γράφει η Ανθή Ερμογένους*
Στις εξετάσεις τετραμήνων θάβεται η χαμένη ανηλικότητα παιδιών
Ένα μέλλον που αγωνιά να τα καταπιεί ως μηχανές παραγωγής, με μόνο κριτήριο να ξεχωρίσουν στην αγορά. Παιδιά, που πρέπει να εκπονήσουν μεγάλους όγκους ενηλικότητας από πολύ νωρίς. Που δεν τους αφήνουμε χρόνο για προσωπική αναζήτηση και αυτοσχεδιασμό. Ούτε της αναζήτησης της κλίσης τους.
Παιδιά που πρέπει να κυνηγήσουν νωρίς την προοπτική για οικονομικές απολαβές και επαγγελματική αποκατάσταση. Αφαιρώντας τους την άνεση να αποκτούσαν πείρα στη σωστή ώρα της διαδρομής. Λες και είδαμε να αποκτιέται με ταχύρυθμα απορρόφησης ογκωδών αρχείων που ανά τετράμηνο θα πρέπει να μας αποδείξουν -με κρίσεις πανικού- ότι απορρόφησαν.
Αυτή η μπλόφα που επικαλείστε, τα πείθει εν τέλει να θέλουν να ωριμάσουν, όχι για να πετύχουν, αλλά γιατί θεωρούν ότι η ενηλικίωση θα τα αποδεσμεύσει από αυτούς τους όρους όλων των άλλων και θα μπορέσουν να προχωρήσουν σε προσωπικές επιλογές. Μάταιη προσδοκία, γιατί όταν μπουν στη ζώνη ενηλίκων, αρχίζει άμεσα ένα νέο μοντέλο ευθυνών. Τα παιδιά της γενιάς των εξετάσεων τετραμήνων, δουλεύουν υπερβάρδιες από την ανηλικότητα τους, εγκατέλειψαν ή δεν έζησαν ποτέ παιδικά χρόνια, και έτσι θα συνεχίσουν, σε πανεπιστήμια, δουλειά, οικογένεια, μέχρι τη σύνταξη τους. Που σε καμιά στιγμή της διαδρομής της ζωής δεν θα βρουν χρόνο να ζήσουν ανέμελα την ομορφιά. Που σε καμιά στιγμή της διαδρομής δεν θα μάθουν τι σημαίνει ποιότητα ζωής. Νιάτα πεθαμένα κι αναξιοποίητα…
Εγκλωβισμένα για πάντα στις προσδοκίες του τρίπολου σχολείο-γονιός-κοινωνικός κύκλος. Μικρομεγάλα παιδιά. Που δεν απομύζησαν ζωή, αλλά μόνο ευθύνες των “αριστίδην” βαριδίων που τα φορτώσαμε.
Στραγγίσαμε, ξεκοκαλίσαμε τις ζωές τους, με την υστερία μας για πρόωρη υπερωρίμανση τους. Μια εκπαιδευτική υστερία αταίριαστη με τις συναισθηματικές ανάγκες τους και την ηλικία τους. Σε ένα μοντέλο παιδείας που καμιά ουσιαστική γνώση δεν καταφέρνει να τους φυτέψει. Οι εξετάσεις τετραμήνων είναι ένα αποτυχημένο μοντέλο παιδείας. Ένα κακοποιητικό μοντέλο παιδείας.
Τα χάλια μας ως κουλτούρα, συνοψίζονται στην κοινοποίηση αυτής της σιωπής που πρέπει οι μαθητές να συνομολογήσουν. Γιατί η σιωπή που τους απαιτούμε θα κρύψει το χάσμα των μεταξύ μας απόψεων. Αλλά τους απαιτούμε να το μεταγλωτίσουν σε σεβασμό. Λες και έτσι κερδίζεται ο σεβασμός. Λες και εμείς ξέρουμε καλύτερα. Δεν θέλουμε να μας πουν τι νιώθουν για να μην ξεγυμνωθεί η αποτυχία μας. Mute… Να μην μιλήσουν τα παιδιά για το πόσο τα κακοποιούμε. Να μην μιλήσουν οι γονείς για τις εξαντλητικές κούρσες φροντιστηρίων.
Παιδιά επιφορτισμένα να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες της κοινωνίας και των γονιών, αντί αντίθετα!
