Να κατεγγέλνεις βιασμό και οι δημοσιογράφοι της Κύπρου να αναφέρουν ένα βίντεο του pornhub του 2017 (2 χρόνια πρίν) με μια ξανθιά και να λένε, είναι η εγγλέζα και μια χαρά το απολαμβάνει. Να καταγγέλνεις βιασμό και στον αστυνομικό σταθμό επί 6 ώρες να σε αντεξετάζουν άντρες αστυνομικοί ξεκινώντας πάντα με την καχυποψία στο θύμα (ποτέ προς τον θύτη). Να καταγγέλνεις βιασμό κι οι 5 αστυνομικοί να στέκονται από πίσω σου και να σου δείχνουν για 6 ώρες βίντεο προηγούμενης μέρας τον εαυτό σου με τα πόδια ανοικτά για να σου υποβάλουν μέχρι να το ξεράσεις κι εσύ, ότι δεν είσαι κοπέλα προκομένη ούτε και καμιά παρθένα. Να βλέπεις τον εαυτό σου με τα πόδια ανοικτά επί 6 ώρες να παίζει repeat με ΑΝΤΡΕΣ αστυνομικούς πάνω από το ζινίσhι σου. Να καταγγέλνεις βιασμό και να σου λένε θα φας χρόνια να το δικάζεις, θα χάσεις τις σπουδές σου, θα το μάθει η μάνα σου που σε άφησε να έρθεις να δουλέψεις καλοκαίρι στην Αγία Νάπα, θα σου μείνει η τάτσα της βιασμένης για όλη σου τη ζωή.
Να σου λένε δεν προτιμάς να αποσύρεις; Αλλά πρέπει να βάλουμε και ένα λόγο που αποσύρεις και γιατί έκανες αρχικά την καταγγελία για να μην γυρίσει εναντίον σου η δικαιοσύνη. Να πας να καταγγείλεις βιασμό και να μην σου φέρνουν μεταφραστή επειδή ως γνωστό οι αστυνομικοί στα χωριά εκείνα με τόσους τουρίστες ξέρουν καλά εγγλέζικα. Να δακτυλογραφούν μόνοι τους την απόσυρση της καταγγελίας και να φαίνεται από χίλια μίλια ότι δεν είναι συντακτικό ορίτζιναλ αγγλίδας αλλά κυπριοεγγλέζικο με μίξη google translate. Να καταγγέλνεις βιασμό αλλά να κάνουν πάνω από βδομάδα να φέρουν τους ύποπτους μέσα, ενημερώνοντας τους απλά και να τους δίνεται όλος ο χρόνος να διαγράψουν όλη τη συνεννόηση στο whatsapp που είχαν μεταξύ τους.
Να έχουν μαρτυρία του γιατρού του συγκροτήματος ο οποίος την βρήκε σε κακοποιημένη κατάσταση και που είναι το άτομο που την ώθησε να καταγγείλει αλλά να είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ στα κιτάπια σου αυτή η μαρτυρία. Να την καλείς τη βιασμένη κοπέλα κάθε μέρα στο τμήμα να επαναλάβει την καταγγελία (μέχρι πριν την αναγκάσεις να την αποσύρει) μέχρι ντε και καλά να πέσει σε αντιφάσεις και να μην πέσει ποτέ.
Να καταγγέλεις βιασμό αλλά ουδέποτε η αστυνομία να έχει διερευνήσει το δωμάτιο, έβαλε μόνο την κορδέλα έξω. Το έκανε φίλος-συνάδελφος από ξένο ειδησιογραφικό μέρες μετά ο οποίος βρήκε προφυλακτικά πολλών και άλλα στοιχεία ξεφτιλίζοντας για ακόμα μια φορά το δικό μας σύστημα διερεύνησης όταν αφορά γυναίκες (κάτι αντίστοιχο είχε ξανασυμβεί με μια από τις κοπέλες που σκότωσε ο Ορέστης όπου για εβδομάδες η οικογένεια κι οι φίλοι δήλωναν ότι αγνοείται αλλά ουδέποτε ΥΚΕ και αστυνομία πήγαν καν στο σπίτι της – ήρθαν οι συγγενείς της από τη χώρα της για να παν να βρουν την φαρμακευτική αγωγή, τα διαβατήρια κι όλα τα στοιχεία που έδειχναν ότι δεν έφυγε “στα κατεχόμενα”).
