Όταν οι κυβερνήσεις αποτυγχάνουν στις διαχειρίσεις τους, σπρώχνουν αγέλες να μαλλώνουν μεταξύ τους.
Πόσο απλά γίνεται; Με πολώσεις.
Το να στερείς από τον ανεμβολίαστο που όμως εξετάζεται και δεν είναι φορέας του κορωνοϊού, την είσοδο σε κάθε χώρο της ζωής, δεν είναι μέτρο αποτροπής της πανδημίας, αλλά μέτρο τιμωρίας, μέτρο εκδίκησης, μέτρο άσκησης πίεσης, μέτρο εκβιαστικό. Όχι όμως διαχείρισης της διασκόρπισης του ιού. Και αυτό, εμβολιαστές και φανάτικς των εμβολίων, οφείλουμε να το ομολογήσουμε. Οι δύο όχθες που έχουν δημιουργηθεί (και η μανία της μίας απέναντι στην άλλη) είναι θλιβερότερη κι από τον ίδιο τον κορωνοϊό. Εμβολιαστές κι εμβολιασμένοι ή αντιεμβολιαστές και μη εμβολιασμένοι. Την ίδια στιγμή που παραπλανημένες είναι και οι δύο πλευρές σε πολλά από τα στοιχεία που απορροφούν αλλά και που επιμένουν να διαδίδουν και να παίζουν τηλέφωνο. Την ίδια στιγμή που και οι δύο πλευρές κατεβαίνουν με διακηρύξεις στις οποίες βοά και βγάζει μάτι η ελλειπής, ανολοκλήρωτη και συγχισμένη γνώση. Και οι δύο πλευρές ωστόσο το παίζουν τρομερά έξυπνες, τρομερά γνώστες, απολύτως αλάνθαστες.
Υπερβολές μπορεί να καταλογίσει η μια πλευρά στην άλλη – και καλώς επισημαίνονται γιατί υπάρχουν. Και οι υπερβολές γεννιούνται όταν προσπαθείς να υπερασιστείς την επιλογή σου, που δεν σε αρκεί να πεις μόνο ότι την αποφάσισες επειδή το αξιολόγησες ως την καλύτερο έστω με επιφυλάξεις, πρέπει ντε και καλά να αποδείξεις ότι κατέχεις την απόλυτη σοφία στην απόφαση και την απόλυτη γνώση που την περιβάλλει. Και να φανατίζεσαι, καμιά φορά και να εφευρίσκεις επιχειρήματα να στολίζουν το αλάθητο. Ουσιαστικά, καταλογίζοντας σε όλους γύρω που επέλεξαν την άλλη απόφαση, μεγάλη ανοησία, μεγάλη ηλιθιότητα, παραπλάνηση λόγω ηλιθιότητας, επιφορτισμένα με ύφος «ά, τον καημένο/ψεκασμένο/αρνί».
Ενώ εκείνο που θα έπρεπε να ήταν κοινή ομολογία θα ήταν η παραδοχή της αποτυχίας στη διαχείριση και στα σίγουρα η αποτυχία της υποχρεωτικότητας. Ακόμα και επικοινωνιακά να το δεις, το “με το ζόρι” στο μάρκετιγκ είναι πάντα καταδικασμένο να πιάσει πάτο. Μην σας πω, ότι σπουδαία επικοινωνιακή πατέντα, θα ήταν το να πεις ότι το εμβόλιο είναι μόνο για λίγους, υπάρχουν ελάχιστα, θα το κάνουν μόνο όσοι είναι απόλυτα ευπαθείς, δεν το δικαιούστε όλοι, όποιος προλάβει. Ή ακόμα και το ”ε δεν έχουμε για όλους, μην τρέχετε όλοι να το κάνετε, σεβαστείτε τους συνανθρώπους σας που το έχουν απόλυτη ανάγκη και αφήστε το σε αυτούς”. Θα έπιανε σοβαρά σκορ στο να τρέχαν να εμβολιαστούν με τη λαμογιά που μας χαρακτηρίζει όλοι… Εδώ άνθρωποι που δεν έχουν πατήσει πετάλι με τα πόδια τους ποτέ, έχουν τρέξει να πάρουν την επιδότηση ποδηλάτου απλά και μόνο γιατί προκηρύχθηκε ότι οι δικαιούχοι που θα προλάβαιναν ήταν ελάχιστοι. Το απροσέγγιστο γίνεται ποθητό.
