Γράφει ο Μαρίνος Νομικός*
Με τη M3GAN να σκορπίζει ήδη ανατριχίλες στις κυπριακές αίθουσες, ένα αφιέρωμα στις τρομακτικότερες κούκλες της οθόνης που μας έρχεται απλά κουτί.
M3GAN (στις αίθουσες)
Επιστήμονας της ρομποτικής που δουλεύει σε εταιρεία παιχνιδιών (η Allison Williams του Get Out) κατασκευάζει μια εκπληκτικά εξελιγμένη κούκλα τεχνητής νοημοσύνης, τη M3GAN, για να κρατήσει συντροφιά στην εσωστρεφή ανιψιά της που έχασε τους γονείς της σε τροχαίο και έχει αναλάβει την κηδεμονία της. Η μικρή συνδέεται αμέσως -και με κάθε δυνατό τρόπο- με το απίστευτο τεχνολογικό επίτευγμα, όμως η M3GAN αποκτά δική της συνείδηση και είναι αποφασισμένη να τιμωρήσει σκληρά όποιον στεναχωρήσει έστω την ανθρώπινη φίλη της.
Η αναπάντεχα επιτυχημένη παραγωγή της Blumhouse και της Atomic Monster του James Wan πήρε παραμάζωμα το παγκόσμιο box office και όχι άδικα. Το φιλμ του Gerard Johnstone πατάει πάνω σε κάθε γνώριμη θεματική και κλισέ του είδους, όμως είναι εξαιρετικά καλοφτιαγμένο με πειστικές ερμηνείες και καταστάσεις και με κύρια ατραξιόν την εντυπωσιακή αλλά creepy-as-hell κούκλα (ένας συνδυασμός ανιματρόνικς, ψηφιακών εφέ και ηθοποιού) τόσο σαγηνευτική, ιδιοφυής και τέλεια δολοφονική μηχανή, που απλά δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω της. Κάποιος να τη γνωρίσει επειγόντως στον Chucky!
Dead of Night (1945)
H πρώτη σπονδυλωτή ταινία τρόμου στην ιστορία είναι βρετανικής προέλευσης και στα σίγουρα από τις ανατριχιαστικές. Αποτέλεσε το καλούπι όχι μόνο για το συγκεκριμένο format αλλά και για πολλές γνώριμες θεματικές του είδους ο επαναλαμβανόμενος εφιάλτης, η προαίσθηση ενός δυστυχήματος.
Και -φυσικά- το σήμα κατατεθέν του φιλμ που περιλαμβάνεται στην τέταρτη ιστορία: η (ζωντανή;) κούκλα του εγγαστρίμυθου που οδηγεί τον ιδιοκτήτη της σταδιακά στην τρέλα. Υπάρχει στο Netflix.
Trilogy of Terror (1975)
Αυτή η μάλλον άνιση τηλεοπτική ανθολογία κατατρόμαξε γενιές και γενιές κυρίως με την τελευταία ιστορία όπου μια κακάσχημη ινδιάνικη κούκλα που περιέχει ένα διαβολικό πνεύμα κυνηγάει να σκοτώσει την Karen Black μέσα στο διαμέρισμά της.
Magic (1978)
Μία από τις καλύτερες ταινίες που αξιοποιούν το εύρημα της creepy κούκλας εγγαστρίμυθου που λάνσαρε το Dead of Night, αυτό το έντονο ψυχολογικό θρίλερ του Richard Attenborough (σε σενάριο του William Goldman που διασκεύασε το ομώνυμο βιβλίο του) ποντάρει στην ατμόσφαιρα και την διάχυτη αίσθηση αβεβαιότητας για να προκαλέσει ανασφάλεια και φόβο. Ο Anthony Hopkins είναι ο σχιζοφρενικός εγγαστρίμυθος που πιστεύει ότι εξουσιάζεται από την κούκλα του, τον Fats, και πετυχαίνει μια ανατριχιαστική ερμηνεία που ουσιαστικά τον έβαλε στο ραντάρ του Χόλιγουντ.
Dolls (1987)
Όταν τα οχήματά τους ακινητοποιούνται μια βροχερή νύχτα διάφοροι άγνωστοι μεταξύ τους ταξιδιώτες αναζητούν καταφύγιο σε ένα απομονωμένο σπίτι όπου ζει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι με τις δεκάδες creepy κούκλες και μαριονέτες τους, σ’ αυτό το ανατριχιαστικά ατμοσφαιρικό b-movie τρόμου του Stuart Gordon (σε παραγωγή Charles Band) που βγήκε ένα χρόνο πριν ο Chucky κάνει μόδα τις δολοφονικές κούκλες και πέρασε μάλλον απαρατήρητο. Ο Band θα προσπαθήσει ξανά -και θα χτυπήσει φλέβα χρυσού- με το είδος δύο χρόνια μετά με το Puppet Master (βλ. παρακάτω).
