Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Top Gun (1986)
Με στόχο να αποφοιτήσουν από τη σχολή και να κερδίσουν το έπαθλο που έχει θεσπιστεί, νέοι, μαθητευόμενοι, διψασμένοι για δράση και δόξα πιλότοι, εμπλέκονται σε εικονικές αερομαχίες και σε αναμεταξύ τους ανταγωνισμούς. Κάποιοι θα είναι κερδισμένοι και κάποιοι όχι. Ένα διαφημιστικό σποτ του Tony Scott για τη Saab οδήγησε τους μεγαλοπαραγωγούς Don Simpson και Jerry Bruckheimer στην πόρτα του με την πρόταση να αναλάβει μια σίγουρη μπλοκμπαστεριά με φόντο την Πολεμική Αεροπορία και πρωταγωνιστή τον ραγδαία ανερχόμενο Tom Cruise. The rest is history: To μοδάτο, μουράτο και στιλιζαρισμένο Top Gun γνώρισε τεράστια επιτυχία, όρισε μια ολόκληρη εποχή, έκανε χιλιάδες Αμερικανούς να καταταγούν στην αεροπορία και γέμισε κάθε κοριτσίστικο δωμάτιο της εποχής με πόστερ του Cruise με δερμάτινο μπουφάν και Ray Ban. Αν είναι καλή ταινία; Έχει σημασία; Αυτό που έχει σημασία είναι ότι με την αφηνιασμένη του κάμερα, οι εντυπωσιακές αερομαχίες, τα βιντεοκλιπίστικα πλάνα (όπως εκείνο όπου ακούγεται το βραβευμένο με Όσκαρ Take My Breath Away των Berlin) και το killer στυλ, ο πρόωρα χαμένος σκηνοθέτης ήθελε η δουλειά του να δείχνει, αν μη τι άλλο, συναρπαστική. Και το γεγονός ότι 36 χρόνια μετά η επίδραση του φιλμ είναι ακόμα εμφανής ενώ το φετινό sequel Top Gun: Maverick αποδείχθηκε η εμπορικότερη ταινία στην καριέρα του Cruise με πάνω από 1 δισ. εισπράξεις παγκοσμίως, μαρτυρά ότι και πολύ καλά έκανε.
Clueless (1995)
Όμορφο, στιλάτο και δημοφιλές γυμνασιοκόριτσο προσπαθεί να φέρει κοντά δύο καθηγητές του σχολείου της συνειδητοποιώντας παράλληλα πως πρέπει να φτιάξει και τη δική της ζωή. Πανέξυπνη σάτιρα-καταγραφή της χλιδάτης ζωής του Μπέβερλι Χιλς με μοναδικές ατάκες (το σικάτο λεξιλόγιο που εφηύραν οι σεναριογράφοι υιοθετήθηκε από τους νέους της εποχής) και λαμπερό καστ που ηγείται η Alicia Silverstone. Μεγάλη επιτυχία όταν πρωτοβγήκε, επηρέασε όσο λίγες ταινίες μια ολόκληρη γενιά, έπεσε θύμα δεκάδων απομιμήσεων ενώ ενέπνευσε και μια –βραχύβια αλλά εξίσου χαριτωμένη- τηλεοπτική σειρά,σχεδόν με το ίδιο καστ. Σκέτη απόλαυση! Προσέξτε την πρόωρα χαμένη Brittany Murphy σε μια από τις πρώτες της εμφανίσεις.
Fight Club (1999)
Ένα από τα πλέον διαβολικά έξυπνα και ευρηματικά φιλμ στην ιστορία (από βιβλίο του Chuck Palahniuk), μια κραυγή μηδενισμού που επιτίθεται ανελέητα στο σύγχρονο τρόπο ζωής προτείνοντας τη βία ως διέξοδο από τη σκληρή καθημερινότητα. Ζοφερό, βερμπαλιστικό, επιτηδευμένα αγενές, αναρχικό και αλαζονικό το φιλμ του David Fincher αντανακλά το σύγχρονο σινεμά καταγγελίας που αφήνει πίσω τα ρομαντικά λογύδρια για να αναλάβει δράση φωνάζοντας, βρίζοντας και σπάζοντας. Και φυσικά έχουμε κι εκείνη την αναξιόπιστη -και πολύ meta- αφήγηση του Edward Norton.
