, εξοικειωμένες με τη δουλοπρέπεια, με την αποχαύνωση, με την αδιάθετη στάση του “τί το σκαλιζουμε”.
Μια Οργουελικότητα που περιγράφει τον εφιάλτη του ολοκληρωτισμού για το έγκλημα της σκέψης. Πολίτες που συναυτουργούν με απάθεια σε μια καμπάνια ασθενική. Στην απαίτηση για ένα στενό ορισμό του πολίτη, ενός κατασταλμένου πολίτη, που συντηρητικοποιείται, που παλαβώνει, που δεν εμπεριέχει πολιτικό όραμα, που θεωρεί ή βρίσκει βολικότερο να λέει ότι δεν υπάρχει εκκρεμές λάθους στους θεσμούς.
Πιθανόν ο ιδανικός πολίτης στα μάτια αυτών που υποδεικνύουν ασέβεια στους θεσμούς σε όποιον κριτικάρει, να είναι ο πειθήνιος που δεν ανακατεύεται με τη χάραξη πολιτικής, με την αμφισβήτηση της “έρευνας που διεξάχθηκε” και των “πορισμάτων”, αυτός που κανακεύει τους θεσμούς. Πιθανόν ο σοβαρός δημοσιογράφος να είναι αυτός που δεν ελέγχει την εξουσία, δεν την αντεξετάζει. Πιθανόν ο καλός δικηγόρος να είναι αυτός που στέκεται σούζα σε κάθε δικαστική απόφαση και δεν την εφεσιβάλλει αφού οπωσδήποτε έχει το ακλόνητο.
Και μου γεννιούνται οι εξής απορίες:
-Από πότε η εγκατάλειψη της κριτικής ονομάζεται σεβασμός;
-Ζούμε θεσμικά Big brother;
-Πως θα προκύψουν μεταρρυθμίσεις που βελτιώνουν πολιτείες;
-Έχουν οι θεσμοί την τελειότητα; Το απόλυτο;
-Έχουν όλες οι “έρευνες” την αλήθεια;
-Είναι ή δεν είναι ηλίθιο να κρίνεις τη σύγχρονη εξουσία κι επιτροπές διερεύνησης εδώ, ιδανική κατάσταση;
-Ποιος τους απόδωσε εγγύηση επιτυχίας;
-Από πότε, είτε τα “αποτελέσματα ερευνών” και οι θεσμικές αποφάσεις εδώ στην Κύπρο καταπίνονται αμάσητες;
-Πως διαμορφώνεται ο βαθμός της εμπιστοσύνης;
-Είμαστε τελικά ταγμένοι στην αδυναμία να συλλάβουμε μεγέθη των κινδύνων; Της ψευτιάς;
-Από πότε οι γνώμες πρέπει να ρέουν σε οριοθετημένα χαρακώματα ομοιομορφίας;
-Μήπως έτσι πεθαίνουν οι δημοκρατίες;
-Η ιστορία κινήθηκε από όσους συντήρησαν ή από όσους αμφισβήτησαν καθεστώτα;
-Τελικά, το γέρικο μουλάρι βγάζει καινούργια περπατησιά;
-Υπάρχουν μομέντουμ που θέλουν άλλη ορμή;
-Ο ναρκισσισμός στους θεσμούς, στην αστυνομία κυρίως, είναι ή δεν είναι ένας επικίνδυνος υποκειμενισμός;
-Ποιος από εσάς θεωρεί ότι είναι εντάξει να ομοιάζει με πρωταγωνιστές του Truman show;
-Από πότε η καθοδήγηση των μαζών είναι ζητούμενο;
-Υπάρχει ισχυρός δείκτης απόδοσης στην ως τώρα εκτελεστική εξουσία;
-Τέλος, θα παίζουμε μικρές κυρίες;
Αν η απάντηση σας σε αυτά είναι ναι, τότε διαβάζετε τη λάθος στήλη. Στη στήλη αυτή, χειροκροτούμε την αντίρρηση ως τη μόνη προοπτική που μπορεί να καταρρίψει απολυτότητες. Δεν διώκεται η σκέψη. Σε αυτό τον τόπο, ό,τι έχει χαμηλή απόδοση, να ξεπαρκάρει. Δικαστές, Πρόεδροι, Υπουργοί, δημοσιογράφοι, Επιτροπές, Αστυνομικοί, ιατροδικαστές, όσοι μπαίνουν μπουσουλώντας στα θέματα.
ΟΛΑ ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ.
ΥΓ: Στη στήλη αυτή χειροκροτούμε την μάνα του Θανάση.