Να φέρνεις ένα χασάπη ιατροδικαστή άντρα μέρες μετά για να λέει δεν έχει φρέσκα τραύματα όταν οι βιασμοί δεν αποδεικνύονται μόνο με τραύματα αλλά ακουστά τα έχει αυτά. Να μην αναφέρει πουθενά στην εξέταση του τους δεκάδες μώλωπες. Υπήρξαν και τους είδαμε όσοι ήρθαμε κοντά της από την αρχή, οι φωτογραφίες και άλλα στοιχεία όμως της υπόθεσης δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ από τους δικηγόρους κι όσους τη στηρίξαμε στον καθένα που μας έλεγε θεωρίες για να κερδίζουμε εντυπώσεις. Αυτά είναι υλικό που οι θεσμοί κι οι αρχές έπρεπε να διερευνήσουν. Δεν ήταν παιχνίδι εντυπώσεων μια ζωή ταλαιπωρημένη. Εξάλλου για μας στο δικό μας μυαλό ποτέ δεν χρειάστηκε να δούμε έντερα να κρέμονται για να πιστέψουμε ένα βιασμό.
(Καμία γυναίκα ποτέ δεν αντέχει να περάσει μια διαδικασία τέτοια αν δεν βίωσε στα αλήθεια κάτι άσχημο. Καμία δεν μπαίνει σε τέτοια διαδικασία από βίτσιο ή προσδοκίες αποζημιώσεων. Δεν υπάρχουν. Αυτό το ξέρουμε και καλά θα κάνετε να το μάθετε όλοι. Να σας πάρω μια φορά μαζί μου στο τμήμα να δείτε τι σημαίνει καταγγέλνει κάποια στην κυπριακή αστυνομία κακοποίηση κι αν δεν φύγετε με τα στομάχια κόμπους και το νευρικό σύστημα κλονισμένο σφυράτε μου. Ούτε μπορείτε να φανταστείτε).
Να καταγγέλνεις βιασμό, να εξαναγκάζεσαι να τον αποσύρεις και από πάνω να στρέφεται εναντίον σου αυτό το σαπισμένο σύστημα δικαιοσύνης επειδή χάλασες το μπράντιγκ της Αγίανάπας που ήταν φημισμένη για τους εσπερινούς, τη θεία κοινωνία και το στέπφορντ γουάηφ λίβιγκ της.
Χτες δεν ήμουν στην ανακοίνωση της απόφασης. Ντρέπομαι που δεν πήγα. Δούλευα και μου φωνάζει ο Κυριάκος από το μπροστά γραφείο «βγήκε η απόφαση του ανωτάτου για την εγγλέζα». Πιάστηκε προληπτικά το στομάχι μου. Ήμουν έτοιμη για το επόμενο άρθρο εναντίον της δικαιοσύνης. H Άντρη είχε έτοιμη ανακοίνωση για το δίκτυο “cyprus justice shame on you” «Αθωώθηκε» λέει ο Κυριάκος πριν προλάβω να μεταβολίσω τη σκέψη μου. Έκλαιγα. Ήθελα να είχα τις κοπέλες του δικτύου δίπλα μου να τις αγκαλιάσω.
Η τελευταία φορά που έκλαψα από χαρά και αίσθημα αλληλεγγύης ήταν όταν ξεκίνησε και μπήκε σε ροή η δίκη και τη βδομάδα που προηγήθηκε, ξένοι δημοσιογράφοι, ξένες ομάδες ανακάλυψαν το δίκτυο ενάντια στη βία κατά των γυναικών που μόλις λίγο καιρό πριν είχαμε φτιάξει, και έστελναν στα ίνμποξ μας την πρόθεση για να έρθουν στην Κύπρο και για πραγματική στήριξη και διερεύνηση. Μέχρι που τη νύκτα πριν τη δίκη μας έστειλαν ομάδες ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ ότι θα έρθουν μερικά άτομα να στηρίξουν την κοπέλα. Ήταν για εμάς απίστευτο. Πήγαμε στο αεροδρόμιο με την Αργεντούλα να τους παραλάβουμε. Ήρθαν ΔΥΟ γεμάτες πτήσεις και κατέβηκαν με πανό, φούτερ «we believe you» και φώναζαν να πάει το μήνυμα στην κοπέλα, if you can not speak we will speak for you. Με του που τους είδαμε λουστήκαμε στα κλάματα, πήραμε τη Ζέλια την Άντρη και τη Μαππουρίδου τηλέφωνο και έτρεμε η φωνή μας. Η Ζέλεια έκλαιγε στην άλλη πλευρά της γραμμής. Θα αλλάξουμε τον πολιτικό λόγο, έλεγε και μου κόλλησε μέχρι τώρα. Θα τον αλλάξουμε. Θα τον αλλάξουμε. Θα τον αλλάξουμε….