The Notebook (2004)
Νεαρός επισκέπτεται μια γυναίκα σε ένα θεραπευτήριο και της διαβάζει μια ιστορία από ένα παλιό ημερολόγιο. Η ιστορία αφορά ένα νεαρό ζευγάρι του οποίου ο δεσμός τελείωσε τραγικά μετά τον χωρισμό τους κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ελάτε τώρα, παραδεχθείτε το, κάθε φορά που βρέχει φαντάζεστε τον εαυτό σας να τρέχει πίσω από έναν χαμένο έρωτα και να φωνάζει “It wasn’t over. It still isn’t over”! Κι έχουμε να ευχαριστούμε γι’ αυτό το διάσημο πλέον δακρύβρεχτο ρομαντικό δράμα από τον γιο του αείμνηστου John Cassavetes, Nick που προτίμησε να απομακρυνθεί από το ασυμβίβαστο στυλ του πατέρα του και να ενδώσει στα χολιγουντιανά κλισέ. Μια δυνατή ερωτική ιστορία από το βιβλίο του γνωστού κλαμούρη Nicholas Sparks που εξελίσσεται σε δύο χρονικές περιόδους (στα 40s και στο σήμερα) κι ένα νεαρό πρωταγωνιστικό ζευγάρι (οι Ryan Gosling and Rachel McAdams που μόλις τους ανακαλύπταμε) που γράφει ωραία στην οθόνη. Συγκινητικό, αγαπησιάρικο και ίσως λίγο αφελές (μιλάμε άλλωστε για τον συγγραφέα του The Last Song) θα αγγίξει τις ευαίσθητες ψυχές που καλό είναι να έχουν μπόλικα Kleenex μαζί τους.
The Departed (2006)
Ο Martin Scorsese πήρε το εξαιρετικό κινέζικο φιλμ νουάρ Infernal Affairs (2002), μετέφερε την πλοκή στους κόλπους της ιρλανδικής μαφίας της Βοστώνης, μάζεψε ένα καστ-ονείρωξη και επέστρεψε στην top φόρμα των Goodfellas και Casino. Ούτε ένα πλάνο δεν χαραμίζεται από την (υπερβολική είναι η αλήθεια) διάρκεια σ’ αυτή την έκρηξη τεστοστερόνης, γραφικής βίας, ψυχολογικών συγκρούσεων και στιβαρών ερμηνειών (ο Leonardo DiCaprio πραγματικά εντυπωσιάζει με την ωριμότητα της ερμηνείας του ενώ ο Jack Nicholson αφήνεται, για άλλη μια φορά, ανεξέλεγκτος). Δικαίως η ταινία απέσπασε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και ο γερο-Marty κατάφερε να γραπώσει το πολυπόθητο βραβείο σκηνοθεσίας που η Ακαδημία αρνούνταν μέχρι τότε να του δώσει.
Zodiac (2007)
Δεν θα ξεχάσετε εύκολα αυτή την κατάβαση στην προσωπική κόλαση ενόςνσκιτσογράφου (Jake Gyllenhaal) κι ενός αστυνομικού ρεπόρτερ (Robert Downey Jr.) καθώς αναζητούν μάταια τον επώνυμο serial killer που τρομοκράτησε την ευρύτερη περιοχή του Σαν Φρανσίσκο στα late 60s και early 70s. Αν και στα γράμματά του ανέλαβε την ευθύνη για τουλάχιστον 37 φόνους, μόνο πέντε έχουν επίσημα αποδοθεί σ’ αυτόν συν δύο θύματα των επιθέσεων που επέζησαν. Αποπνικτική ατμόσφαιρα, παράνοια και εμμονές σε ένα συνεχές, δυομισάωρο σφυροκόπημα αυτοκαταστροφής και μιζέριας που θα μείνει για καιρό μαζί σας μετά τους τίτλους τέλους. Αν το All the President’s Men έκανε πολλούς να θέλουν να γίνουν δημοσιογράφοι, το Zodiac τους έκανε να σκεφτούν σοβαρά να αλλάξουν καριέρα. Ένα από τα παραγνωρισμένα αριστουργήματα των 00s, πρέπει να αφεθείτε και να βουλιάξετε στην απελπισία του για να το απολαύσετε σε όλο του το μεγαλείο.
The Dark Knight (2008)
Ναι, με συνοπτικές διαδικασίες αυτός είναι ο «Πολίτης Κέιν των σούπερ ηρώων». O Christopher Nolan κατάφερε το σχεδόν αδύνατο: Μια ταινία με σούπερ ήρωα που θα μπορούσε άνετα να σταθεί αντάξια ανάμεσα σε κορυφαία δράματα, όπως το Godfather ή το Taxi Driver. Και είναι τα πάντα που συμβάλλουν σ’ αυτό: Η σκηνοθεσία, το σενάριο, η ατμόσφαιρα και φυσικά οι ερμηνείες. Ο Christian Bale ξεπερνάει εαυτόν και ο Heath Ledger ως Joker τον ίδιο τον θάνατο.
Inception (2010)
Ό,τι κι αν πει κανείς για το απόλυτο mind fuck του Christopher Nolan θα είναι λίγο: το Inception είχε τη σφραγίδα του all time classic από τη σύλληψή του ακόμα στο μυαλό ενός από τους πιο προβοκατόρικους σκηνοθέτες της εποχής μας. Κάτι ανάμεσα σε sci fi, heist movie και μεταφυσικού θρίλερ, το φιλμ επιζητάει την αναπόσπαστη προσοχή σου από το πρώτο κιόλας λεπτό κι όταν το πετύχει σου γαμ…ει το μυαλό χωρίς σάλιο, τόσο με τη δαιδαλώδη πλοκή και τους αιχμηρούς διαλόγους όσο με απόκοσμα εφέ που σου ρίχνουν τη κάτω σιαγόνα στο πάτωμα – ακόμα και σε μια εποχή που υποτίθεται ότι τα έχεις δει όλα! Η θέαση του παραμένει μια ομαδική υπνοθεραπεία ή ένα εξαιρετικό κουλ τριπάκι. Διαλέγετε και παίρνετε.
