Γράφει η Ανθή Ερμογένους*
Κάτσαμε και σκαλίζαμε τις συναναστροφές που οι φίλοι μου βρίσκουν αλλόκοτες.
Υποστηρίζω αμετανόητα την ευρυχωρία στα είδη ανθρώπων που πρέπει να μπαίνουν στη ζωή μας, το ξεκαβάλημα του ελιτίστικου καλαμιού. Οι ετερόκλητες μάζες ανθρώπων που μαζεύω στο σπίτι, οι φύρδην μίγδην τύποι, που μπορούν να γίνουν, από μονόστηλα ως πολυσέλιδα στη στήλη, η πληρότητα από συζητήσεις με κάποιους, η κενότητα από άλλους, χαίρουν όλα, άκρας υγείας.
Ο δύσκολος
Μηδενίζει τα πάντα. Τόσο που χρειάζεται να υπερασπιστώ πράγματα που κι εγώ μείωνα. Η ευγένεια για αυτόν είναι σπατάλη. Πάσχει από εαυτολογία. Είναι έξυπνος, είναι κακοπαθημένος. Πολιτικά βλέπει σαν αποστασιοποιηθέν μάτι τα κομματικά, ξέρει από παγκόσμια οικονομία.
Ο αμλετικός
Ρομαντικός με δεκάδες αμπελοαναζητήσεις. Φαντασιώνεται νέο κόμμα. Ψηφίζει πάντοτε, νομίζεις δεν μπορεί να υπερασπιστεί το λόγο της ψήφου του, πετά λογική ανάλυση, συνειδητοποιείς ότι μπορεί. Δεν είναι όσο αυθόρμητος μοιάζει, μελετά πολύ αποφάσεις, έχει αυθορμητισμό στα μικρά, απελευθερώνει και σένα. Μιλάτε πολύ, δεν σου γεμίζει πνευματικά κενά, δεν σε αδειάζει.
Ο σταφύλια ξινά και περυσινά
Του ανοίγεις πόρτα για το αίσθημα του οικείου, σε απαλλάσσει από τη διακινδύνευση. Σε ενοχλητικό βαθμό γνώριμος, η δικαιολογία σου είναι ότι σε πριμοδοτεί σταθερότητα, την ηθική του δεν κάνουμε ανθρώπους rotation. Βέβαια η αέναής επανάληψη γεννά το κέρατο, την μετακίνηση. Είτε αυτό είναι πολιτική βαρεμάρα είτε συναισθηματική. Οι άνθρωποι προορίζονται να προοδεύουν. Θα κόψετε κάποτε, μην νιώθεις άσχημα.
Ο πλιάτσικο στη λογική σου
Έχει επιχειρήματα που παραλίγο πιστεύεις. Εμμονικός στις θεωρίες του. Κολλημένος στην ειδική του σφαίρα. Έχει συλλογικό εγωισμό μόνο αν το πατρόν τον περιλαμβάνει. Το στυλ του, σου ανατρέπει ό,τι προετοίμαζες να πεις.
Ο «βαριέμαι που ζει»
Δεν θα αναφέρεις ποτέ το όνομα του στους φίλους σου, αρνούμενη να του χαρίσεις ορατότητα. Και όμως αποτελεί το πιο mainstream, το συχνότερο παραγωγικά μοντέλο της κοινωνίας. H άφιξη του έχει μια νοικοκυραίικη τελετουργία, το ίδιο και το ξεπόρτισμα. Το καθίσι του είναι περίληψη της μετριότητας του. Σπίτι μου μοιάζει σαν γέρος στη Μύκονο. Τον διώχνεις στο ύφος που έχει ένα ιατρικό ανακοινωθέν, δεν το παίρνει προσωπικά, για αυτό και η επιείκεια σου.
Ο τραυματιοφορέας σου
Δικαιολογεί κάθε φορά που υπήρξες κάθαρμα, έχει μια δικαιότητα, ακούει σαν γκόσπελ τα μοιρολόγια αυτοταπείνωσης σου, σε βλέπει το ίδιο έξυπνη την επόμενη. Αποδομεί ευκολότερα πολιτικά ανίκανους, δεν μιλά ποτέ από ένστικτο μόνο από κρίση. Έρχεται μια το τρίμηνο, σου ισορροπεί τα ανισόρροπα. Είναι ο άντρας της μέτριας ευχής σου.
Ο αγαπημένος ισοδύναμος
Δεν είναι ο πιο όμορφος, για να εκτιμήσεις το στυλ πρέπει να έχεις αισθητική ανοιχτοσύνη. Η επικοινωνία σας μπορεί να γεννήσει λογοτεχνία. Μιλά τόσο-όσο, είναι η εγκεφαλική σου παρακέντηση. Συμπυκνώνει το ρεζουμέ, δεν αναλώνεται, δεν κοιτά με υπεροψία όταν αναλώνεσαι. Μαζί του συμβαίνουν πολλά, μπαίνουν οι λέξεις που έχεις μέσα σου σε σειρά, φεύγοντας μένεις με βραδυφλεγείς σκέψεις. Σου άφησε να καταλάβεις μόνη σου πόσες αποστάσεις πρέπει να κρατάς από τα θέματα που γράφεις. Διαπραγματεύεται τις ερμηνείες του, περιμένει να ακούσει ομιλίες του πολιτικού ως το τέλος, δεν θα χειροκροτήσει παρασυρμένος. Μόλις φύγει θέλεις να τον πάρεις τηλέφωνο, είναι αργά, θα περιμένεις ως το πρωί.
Όλοι θα πηγαινοέρχονται. Ένας θα έρθει μία και δεν θα ξαναβγεί.