Τους πήραμε μες τις βροχές στα ξενοδοχεία που τους βρήκαμε τελευταία στιγμή στην Αγία Νάπα με τα μίνι μπας που επίσης τρέξαμε να τους βρούμε τελευταία στιγμή. Μέχρι να φτάσουμε μας έστελναν οι ξένοι δημοσιογράφοι που ήρθαν από Roiter, reuter, bbc, euronews, guardian, aljazera etc που είμαστε να έρθουν να μιλήσουμε, να συνειδητοποιείς ότι στην προσέγγιση έχουν πραγματική πρόθεση φροντίδας στο θύμα. Ο οδηγός του μίνι μπας, ένας κύριος μεγάλος, που περίμενες να πει το γνωστό αφήγημα υπέρ «των κοπελουθκιών των καημένων» που τους κατέστρεψε τη ζωή μια εγγλέζα, είπε «μα τουτοι ούλλοι οι ξένοι ήρταν για την εγγλεζούα» «Ναι, εσύ τι νομίζεις για την εγγλέζα;», «Καλά εκάμαν και ήρταν, να πάρουμε τα πλάσματα να φαν. Τούτη η κορούα αποκλείεται να περιπαίζει. Σαν να μου και ένηξερουμε πόσες εβιαστήκαν τόσα χρόνια στα χωρκά μας. Άτε και έπιννε κι ήθελε να κάμει σεξ, εν να μην θέλει, στην ηλικια της; Εμείς δεν θέλαμε; Εν τζαι σημαίνει μπαίνεις με μια φάσουσα φίλους σου να την εκμεταλλευτείς» Και ήρθε μαζί μας να φάει. Team εγγλέζας ο κύριος ο 70 χρονών.
Οι ξένοι δημοσιογράφοι πόσταραν στα σοσιαλ των μεγάλων διεθνών μέσων που εκπροσωπούσαν, χωρίς φόβο για τον μιντιάρχη τους ‘If she’s not believed, then none of us are believed.’
Όσο ήμασταν στο τραπέζι, σκεφτόμουν ότι τόσο συγκινητική αλληλεγγύη δεν μπορεί να μην τη δει (μια νύκτα πριν τη δίκη) η κορούα, ή, η μάμα της. Κι ακόμα κι αν είναι αγχωμένες, και θέλουν να ηρεμήσουν στο ξενοδοχείο τους, πρέπει να το μάθουν. Έστειλα στη μάνα της ένα μήνυμα με μια φωτογραφία τις 2 κατάμεστες αίθουσες του εστιατορίου και της έγραψα «we are here for you». Σηκώθηκε στις βροχές η μάνα της κι ήρθε έστω για δύο λεπτά. Έκλαψε μόλις μπήκε, είπε ένα thank you τρεμάμενο κρατώντας το στήθος της κι έφυγε ξανά μες τη βροχή να πάει να είναι δίπλα στην κόρη της. Μου έστειλε η μικρή μετά από λίγη ώρα ένα μήνυμα «……………..i can do it now».