Η υπερβολή όμως, αλλά και η σύγχιση στους εγκεφάλους μας είναι εντελώς unbalancαρισμένα.
Δεν είμαι μάνα και δεν ξέρω τι αντέχει ένα παιδί και γιατί καταπίεσε πολύ η ιδέα της μάσκας τους γονείς, αλλά κανένα μπάλανς τέτοιων αντιδράσεων δεν είδα για τα σοβαρά θέματα παιδείας που επικρατούν στα σχολεία, για τα φαινόμενα μπουλιγκ που όδηγησαν μέχρι και σε θανάτους, την εμμονή των παιδιών σε καθηλωμένα δωμάτια και οθόνες με παιχνίδια δολοφονιών, απομόνωσης, τους τικ-τοκερς που βλέπουν και που ωθούν την emo-κατάθλιψη και τον αυτοτραυματισμό ως ιν και τρέντι, δεν είδα γονείς να διαμαρτύρονται που άλλα παιδιά ξεκλειδώνουν σουτιέν σε κορίτσια και που απειλούν με βίντεος, που τα παιδιά τους καταπιέζονται σε ένα σύστημα παιδείας και μάθησης τρομακτικό, για την επικίνδυνη ύλη κ.ο.κ. Αποφάσισαν μόνο για τη μάσκα να αντιδράσουν. Η οποία θα ήταν μια αντίδραση που δεν θα φαινόταν προβληματική ή υπερβολική εάν είχαν προηγηθεί αντιδράσεις και για τα προηγούμενα. Τότε θα την αξιολογούσαμε αλλιώς.
Έχουν δίκαιο και οι δε, ότι οι εμβολιασμένοι έγιναν το θείο βρέφος; Έχουν. Γιατί προστατεύονται λιγότερο από τον καθένα. Φταίνε που πήραν το χρυσό διαβατήριο όμως; Δεν φταίνε. Έκαναν ένα κοινωνικό ή προσωπικό καθήκον παίρνοντας το πάνω τους και αναλαμβάνοντας για όλους τους υπόλοιπους το ρίσκο με ένα νέο και πειραματικό εμβόλιο και με μεγαλύτερη πίστη στην επιστήμη. Αλλά το να γίνει το εμβόλιο πανάκεια αποδεικνύεται ακόμα πιο προβληματικό. Αν ακόμα βάλουμε στην εξίσωση το γεγονός ότι οι μισοί φανατισμένοι εμβολιαστές είναι εκέινοι που έβαλαν το εμβόλιο, όχι για λόγους υγείας προσωπικής ή συλλογικής, αλλά υπό την απειλή και το τελεσίγραφο της στέρησης ταξιδιών, καφέ και ταβέρνας, τότε αποφορτίζεται και το άλλοθι της φιλοσοφίας περί υγείας που επικαλούνται ως επιχείρημα για να νικήσουν στις συζητήσεις με την άλλη πλευρά.
Το σίγουρο είναι πως η αποτυχία διαχείρισης της πανδημίας δεν έχει να κάνει με τα δύο στρατόπεδα που έχουν δημιουργηθεί και για αυτό καλό είναι να καταλάβουν αυτή την παγίδα που έπεσαν, τόσο η μία πλευρά όσο κι η άλλη.
Κι όσοι επιλέγουν να μην εμβολιάζονται να προσέχουν. Τον εαυτό τους και τους άλλους. Δεν νιώθει κανείς να κινδυνέυει πλέον τόσο από τις επιλογές τις προσωπικές για εμβολιασμό, όσο από τις μεθόδους απόδειξης που χρησιμοποιεί η κάθε πλευρά και την εμμονή που γίνεται σχεδόν χουλιγκανισμός. Κι ισχύει εκατέρωθεν.
