Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Δύο πρόσφατες σειρές που γεννήθηκαν από κλασικά θρίλερ των 80s
Dead Ringers
Η μίνι σειρά της Amazon (αν και παίρνεις όρκο ότι είναι του ΗΒΟ) γεννήθηκε από το ομότιτλο θρίλερ σωματικού τρόμου του 1988 δια χειρός David Cronenberg με τον Jeremy Irons στον διπλό ρόλο των δίδυμων γυναικολόγων που παίζουν διεστραμμένα παιχνίδια σε βάρος ασθενών τους αλλά και μεταξύ τους. Εδώ έχουμε αλλαγή φύλου με την Rachel Weisz να υποδύεται τις διάσημες δίδυμες γυναικολόγους/μαίες Beverly & Elliot Mantle (διατηρήθηκαν τα ανδρικά ονόματα της ταινίας) που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της έρευνας πρακτικών σύλληψης και τοκετού προκειμένου «να αλλάξουν τον τρόπο που γεννούν οι γυναίκες». Από τις πρώτες κιόλας σκηνές το Dead Ringers δείχνει ξεκάθαρα την πρόθεση να σε ξεριζώσει από την comfort zone σου όπως το νεογέννητο απ’ τη μήτρα. Και πιστέψτε με δεν θα είναι εύκολος τοκετός.
Διάσπαρτη με σκηνές γέννας και επεμβάσεων που πιθανόν να σε κάνουν να αποστρέψεις το βλέμμα, διαλόγους και μονολόγους κοφτερούς σαν νυστέρι (που επίσης μπορεί να ενοχλήσουν), μια πλειάδα από αλλόκοτους, αλλοπρόσαλλους κι εκνευστιστικούς χαρακτήρες που δεν είσαι σίγουρος αν θέλεις να τους πηδήξεις ή να τους πλακώσεις στο ξύλο και ζόρικες θεματικές από τον Γολγοθά της εγκυμοσύνης μέχρι αμφιλεγόμενες ιατρικές πρακτικές, ηθικά διλήμματα και τη σχεδόν νοσηρή αλληλεξάρτηση των διδύμων, αυτή η ανατριχιαστικά σαγηνευτική σειρά έξι επεισοδίων ζητάει την αναπόσπαστη προσοχή σου για να σου γαμήσει το μυαλό, την αισθητική και την ίδια σου την ψυχή.
Και την έχει γιατί απλά δεν μπορείς να ξεκολλήσεις το βλέμμα σου από τη διπλή Weisz, την ψυχρή, κυνική, ορθολογίστρια αλλά μεγάλο κωλόπαιδο Elliot που εστιάζει στην έρευνα γονιμότητας και την κατάργηση της ανδρικής συμμετοχής σ’ αυτή και τη συνεσταλμένη, ευαίσθητη και ιδεαλίστρια Beverly που θέλει απλά να ξεγεννάει υγιή, κλαψιάρικα μωρά (ενώ δεν μπορεί η ίδια να διατηρήσει μια εγκυμοσύνη μέχρι το τέλος) – και τις μεταξύ τους αλλαξοκωλιές. Ότι χάνει σε ρυθμό (κάποια επεισόδια παραείναι φλύαρα και αργά) το κερδίζει σε νοσηρή ατμόσφαιρα, εφιαλτικά κλινικά ντεκόρ και φυσικά τις ερμηνείες της Weisz που αξίζει διπλό Emmy.