Τα παιδιά του σήμερα βρίσκονται σε μορφωτική καραντίνα. Κατά την οποία «δουλεύουν» περισσότερες ώρες και από τους ίδιους τους γονείς τους. Κακοποιημένη παιδικότητα. Παιδιά του καθήκοντος, μόνιμα αγχωμένα και σε όρια ξεσπάσματος λόγω τους κέρφιου αριστείας που αναμένουμε ασθμαίνοντας από αυτα. Οκτώ ώρες σχολείο και έπειτα δεύτερη βάρδια φροντιστήρια. Κάθε μέρα της ζωής τους. Πλέον και Σάββατα. Καταλαβαίνετε τι τους κάνετε; Και πόσο αποτυχημένο είναι το μοντέλο;
Ψυχές παιδιών εκτεθειμένες σε επίκριση, σε αστυνόμευση της επίδοσης, στην υστερία τρίτων για διάκριση, για προαπαιτούμενο πρεστίζ διευθυντή στον μέλλοντα τους. Φορτωμένα με το άγχος να ξοφλήσουν την αποτίμηση, την επένδυση των λεφτών των φροντιστηρίων των γονιών, που φορτώνονται αναξιοσύνη αν δεν πάρουν Α και 20. Που νιώθουν συνέχεια αποτυχία. Που σκέφτονται να κάνουν κακό στον εαυτό τους γιατί μας απογοήτευσαν…
Παιδιά σε μόνιμο πρωταθλητισμό, με το εκκρεμές του λούζερ αν δεν πιάσουν το ολυμπιακό όριο να κρέμμεται συνέχεια από πάνω τους. Που πουσάρονται στην ενοχικότητα, την κατάθλιψη, τον θυμό, τον πανικό, την από νωρίς δυστυχία και καταπίεση… Ρομποτικά προγραμματισμένα για ενήλικους στόχους που η δική μας κι η προηγούμενη γενιά μετρά ως καταξίωση. Εξοστρακισμένα από τις προσωπικές κλίσεις τους, εξαναγκασμένα σε πρόωρη κόπωση. Παιδιά επιφορτισμένα να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες της κοινωνίας και των γονιών, αντί αντίθετα! Που φροντίζουν αντί να φροντίζονται.
Αυτή η δεσποτική και δυσφορική παιδεία δεν μπορεί να είναι όραμα των κοινωνιών.
Αν δεν βλέπεις την ομοιότητα του σχήματος με την παιδική εργασία, την οποία καταδικάζεις στις τρίτες χώρες με στόμφο, τότε κάτι δεν αντιλαμβάνεσαι.
Η αντίληψη μας για συλλογικότητα όταν το παίζουμε κοινωνικά όντα αφορά τελικά την ένταξη μας σε ελιτίστικες συλλογικότητες. Σε σέχτες αριστούχων, επιτυχημένων επαγγελματικά. Τίποτα άλλο. Δεν σκεφτόμαστε ευτυχισμένους ενήλικες, δημιουργικούς, καλλιτέχνες, ικανούς υδραυλικούς κ.ο.κ. Μόνο πετυχημένους γόνους.
Γονείς, σχολεία και υπουργεία βάζουν finance τις ζωές παιδιών για να εξασφαλίσουν τη δική τους επιτυχία στο τι είδος παιδιών μεγάλωσαν. Είναι προσωπική νίκη η καταξίωση τους. Ζωές υποθηκευμένες. Απαιτητικά περικυκλωμένες να αποπληρώσουν. Να εκτονώνουν τα γονεϊκά και κοινωνικά απωθημένα και κόμπλεξ, να αποκαταστήσουν τα δικά τους αισθήματα κατωτερότητας, το τραύμα της ανακλητικής τους κατάθλιψης επειδή δεν ξεχώρισαν οι ίδιοι. Ζητούν αυτή τη δεύτερη ευκαιρία από τους σημερινούς ανήλικους καταπιεστικά. Τοποθετώντας ασήκωτο βάρος στα παιδιά τους. Υπεροπτικοί σαν μέσοι κομπλεξικοί, χρησιμοποιούν παιδιά για τη ναρκισσιστική τους βεβαίωση.
Υπουργέ, αποτύχαμε να μεγαλώνουμε ευτυχισμένα παιδιά.
«Μιλώ για μια κοινωνία που τη βλέπω να προσπαθεί με το στανιό να χωρέσει μέσα στα βαφτιστικά ρουχαλάκια που της κάνανε δώρο οι νονοί της «ανεξαρτησίας» της. Ανυποψίαστη για τη δική της ανάγκη για «ευρυχωρία» και φαρδιά μανίκια, βιάστηκε -κυριολεκτικά- να ντυθεί στα στενά. Ενηλικιώνονται άραγε οι κοινωνίες; Περνούν κι αυτές, κατά κάποιο τρόπο, τα στάδια ψυχικής ανάπτυξης από τα οποία διέρχεται και η ατομικότητα; Γεννιούνται, παίζουν σαν παιδιά, επαναστατούν σαν έφηβοι, συμβιβάζονται» σαν μικροαστοί νοικοκυραίοι και στο τέλος φεύγουν, μην τολμώντας να ονοματίσουν καν το θάνατο τους;»
Αντώνης ο Ανδρουλιδάκης