Child’s Play (1988)
Λίγες ταινίες πετυχαίνουν τον τρόμο της δαιμονικής κούκλας όσο αυτό το surprise hit από τα late 80s που μετατράπηκε σε ένα από τα πιο παραγωγικά franchises με έξι συνέχειες, ένα reboot, κόμικ, video games και την απολαυστικά κατάμαυρη σειρά-sequel με τίτλο Chucky που μετράει ήδη δύο σεζόν. Το πρώτο φιλμ παραμένει το καλύτερο, μία ανόθευτη ταινία τρόμου όπου το πνεύμα ενός serial killer εισέρχεται στην κούκλα που κάνει δώρο μία μητέρα στον γιο της και προσπαθεί να κατακτήσει το σώμα του ώστε να μεταφερθεί εκεί και να μην παγιδευτεί στο πλαστικό για πάντα.
Κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, απανωτά μπου, ψυχολογικός τρόμος και ο διαβολικός Chucky (με τη φωνή του Brad Dourif) να στοιχειώνει για πάντα τη μνήμη. Τα Child’s Play 2 & 3 είναι ρουτινιάρικα και κάτω του μετρίου, το franchise αναζωογονήθηκε με το Bride of Chucky (1998) που μας σύστησε τη νύφη του Τσάκι, τον γκόθικ εφιάλτη με το όνομα Tiffany και τη φωνή της Jennifer Tilly ενώ το σερί των καλών sequels συνεχίστηκε με τα Seed of Chucky (2004), Curse of Chucky (2013) και Cult of Chucky (2017). Κάποια απ’ αυτά είναι διαθέσιμα στο Netflix.
Puppet Master (1989)
Ακόμα ένα μακρόβιο και εξαιρετικά κερδοφόρο franchise με δολοφονικές κούκλες, δημιούργημα του μικρομπατζετά παραγωγού Charles Band μέσω της νεοσύστατης τότε Full Moon Pictures. Έχει ως κεντρικούς χαρακτήρες ανθρωπόμορφες μαριονέτες που ζωντάνεψαν χάρη σε ένα αρχαίο αιγυπτιακό ξόρκι και η κάθε μία διαθέτει κι έναν ξεχωριστό δολοφονικό μηχανισμό (ο Blade λεπίδα, ο Six Shooter έξι πιστόλια, η Leech Woman ξερνάει βδέλλες κλπ) και στην 30χρονη(!) ιστορία της σειράς έγιναν όργανα του κακού, ήρωες, αντιήρωες μέχρι και αντίπαλοι των Nαζί. Υπάρχουν συνολικά 15(!) ταινίες με πιο πρόσφατη το reboot Puppet Master: The Littlest Reich (2018).
Dolly Dearest (1991)
Οι πορσελάνινες κούκλες είναι ούτως ή άλλως creepy του κερατά, πόσο μάλλον όταν καταλαμβάνονται από ένα δολοφονικό πνεύμα των Μάγια και κραδαίνουν χασαπομάχαιρα! Πριν εμφανιστεί η Tifanny η Dolly Dearest, που κατελήφθει από το εν λόγω αρχαίο πνεύμα στο μεξικανικό εργοστάσιο κατασκευής της, θα μπορούσε να ήταν η ιδανική νύφη για τον Chucky: όμορφη (μέχρι να το γυρίσει σε δαιμονόφατσα) διαβολική, αδίστακτη, δολοφονική και σε αναζήτηση ξενιστή. Αυτό το fun κατευθείαν-στο-βίντεο θριλεράκι γυρίστηκε για μια γρήγορη αρπαχτή μετά την επιτυχία του Child’s Play, όμως απέκτησε το δικό του cult following χάρη στο λιλιπούτειο φρικιό του τίτλου.
Dead Silence (2007)
Ο James Wan μας είχε ήδη κατατρομάξει με την creepy μαριονέτα του Saw οπότε ήταν ζήτημα χρόνου να κάνει και μια ταινία γεμάτη με δαύτες! Το Dead Silence περιστρέφεται γύρω από τον Jamie ο οποίος ύστερα από την άγρια δολοφονία της συζύγου του επιστρέφει στη γενέτειρα του για να διερευνήσει έναν τοπικό θρύλο που φαίνεται να σχετίζεται με το χαμό της αγαπημένης του. Ο θρύλος αφορά μια δολοφονημένη εγγαστρίμυθο και τις τρομακτικές κούκλες της τις οποίες η νεκρή θα χρησιμοποιήσει για να εκδικηθεί τους δολοφόνους της. Όχι τόσο καλό όσο τα Saw, Insidious και The Conjuring για τα οποία φημίζεται ο μαλαισιανός σκηνοθέτης αλλά διαθέτει πυκνή ατμόσφαιρα, μυστήριο και -φυσικά- ανατριχιαστικές μαριονέτες.