Fatal Attraction
To φιλμ του Adrian Lyne από το 1987 υπήρξε το αρχετυπικό cautionary tale για το “πρόσεχε που βάζεις το πουλί σου και την υπογραφή σου” με έμφαση στο πρώτο, η απόλυτη ιστορία τρόμου για την παρατημένη ερωμένη που μετατρέπεται σε μαινόμενη απειλή για την αμερικανική πυρηνική οικογένεια. Και δούλεψε. Όχι μόνο έγινε τεράστια εισπρακτική επιτυχία αλλά κράτησε ψηλά τη δημοτικότητα των ερωτικών θρίλερ τουλάχιστον μέχρι την αυγή της νέας χιλιετίας – αφήστε που έκανε το βρασμένο κουνέλι συνώνυμο της ολέθριας σχέσης. Όμως από τότε μεσολάβησαν δύο γενιές, η συζήτηση περί σχέσεων, γάμου και σεξ έχει μεταβληθεί σημαντικά, συνεπώς εκεί στην Paramount έκριναν πως το κλασικό πια φιλμ χρήζει επαναδιατύπωσης – ή τουλάχιστον προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Η σειρά οκτώ επεισοδίων διατηρεί το αρχικό στόρι όμως το επεκτείνει τόσο χρονικά όσο και ουσιαστικά.
Ο Joshua Jackson φοράει το κοστούμι του Michael Douglas ως Dan Gallagher, το ανερχόμενο αστέρι της εισαγγελίας που ζει το απόλυτο αμερικανικό όνειρο: πετυχημένος επαγγελματικά (πάει για δικαστής) και σε ένα ευτυχισμένο γάμο με την Amanda Peet και τη μικρή τους κόρη. Η γνωριμία του με την υπάλληλο της υπηρεσίας θυμάτων της εισαγγελίας Alex Forrest (η Lizzy Caplan στον εμβληματικό ρόλο που κατείχε η Glenn Close) θα οδηγήσει σε έντονο φλερτ, παθιασμένο σεξ και σε μία μονόπλευρη εξάρτηση και εμμονή από την πλευρά της γυναίκας με ολέθριες για όλους επιπτώσεις.
Η αυθεντική ιστορία ξεδιπλώνεται σε flashbacks καθώς στο σήμερα ο Gallagher έχει μόλις αποφυλακιστεί μετά από 15 χρόνια κάθειρξης για τον φόνο της Alex. Δηλώνει αθώος και ψάχνει να βρει ποιος τον παγίδεψε ενώ προσπαθεί να επανασυνδεθεί με την -φοιτήτρια πια- αποξενωμένη κόρη του.
Η σειρά απομακρύνεται από το format του ψυχολογικού/ερωτικού θρίλερ και είναι πιο κοντά στο δράμα σε συνδυασμό με whodunit καθώς εμβαθύνει στη ζωή, την προσωπικότητα και τα κίνητρα της Alex (η οποία στην ταινία είχε υποβαθμιστεί σε καρικατούρα ψυχόπελλης) αλλά και στις επιπτώσεις της “ολέθριας σχέσης” (και του φόνου που ακολούθησε) σε βάθος χρόνου και για όλους τους εμπλεκόμενους. Τα χρονικά πηγαινέλα μπορούν να γίνουν ενοχλητικά (ξεχωρίζουν αμέσως από τη διαφορά στα χρώματα – μουντά και ζεστά στο παρελθόν, καθαρότερα και ψυχρά στο σήμερα) και κάποιες στιγμές κόβουν πάνω στο καλύτερο ή αποσπούν αχρείαστα την προσοχή, όμως η επέκταση του σύμπαντος του Fatal Attraction έχει ενδιαφέρον, όλοι οι χαρακτήρες διαθέτουν υπόσταση και για πρώτη φορά βλέπουμε τα πράγματα μέσα από την οπτική της Alex.
Το μειονέκτημα είναι πως όλες αυτές οι εξηγήσεις, οι εμβαθύνσεις και οι διαφορετικές σκοπιές δημιουργούν μεν κατανόηση και συμπάθεια όμως λειτουργούν σε βάρος του σασπένς, όμως όπως σας είπα είναι περισσότερο δράμα στο στυλ του The Affair (όπου έπαιζε κι εκεί ο Jackson) παρά θρίλερ. Εκεί που το φιλμ επιστράτευσε όλους τους μηχανισμούς του καλοκουρδισμένου θρίλερ για να σοκάρει, η σειρά παίρνει το χρόνο της να εξηγήσει. Δεν είναι το ίδιο συναρπαστικό, όμως δεν την καθιστά λιγότερο γοητευτική κι ενδιαφέρουσα…
