Από την Ανθή Ερμογένους*
Γράψε κάτι για τον καπιταλισμό και το υπερ-ψώνισμα τις γιορτές λέει η συγκάτοικος.
Τελευταίες δύο μέρες του χρόνου σε μια χρονιά γεμάτη πολιτική, οικονομία, εκποιήσεις, τράπεζες, Κυπριακό, κοινωνία, διαφθορά, σκάνδαλα. Δεν κρίνω ότι είναι ώρα για καπιταλισμό, ούτε οικονομία και ας θέλει η στήλη να έχει έχει στάση πολιτική. Προσπαθώ να σκεφτώ τι θα ήθελα για του χρόνου, για να έχω να γράφω.
Ο Ανδρουλιδάκης ο κειμενογράφος μας, έγραφε κάποια στιγμή πως γίναμε σχολιαστές όντας αόρατοι, τόσο που οι λέξεις ‘χασαν το μεδούλι τους. Λέει πως μιλάμε για την σιωπή, την οργή, το δίκιο, την εξέγερση, την ανατροπή, τον συλλογικό μας καημό, αλλά δεν μιλάμε από σιωπή, από οργή, από δίκιο, από εξέγερση, από ανατροπή, από συλλογικό πόνο. «Λες και το να μιλάμε είναι ένας εξωραϊσμός. Μιλάμε και επειδή μιλάμε νομίζουμε κιόλας πως ζούμε. Αλλά δεν ζούμε. Απλά σχολιάζουμε την ίδια την ζωή μας. Τη ζωή που δεν ζούμε».
Και σκέφτομαι τι λείπει από τις ζωές για να είναι ακέραιες, αρκετές. Να γεννήσουν ουσία. Να γράψουμε από όρια, από ταυτότητα και από επανάσταση.
Τη μοναδική φορά που ερωτεύτηκα, ήταν ένας αεικίνητος τύπος. Δεν ξέρω αν τα έκανε να με ενθουσιάσει, μα έδινε, έτρεχε, ήθελε δικαιοσύνη εφ’ όλης της ύλης. Δεν είχε τίποτα άψυχο. Και τον αγάπησα πολύ. Ένιωθα να θέλω μαζί του κάθε μέρα να το διεκδικώ το δίκιο του κόσμου. Σήμερα δεν έμεινε τίποτα από τον ενθουσιασμό για αυτόν. Ένας συμβατικός, ρουτινιασμένος πια, να είναι οκ η επιχείρηση, να πάει σε καμιά κοινωνική υποχρέωση, να κοιμηθεί αφού ετοιμάσει τα λογιστικά πλάνα των πελατών. Δεν ξέρω αν συζητά με τη σύντροφο του πια για τον κόσμο, τους ανθρώπους, αν γεννά ιδέες και αίσθημα. Αποφορτισμένος και στεγνός από φιλότιμο κοινωνιολογικό. Βιομηχανικός άνθρωπος. Να βάλουν ένα όμορφο συνολάκι τα παιδιά, φωτογραφία στην Παραμυθούπολη, χλιδέ γεννέθλιο πάρτυ κανενός τάχα κυριλέ φίλου, από αυτούς που στη ζωή τους δεν έχουν κάνει κάτι άλλο εκτός από λεφτά. Η ζωή του για αλλού ξεκίνησε και αλλού τον πήγε. Ύστερα άφησε να συνεχίσει μακριά από το ψαχνό της κοινωνίας. Μου φαίνεται σαν θάνατος. Έτσι που δεν αγάπησα και κανέναν που κοιτούσε την κοινωνία ξένα.
Οι άνθρωποι που διαλέγουμε είναι δείγμα ζέουσας σχέσης με τις κοινωνίες που ονειρευόμαστε. Είναι πράξεις επαναστατικές. Ο ρηχός άνθρωπος καταργεί τη σχέση σου με τον κόσμο. Σε διαμορφώνει εις βάρος του. Κι αυτοί που αγάπησα ήταν φως, φωτιά. Μακριά από φράξιες. Ευτυχία της έξαψης. Τέτοιοι μόνο αγαπούν τον άνθρωπο και μετακινούν εσένα στον κόσμο και τον κόσμο στο φως.
Στην πολιτική και στον έρωτα, μέλλον, έχουν οι ζωές που ρέουν, που δεν λιμνάζουν στη στέρνα. Τούτους να διαλέγεις. Που σε παίρνουν να πάτε και το κάνουν ζωή.
Λέει μια θειά μου, να τον βρεις και να είναι σαν εσένα – και πιο πολύ. Να σε τραβά μπροστά, να ‘χεις να μιλάς, να μην σε σέρνει, να τον νοιάζει ο κόσμος. Να τον παλεύει να αλλάξει. Να σε σπρώχνει στο φως του. Να μην σε κλείνει στα σκοτάδια του. Να σε κρατά στα ξύπνια.
Η στήλη αυτή θα είναι πάντα πολιτική. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη, πιο σαφής πολιτική πράξη από τον έρωτα ή το ποιους ανθρώπους διαλέγουμε να μιλάμε, ή, τι διαλέγουμε να διαβάζουμε. Η πολιτική είναι ζωή. Η ζωή θέλει συνοδοιπόρους αυτούς που σε κάνουν να γράφεις από τα όρια, από επανάσταση, από θυμό, από αγάπη, από στέρηση, από νοιάξιμο, από πόθους. Αυτός που δεν νοιάζεται τον κόσμο χάνει μοιραία από τη γοητεία του.
Αν λείπει, από την πολιτική η ψυχή, από τις στήλες η αλήθεια κι από τον έρωτα η επανάσταση, να ‘ρθουν.
*Αρχισυντάκτρια
