Γράφει η Ανθή Ερμογένους*
-Κάνε παιδί.
-Δεν κτύπησε το ρολόι μου.
Πώς να κτυπήσει. Εδώ δεν συντηρούμε εαυτόν, όχι και παιδιά. Δεν είμαστε η γενιά που δεν σέβεται την οικογένεια. Τώρα ζει και παράγει η γενιά των 860.
860 δεν αρκούν για ερωτικά φρου-φρου.
Απαρριθμώ στη Νίκη, τη μάνα του Κωνσταντίνου του κολλητού μου από το σχολείο όταν ήρθαμε από τις σπουδές, όσα ονειρεύομαι να κάνω για δουλειά μα χρειάζονται όλα δάνειο που οι τράπεζες πια δεν δίνουν σε εμάς.
Μου είπε θλιμμένα:
-Είμαστε υπεύθυνοι. Είσαστε η γενιά που της παγώσαμε τα όνειρα.
Προεδρικές 2013, στις θέσεις της η δεξιά διαμήνυε κατάργηση του κατώτατου μισθού. Τότε έκλαιγα στις συνεντεύξεις για δουλειά που πρόσφεραν €500 για τα 2/3 της μέρας και των κόπων μιας ζωής σε πτυχία και μεταπτυχιακά. Δεν μπορούσα καν να σκεφτώ πως θα μπορούσαν να προσέφεραν €300 αν ψηφιζόταν η κατάργηση του κατώτατου.
Γνώρισα τότε κάποιον, έλεγα θα κάνω την πρώτη μου σχέση. Μου πρότεινε να φύγουμε τριήμερο. Δεν είχα λεφτά να πάρω μαζί μου. Σκεφτόμουν να του πω να τελειώσουμε, να γλιτώσω το ρεζίλεμα να του παρουσιαστώ σαν αποτυχημένη.
Φλεβάρης 2019 σε ένα τραπέζι με φίλες της μάνας μου:
-Η γενιά σας είναι ανέραστη, δεν φλερτάρει.
Η γενιά μας είναι η γενιά που δεν έχει να κεράσει σουβλάκι. Τελειωμένος μισθός 10 του μήνα. Βενζίνη, άδεια κυκλοφορίας, κινητό, μπύρα την Κυριακή στο Χουζούρι που είναι φτηνά τα μπάκετς. Τριαντάρηδες χωρίς καν αξιοπρεπή κατώτατο. Καθηλωμένοι σε ενδιάμεσες ζωές μεταξύ ανηλικότητας κι ενηλικίωσης. Έρωτας στο παιδικό δωμάτιο του πατρικού δεν ανθίζει. Λήγει η ασφάλεια του αυτοκινήτου. Ο ρομαντισμός να περιμένει. Ρομαντισμός vs μιζέρια σημειώσατε 2.
Ήρθε μια νύκτα στο μπαράκι κάποιος που γνώρισα. Πριν φύγει άφησε λεφτά για το ποτό του. Όχι το δικό μου. Σκέφτηκα πως ακόμα και να θέλει να με κερδίσει, να κεράσει, ίσως δεν το επιτρέπει η τσέπη του. Είπα, άσε τα κερνάω. Τα πήρε πίσω. Ψιλοξενέρωσα. Δεν έπρεπε να ψιλοξενερώσω. Με ντράπηκα που ένιωσα έτσι. Έρωτας vs κρίση σημειώσατε 2.
Όσοι πρόλαβαν ή ρίσκαραν και ζευγάρωσαν, ζουν σε μια μόνιμη ένταση, μια αγωνία. Ευερέθιστοι. Κλείνονται. Άνθρωπος εκτεθειμένος στην αβεβαιότητα που ζει ζόρικα, ζόρικα βλέπει τα πάντα. Ο έρωτας δεν ανανεώνεται αν δεν μπορείς να πληρώσεις ρεύμα, αν αναγκάζεσαι να γίνεσαι τσιγκούνης στον μπακάλη. Σε τέσσερις δυσκολοπληρωμένους τοίχους δεν υπάρχει πλάκα ούτε ρομαντισμός. Υπάρχει η ιδέα να χωρίσεις, να πας να μείνεις στη μάνα σου να γλιτώσεις τις ευθύνες, το καθημερινό άγχος των έξτρα της σχέσης.
Πας. Επιμηκύνοντας την εξάρτηση από τους γονείς.
Φίλος.
Γνώρισε την Μαρία το 2008. Χρυσές εποχές. Μαρία ίσον καλή δουλειά, έτοιμο σπίτι. Ζωή εύκολη. Φαντάζει μέλλον. Καλό συμβόλαιο με μπένεφιτς. Παντρευόταν ο κόσμος για ένα καλό συμβόλαιο. Παντρευόταν γενικά. Έσπασε η φούσκα. Ούτε μπένεφιτς ούτε έρωτας. Πως χωρίζεις; Οι διατροφές 1/3 μισθού. Δεν χωρίζεις. Συνεχίζεις τις λουστραρισμένες λέξεις της συμβίωσης. Ή χωρίζεις, και γίνεσαι εραστής του πληκτρολογίου, παίρνεις τζούρες επικοινωνίας, μικροέρωτα αξόδευτα, ξεροσταλιάζοντας στα seen-typing, της το παίζεις μόρτης και ασυμβίβαστος γκόμενος, είναι η δικαιολογία που δεν μπορείς οικονομικά να κυκλοφορείτε κάπου μια στις δέκα. Χωρίς διανυκτερεύσεις και να δει τη μισοάδεια μετά διαζυγίου γκαρσονιέρα σου που δεν μπορείς να εξοπλίσεις με τον πετσοκομμένο κατώτατο.
Φορτωθήκαμε ένα αίσθημα αποτυχίας και ενοχές, εμείς, αντί το σύστημα δούλων που αμείβει άδικα. Έρως ανίκατε κρίσης και μπλε άλογα. Μη φέρεστε σαν να είναι ανεξιχνίαστη η ανεραστότητα της γενιάς μου. Μεγαλώσαμε σε περιβάλλον που αποθέωνε την καταξίωση. Σύρε τώρα πες στη μάνα σου, τον θέλω τον άνεργο. Την αγαπούσε την άλλη, την παλιά του σχέση, αυτήν με τον κατώτατο της, ήταν δυστυχισμένος που δεν μπορούσε να εξαργυρώσει τα πτυχία και τα όνειρα του. Τα φτιάξανε ξανά μετά το διαζύγιο με την Μαρία με την προίκα. Μες΄τα νεύρα συνεχώς από την οικονομική ανασφάλεια. Τον χώρισε. Πήρε τα μούτρα του τα σήκωσε για να μην τη χάσει: “Ας παντρευτούμε, κάνουμε βουτιά στο κενό, αλλά να αναπνέεις στο στήθος μου”.
Προοπτικισμός ίσαμε ταξικά ένστικτα. Σαν συνάδερφος βάρδιας. Που θα καταλαβαίνονταν. Η όμορφη εξαίρεση του intimate citizenship. Έρωτας vs Καπιταλισμός σημειώσατε 1.
Το έλεγε ο Μικελλίδης μόλις φορτωθήκαμε την κρίση:
«Τέλειωσαν οι γάμοι συμβόλαια, τουλάχιστον θα ξαναρχίσουμε τους γάμους από έρωτα».