Οι Κύπριοι στις πορείες πάμε και δεν έχουμε παλμό. Ψελλίζουμε ανοργάνωτα και χωρίς σθένος κανένα σύνθημα. Την επόμενη στο δικαστήριο μέσα στη βροχή οι ξένοι μας έβαλαν τα γυαλιά. Αργότερα μας είπε η Νικολέττα Χαραλαμπίδου η δικηγόρος ότι σείστηκε η αίθουσα, άκουγαν ως μέσα σε σημείο που μάρτυρες και δικαστής αναγκάζονταν να μολούν δυνατά, κι ήταν η πρώτη φορά που η μικρή κοιτούσε με ύφος ύαινας τον δικαστή αντί να σκύβει. Όταν τέλειωσε η ακρόαση, με τον Παπαθανασίου τον δικαστή να τη ξεφτιλίζει για ακόμα μια φορά ως σαν να δίκαζε το επίπεδο πουτανιού της, η κοπέλα με τη μάνα της βγήκαν για πρώτη φορά από την μπροστινή πόρτα. Στις προηγούμενες ακροάσεις που πηγαίναμε μόνο οι κοπέλες του δικτύου έβγαινε από την πίσω πόρτα με κρυμένο πρόσωπο.
Αυτή τη φορά όμως πριν βγουν στις δεκάδες κάμερες, ζήτησε το μαντήλι που φτιάξαμε με το ραμένο στόμα και το έβαλαν με τη μάνα της και βγήκαν με το κεφάλι ψηλά. Την αγκαλιάζαμε προστατευτικά μέχρι το αυτοκίνητο και της λέγαμε να ξέρει ότι την πιστεύουμε κι ότι you are not alone.
Τις προηγούμενες φορές ήταν αλλιώς, ήμασταν 10 κι ο κούκος, ξυρισμένες κούννα, τριχωτές, κοντές, ψηλές, ξανθές μελαχρινές, αδύνατες, χοντρές, όλες καλές. Η αίθουσα τις προηγούμενες φορές, μια τρύπα, τρεις μίνι πάγκοι, καθόμασταν κολλητά σφινωμένες, η Ζέλεια με την κουβέρτα, άγχος το αστυνομικούι, «τι έχεις μέσα;» (μεταξύ μας και εγώ φοβήθηκα τι θα βγάλει από μέσα), δίπλα της η Γονατά, κρατούσε τουμπερλέκι που παίζαν πριν συνθήματα έξω. «Τι είναι τούτο» αγχωμένο πάλι το αστυνομικούι, «το όργανο μου».
Η κυρία Δώρα από το Κολόσσι, «βγείτε έξω είσαστε πολλές» το αστυνομικούι, η κυρία Δώρα «εγώ ξύπνησα από τις πέντε να βρω αυτοκίνητο να με φέρει από τον συνοικισμό του Κολοσσιού στην αγιάναπα, δεν βγαίνω κύριε αστυνομικέ μου, θα μέινω να μας δει η κορούα να πάρει δύναμη». Η Άντρη έφερε και τις αδερφότεκνες της για να ξέρουν τις πραγματικότητες, τις δικές μας και των άλλων. Η Μαππουρίδου έλεγε σιγανά συνθήματα «cyprus justice shame on you» κ.α. για να κάνει ρισέτ σε όσα ζούσε η κοπέλα….
Ξέρω ότι τα ακούτε όλα αυτά και φαντάζεστε μια ομάδα που «χάνουν και λίο» (εδώ η ίδια η ΣΠΑΒΟ με την οποία υπάρχουν διάφορες μορφές ξενότητας, ήρθε σε ημερίδα μας κι αντί να πει μπράβο που συσταθήκατε να έχει τούτη η κοινωνία μια επικουρική βοήθεια, ρωτούσαν εν είμαστε εγγεγραμμένο σωματείο – πως να μην μας διακατέχει η τυπολατρεία όλη τη συλλογική νοημοσύνη), εμείς όμως ξέρουμε πως σε τούτο το σάπιο σύστημα, κάναμε κάτι. Κι όσο κι αν γράφουν κάποιοι “καλές οι φεμινιστικές συλλογικότητες αλλά…” είναι η συλλογικότητες αυτές που εξασθένησαν τα πατριαρχικά εμβάσματα και γίναν αλφάδι μιας κάποιας πιθανότητας ακόμα κι αν σε κάποιους δημοσιογράφους φαίνεται ο τρόπος και το ύφος μπας-κλας.