Annabelle (2014)
Αφού μας έκανε να χεστούμε πάνω μας με την αξέχαστη εμφάνισή της στο πρώτο The Conjuring, η δαιμονική πορσελάνινη κούκλα Annabelle απέκτησε την ολόδική της τριλογία. Στο πρώτο φιλμ το καταραμένο παιχνίδι βρίσκει το δρόμο προς το σπίτι ενός νεαρού ζευγαριού όπου τρομοκρατεί την έγκυο γυναίκα μέχρι που εκείνη ζητάει τη συνδρομή ενός ιερέα και καταλαβαίνετε λίγο πολύ πως καταλήγει. Κάτι ανάμεσα στον “Εξορκιστή”, το Repulsion και το Rosemary’s Baby αλλά εννοείται χωρίς να πλησιάζει καν αυτά τα κλασικά του είδους, η πρώτη Annabelle απλά αναλώνεται σε ξαφνικά μπου, ανατριχιαστικούς θορύβους και ανθρώπινα κορμιά να πετάγονται σε τοίχους και ταβάνια.
Υποτίθεται ότι βασίστηκε στην πραγματική -υποτίθεται- δαιμονισμένη κούκλα που βρίσκεται ακόμα στο σπίτι-μουσείο των δαιμονολόγων Ed & Lorraine Warren.
The Boy (2016)
Σ’ αυτό το σφόδρα υποτιμημένο φιλμ τρόμου η Lauren Cohan (The Walking Dead) είναι η γκουβερνάντα που ανακαλύπτει πως ο Brahms, το “αγόρι” που προσλήφθηκε να προσέχει είναι στην πραγματικότητα μία -σωστά μαντέψατε- creepy-looking κούκλα.
Σε πρώτο επίπεδο η ταινία του William Brent Bell παίζει με την κλασική φόρμουλα της ζωντανής κούκλας που σου κόβει συνεχώς τα ήπατα όπως γρήγορα διαπιστώνεις ότι το πανούργο σενάριο κρύβει πολλά περισσότερα – και πολύ πιο ανησυχητικά. Πιστέψτε με, δεν θα θέλετε να μείνετε μόνοι με οποιαδήποτε κούκλα μετά απ’ αυτό.
Annabelle: Creation (2017)
Το σαφώς ανώτερο prequel στο original του 2014 μάς μεταφέρει στο παρελθόν όπου μαθαίνουμε πως η Annabelle έγινε εξαρχής η δαιμονική κούκλα που λατρεύουμε να φοβόμαστε. Σε αντίθεση με το πρώτο φιλμ που ποντάρει στον εύκολο εντυπωσιασμό και τα εφέ, εδώ έχουμε ατμόσφαιρα, συμβολισμούς, ψυχολογικό στρες, ενδιαφέροντες χαρακτήρες και ανθρώπινο δράμα ενώ η ένταση και ο τρόμος χτίζονται αργά και μεθοδικά.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν θα σας φρικάρει – η κωλοκούκλα εδώ πραγματικά ξεπερνάει εαυτόν! Το κατώτερο των περιστάσεων Annabelle Comes Home (2019) συμπληρώνει την τριλογία.
Child’s Play (2019)
Στο αρκετά καλό remake που σκηνοθέτησε ο Lars Klevberg, μια νεαρή μητέρα (η αγαπημένη April του Parks & Recreation Aubrey Plaza), δωρίζει στον έφηβο γιο της (Gabriel Bateman) μια νέα, hi-tech κούκλα τον Buddi, αγνοώντας την απειλητική και δολοφονική φύση που κρύβεται μέσα της.
H αιμοδιψής κούκλα, που πλέον διαθέτει τεχνητή νοημοσύνη και τη φωνή του Mark Hamill, επιστρέφει για να σκορπίσει τον τρόμο και τον θάνατο, στοιχειώνοντας σκέψεις, ψυχές και παιχνίδια.
Brahms: The Boy II (2020)
Αυτό το αχρείαστο, προβλέψιμο και θανάσιμα ανιαρό sequel στο απρόσμενα καλό original του 2016 ήταν από τις τελευταίες ταινίες που προβλήθηκαν στις αίθουσες τον Μάρτιο του 2020 πριν η πανδημία βάλει λουκέτο στις ζωές μας, απορίας άξιο καθώς είναι κάτι που θα χάζευες χαλαρά κάποιο βράδυ Παρασκευής στο Netflix.
Μετά από μια επίθεση στο σπίτι τους, η Katie Holmes, ο σύζυγος και το σιωπηλό από το τραύμα αγόρι τους μεταβαίνουν στην εξοχή για να ηρεμήσουν, ο πιτσιρικάς βρίσκει την creepy κούκλα της πρώτης ταινίας και σε μια εξέλιξη που δεν αποτελεί έκπληξη σε όποιον είδε έστω και μία από τις 27.000 ταινίες με δαιμονικές κούκλες που υπάρχουν εκεί έξω, αναπτύσσεται μία σχέση εξάρτησης και πιθανής δαιμονοκατοχής.