Gone Girl (2014)
Το best seller της Gillian Flynn ουσιαστικά εξαπέλυσε στην ανθρωπότητα το ρεύμα του αναξιόπιστου αφηγητή, ένα υποείδος του ψυχολογικού θρίλερ όπου τίποτα δεν είναι αυτό που (νομίζεις ότι) διαβάζεις και οδήγησε στην έκδοση εκατοντάδων παρόμοιων τίτλων ανάμεσά τους και τα Girl on the Train, The Woman in the Window και το εντυπωσιακό ντεμπούτο του Κύπριου Άλεξ Μιχαηλίδη The Silent Patient που θα γίνει ταινία από την εταιρία του Brad Pitt. Η κιν/φική μεταφορά από τον David Fincher σε σενάριο της ίδιας της συγγραφέως, είναι ένα από τα αρτιότερα, αριστοτεχνικά δομημένα, θρίλερ της περασμένης δεκαετίας. Μία βραδυφλεγής βόμβα που παίζει διαρκώς με τα νεύρα και την αντίληψή σου, μία εφιαλτική εμπειρία τόσο υποδόρια και διακριτική που όταν αντιληφθείς ότι έχει μπει κάτω από το πετσί σου είναι ήδη αργά. Σε μια απ’ τις καλύτερες ερμηνεία της ζωής του ο Ben Affleck ταιριάζει γάντι στον ρόλο του μαλακοπίτουρα που προσπαθεί να κερδίσει την συμπάθεια του μιντιακού τσίρκου όταν ένα πρωί εξαφανίζεται η όμορφη, πλούσια, λευκή, γυναίκα του (η Rosamund Pike σε top φόρμα και με look που θα προκαλούσε επώδυνη στύση στον Hitchcock). Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο Νικ Νταν… έχει τη φάτσα του Ben Affleck και δεν μπορεί παρά να βγει στις κάμερες ως αυτάρεσκο καθίκι – όχι κι ότι καλύτερο όταν προσπαθείς να πείσεις ότι δεν ευθύνεσαι για την εξαφάνιση της γυναίκας σου! Δεν χρειάζονται άλλες λεπτομέρειες για την πλοκή, όσα λιγότερα ξέρετε, τόσο το καλύτερο, απλά μόνο ότι ξεσκίζει τις σάρκες όσων βάζει στο στόχαστρο: γάμος, απιστία, τοπική κοινωνία, μιντιακή φρενίτιδα, κοινωνική υποκρισία, χειραγώγηση της μάζας.
Sully (2016)
Στις 15 Ιανουαρίου 2009 το αεροσκάφος της US Airways λίγα λεπτά μετά την απογείωσή του από το Λα Γκουάρντια χάνει και τους δύο κινητήρες από πρόσκρουση πουλιών. Χωρίς τη δυνατότητα επιστροφής στο αεροδρόμιο ή προσγείωσης σε κάποιο γειτονικό, ο βετεράνος πιλότος Chesley “Sully” Sullenberger πήρε την αδιανόητη και ριψοκίνδυνη απόφαση: προσυδάτωσε το αεροπλάνο στα παγωμένα νερά του ποταμού Χάντσον. Από τους 155 επιβαίνοντες, κανείς δεν έπαθε το παραμικρό, ένα “θαύμα στον Χάντσον” όπως το αποκάλεσαν τα media. Φυσικά καμία καλή πράξη δεν μένει ατιμώρητη κι ο Σάλι βρέθηκε στον κυκεώνα όχι μιας ανέλπιστης και φορτικής δημοσιότητας αλλά και της έρευνας της Υπηρεσίας Μεταφορών που τον κατηγόρησε ότι εξέθεσε σε κίνδυνο τους επιβάτες αγνοώντας ασφαλέστερες λύσεις και επιλέγοντας την πιο επικίνδυνη (στατιστικά σχεδόν κανένας δεν επιβιώνει από προσθαλάσσωση). Αυτό το πραγματικά απίστευτο συμβάν τράβηξε το ενδιαφέρον του Clint Eastwood κι όχι μόνο ως θέμα αλλά κυρίως γιατί εμπεριέχει έναν δυνατό, αντισυμβατικό χαρακτήρα που είναι ταυτόχρονα νοικοκύρης, εργατικός και καλός Αμερικανός – η ειδικότητα του γερόλυκου σκηνοθέτη τα τελευταία χρόνια. Και ποιος ιδανικότερος να υποδυθεί τον καλό, έντιμο, λαϊκό Αμερικανό; Μα φυσικά ο Tom Hanks γιατί πολύ απλά James Stewart, Henry Fonda ή Gregory Peck δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας.