Το anoixeto akoyseto που λέγαμε στην πιο αυθεντική στιγμή του, δεν απαιτεί τον οίκτο, ούτε ήταν το αντίστοιχο του γεμάτου πολιτική ατονικότητα κουραστικού βουητού του καλτ “σπάστε τη σιωπή” που σιροπιάζει τις ομιλίες δημοσίων προσώπων και οργανισμών. Που είναι ο λόγος που δεσμεύει στις επαναλήψεις. Που δεν εντοπίζει ότι το πρόβλημα δεν είναι στο να μιλήσει κάποια αλλά στο τι θα βρει. Δεν έχει πιο ηλίθια, ατάλαντη, παλαβή παρότρυνση και θυμίζει βιβλία αυτοβοήθειας (πες εκατό φορές “αξίζω”) και απλά μεταθέτει την ευθύνη ξανά στο θύμα. Το άνοιξε το, ήρθε αλλιώς και βάρβαρα, ήταν γεμάτο αμετροέπεια και απευθυνόταν σε θεσμούς, κράτος, πόρτες, συμβάσεις, δικαστήρια, μυαλά. Αν δεν το ανοίξουν θα το σπάσει ο νέος λόγος που άρχισε να παράγεται.
Νιώσαμε απίστευτη αγάπη από τις φίλες στην Ελλάδα. Το “Καμία ανοχή” ήταν δίπλα μας και μας δείχνει συνέχεια νέες μορφές και σχήματα αγώνα, λέξεων και έκφρασης (στ)οργής. Θέλω να νιώθουν το ίδιο μαζί μας, να σχηματίζεται η προσδοκία, να αθροίζεται.
Η πρωτόδικη απόφαση σε μια άνευ προηγουμένου κακοδικία ενοχοποίησε την “εγγλέζα” για δημόσια βλάβη και το γκαγκ επέστρεψε στο Ισραήλ φορώντας τα εβραϊκά καπελάκια να καταφθάσουν ενδυματολογικά ως τα καλά παιδιά, όμως με το που πάτησαν πόδι στο Ισραήλ τραγουδούσαν εν χορώ horny bitch we won you. Στην αγιάναπα ήταν ντυμένοι αγιαναπίτικα. Η Ζέλεια πετώντας στα τσακίδια τον ακαδημαϊκό τυπολατρικό καθωσπρεπισμό δήλωνε στα ξένα μίντια, we are with the horny bitch. Ο λόγος που αρθρώνεται αλλάζει και κυοφορεί.
Μέχρι να αλλάξει, όσο η μικρή ήταν υπό κράτηση, αγνοούμε ένα μεγάλο γκαπ του τραύματος της. (She spent her 19th birthday behind bars ‘I had no presents but a cellmate Tatiana,who has a lad my age,put sweets under my pillow” “Everyone said ‘Happy Birthday’ Visit from my Dad was a highlight but was bittersweet. When he left I felt even more alone”)
Χτες με πήρε τηλέφωνο γνωστός μου αστυνομικός (από τους ελάχιστους που όταν έπαιρνα θύματα βίας στο τμήμα ήταν ολόσωστος) να μου πει μπράβο για την απόφαση και αν είμαι χαρούμενη και αυτό το τηλεφώνημα σημαίνει παραπάνω από ό,τι καταλαβαίνουμε. Χτες έλειπα και δεν δικαιούμαι να νιώσω καμιά οικειοποίηση της απόφασης και του αισθήματος δικαίωσης. Νιώθω όμως καμάρι μεγάλο για τις λιονταρίνες που ξεκινήσαμε μαζί και συνεχίζουν πιο μάχιμα – νιώθω να αρχίζει η μαγεία και για από όσες προστέθηκαν μετά από μένα, που δεν έτυχε να τις γνωρίσω (δεν ξέρετε πόσο ψυχοφθόρο είναι να μπαίνουν στον χορό αυτό). Εγώ δεν ήμουν όσο παρούσα θα έπρεπε, μόνο μάχες επί χάρτου έμεινα να δίνω… Νιώθω καμάρι για κάθε ανακοίνωση που συνέχιζαν να βγάζουν, που γίναν τσιβίτζι στο λαιμό του συστήματος, που βάλαν τα γυαλιά στο επίπεδο πολιτικού λόγου που παράγουν, νιώθω θαυμασμό, σεβασμό και αγάπη του άπειρου.
