Γράφει η Ανθή Ερμογένους*
Οι “χρήσιμοι” ηλίθιοι δεν με αφορούν στενά. Ούτε άνθρωποι χωρίς διάθεση να διορθώσουν, να προνοήσουν, να ανατρέψουν.
Δεν ξέρω αν φταίει η Λεμεσός στο αίμα μου, ή, η εμπλοκή στην προηγούμενη δουλειά μου με κοινωνικά περιθωριοποιημένους κι αδύναμους. Που ξέρω ιστορίες «από κοντά» αντί αόριστες καταγραφές.
Σιχαίνομαι τις υποδείξεις του τύπου, να μην τα παίρνω πολύ προσωπικά. Δεν θέλω να γίνω ό,τι δεν αντέχω. «Δημόσιος υπάλληλος».
«Δημόσιος υπάλληλος», σύνδρομο. Ο πολιτικός, που ρωτάς “πως θα αντιδράσετε;” και απαντά αργόσυρτα, αύριο έχει πολιτικό γραφείο να αποφασίσούμε. Η κοινωνική λειτουργός που αναμένει δεκάδες χαρτούρες για να δώσει έκτακτο βοήθημα σε, όπου να ’σαι άστεγη από έξωση. Ο αστυνομικός που τη στέλνει πίσω στο σπίτι του βασανιστή της, “αν σε ξαναδείρει έλα να καταγγείλουμε”. Ο υπάλληλος στο Υπουργείο Υγείας που σου στέλνει την έγκριση εξόδων μετάβασης στο εξωτερικό για μεταμόσχευση όταν βλέπεις πια τα ραπανάκια κάτω από τις ρίζες. Η δασκάλα που δεν έστειλε επιστολή ποτέ της για τη φασιστογνωσία της ύλης, τον συνοδό που χρειάζεται ένα παιδί εκτός ωρών σχολείου. Ο οικονομολόγος στο ΕΕΕ που ελέγχει ένα στοιχείο σου τη ‘βδομάδα, θέλει έξι μήνες (σου) στη φτώχια για να αξιολογήσει την αίτηση σου, για να πει τελικά αναίσθητα, απορρίπτεσαι, κάπου θα βρεις να μείνεις μετά-έξωσης. Ο γείτονας banker που βλέπει φόνους μεταναστριών αλλά δεν θα κατεβεί στη διαμαρτυρία, αν κατεβεί δεν θα σούρει πολλούς φίλους, μπας και κουνήσει το σύστημα και ζήσει κανένας αδύναμος παραπάνω. Έχει μπάλα και δεν είναι δουλειά του η επανάσταση. Ο δημοσιογράφος που δεν δυσκολεύει στις ερωτήσεις την εξουσία που υποτίθεται ελέγχει. Ο υπάλληλος του κόμματος που θα κάνει μια στεγνή ανακοίνωση, στο τσακίρ κέφι κανα-δυό τηλέφωνα σε κομματικούς, όταν πρέπει να κατέβει πλήθος στο δρόμο, όταν οι βουλευτές του πρέπει να κάτσουν κώλο κάτω να συντάξουν νομοσχέδια να σώσουμε ανθρώπους.
«Δημόσιος υπάλληλος» σύνδρομο. Τα μεγάλα ζητήματα, τα διαχειρίζεται σε ώρα κάρτας. Δεν ζορίζεται εκτός ωραρίων.
«Δημόσιος υπάλληλος» σύνδρομο. Η ναρκωμένη κρίση, η ανορεξία του. Λες και πέρασε από απολύμανση. Θέλει να πιστώνεται μάχες και αλλαγές, δεν έχει λερώσει χέρια. Ο δημόσιος υπάλληλος χρησιμοποιεί κασκαντέρς στις επικίνδυνες σκηνές. Όποτε ρωτάς τι θα κάνει στα μεγάλα ζητήματα, κοιτά σαν ανήξερος -συνήθως είναι- πετά μια ξενέρωτη ατάκα γραφειοκράτη ξερόλα. Ο σύνδρομο “δημόσιος υπάλληλος” δεν είναι ποτέ υπερβατικός. Δεν διεγείρεται στις μάχες. Προαυλίζεται ως το πεζούλι της υπηρεσίας, αγνοεί τι γίνεται πιο έξω, σπαρταρά μόνο αν χάσει κάτι σε ατομικό επίπεδο. Στο συλλογικό, λιβανίζει διαδικασίες, καταλήγει ανούσιος, ένα ανέπαφο λούστρο. Τα πιο αποβλακωμένα ευρώ, είναι αυτά που δίνουμε για να πληρώνεται. Να κάνει όσα οι άλλοι κάνουμε από κοινωνικά ένστικτα και μόνο μετά τις δουλειές μας. Εντάσσεται τέλεια στο σύστημα. Δεν καταφέρνει τίποτα άλλο απ’ το να πάρει τον ρόλο παντελώς αχρείαστου.
Η πιο εποικοδομητική στιγμή του, αυτή που εμφανίζεται στην πορεία (για την οποία τίποτα δεν κίνησε, εκτός από κάτι μελό/λαϊκίστικες αναρτήσεις). Μονογαμικός στους τύπους διαδικασίών, ευλαβείται γραφειοκρατικούς νομικισμούς αν του απευθυνθείς, δικαιολογεί αδράνειες. Δεν παρεκκλίνει, δεν αυτονομείται, δεν πρωτοβουλεί. Δεν ξέρω τι τον ξέβρασε σε οργανωτικές θέσεις, στα σίγουρα δεν κάνει για αυτές. Αθεράπευτη πληγή σε προοπτικές επανάστασης ή ανάπτυξης. Η μαλθακότητα απομαγεύει τους αβαντγκαρτισμούς του. Βολεύει μόνο τα “φιλούθκια”.
Στα μισά πολιτικής σκέψης και πολιτικής πράξης, ο «δημόσιος υπάλληλος» έρεψε. Δεν πληρώνεται για να ρέψει. Για τον «δημόσιο υπάλληλο» ο τόπος μου δεν θα γίνει καλύτερος, ασφαλέστερος, δικαιότερος, προοδευτικότερος, αποτελεσματικότερος.
