Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Σας αρέσει να τρομάζετε, έτσι δεν είναι; Προτιμότερο φυσικά από την άνεση του καναπέ σας, με το μοναδικό φως στο δωμάτιο να προέρχεται από κάποια φωτισμένη κολοκύθα. Αν γιορτάζατε Halloween και στο χωριό σας, ορίστε μια επιλογή από δέκα δυνατές ταινίες τρόμου που είναι διαθέσιμες στο Netflix και εγγυημένα θα κάνουν τα νεύρα σας κρόσια
The Others (2001)
Στο πνεύμα του The Innocents το φιλμ του Alejandro Amenabar παίζει καθ’ όλη τη διάρκεια με τα νεύρα και τις αισθήσεις σου (εννοείται με την ακοή και την όραση). Η Nicole Kidman ζει ήσυχα με τα δύο φωτοφοβικά παιδιά της σε μια απομονωμένη gothic έπαυλη μαζί με μια χούφτα αλλόκοτους υπηρέτες, ώσπου αρχίζουν οι ψίθυροι, οι θόρυβοι και οι “εμφανίσεις”. Κι εδώ οι τόνοι είναι χαμηλοί και το κλίμα γέρνει προς “υπερφυσικό δράμα” όμως όταν θυμάται ότι είναι πρωτίστως ταινία τρόμου, του δίνει και καταλαβαίνει με σκηνές που εγγυημένα θα σε κάνουν να πετάγεσαι κάθε τρεις και λίγο σαν ελατήριο. Την ανατροπή στο φινάλε μπορεί να την ψυλλιαστείς αλλά και πάλι θα σε πιάσει απροετοίμαστο.
Dead Silence (2007)
Ο James Wan μας είχε ήδη κατατρομάξει με την creepy μαριονέτα του Saw οπότε ήταν ζήτημα χρόνου να κάνει και μια ταινία γεμάτη με δαύτες! Το Dead Silence περιστρέφεται γύρω από τον Jamie ο οποίος ύστερα από την άγρια δολοφονία της συζύγου του επιστρέφει στη γενέτειρα του για να διερευνήσει έναν τοπικό θρύλο που φαίνεται να σχετίζεται με το χαμό της αγαπημένης του. Ο θρύλος αφορά μια δολοφονημένη εγγαστρίμυθο και τις τρομακτικές κούκλες της τις οποίες η νεκρή θα χρησιμοποιήσει για να εκδικηθεί τους δολοφόνους της. Όχι τόσο καλό όσο τα Saw, Insidious και The Conjuring για τα οποία φημίζεται ο μαλαισιανός σκηνοθέτης αλλά διαθέτει πυκνή ατμόσφαιρα, μυστήριο και φυσικά ανατριχιαστικές μαριονέτες.
The Strangers (2008)
“Γιατί μας το κάνετε αυτό;” ρωτάει η Liv Tyler τους μασκοφόρους εισβολείς που όλη νύχτα
βασανίζουν και τρομοκρατούν την ίδια και τον άντρα της (Scott Speedman), για να λάβει την απλή αλλά ανατριχιαστική απάντηση: “Γιατί ήσασταν σπίτι”. Αυτό το ζοφερό, ρεαλιστικό φιλμ οικιακού τρόμου δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο: τα θύματα είναι τυχαία και ναι, ανά πάσα στιγμή κάποιος ψυχάκιας μπορεί να μπουκάρει σπίτι σου και να σε σφάξει έτσι για το γαμώτο – ακόμα και στην υποτίθεται ασφαλέστερη επαρχία. Και σαν μην έφτανε αυτό, είναι βασισμένο, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη/σεναριογράφο Bryan Bertino στην άγρια δολοφονία της Sharon Tate και των φίλων της μέσα στο σπίτι της το καλοκαίρι του ‘69 από την “οικογένεια” του παράφρωνα Charles Manson αλλά και σε ένα λιγότερο γνωστό έγκλημα που παραμένει μέχρι σήμερα ανεξιχνίαστο: τη σφαγή στην “καλύβα 28” στο παραθεριστικό θέρετρο Keddie της Καλιφόρνια όπου μια γυναίκα, δύο από τα παιδιά της κι ένας φίλος των τελευταίων βρέθηκαν δεμένοι και άγρια δολοφονημένοι με σφυρί και μαχαίρι ενώ τρία ακόμα παιδιά που κοιμόντουσαν στο διπλανό δωμάτιο δεν άκουσαν το παραμικρό.
Orphan (2009)
Αυτό το ανέλπιστα καλογυρισμένο κι αρκετά creepy φιλμ τρόμου μπορεί εκ πρώτης όψεως να μοιάζει με μία ακόμα αχρείαστη προσθήκη στον (ατελείωτο) κύκλο με τα διαβολικά παιδιά , εντούτοις όσο βαθύτερα προχωράς τόσο αντιλαμβάνεσαι ότι, όπως και το κοριτσάκι που υιοθετούν η Vera Farmiga και ο Peter Sarsgaard, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Πρώτα απ’ όλα είναι πραγματικά καλό – ίσως πολύ καλύτερο από το ίδιο το υποείδος. Ο Jaume Collet-Serra ξέρει να φτιάχνει ατμόσφαιρα, να χειρίζεται επιδέξια την υποβόσκουσα ένταση αλλά και τον φόρα παρτίδα τρόμο (και υπάρχουν αρκετές τέτοιες σκηνές) ενώ η μικρούλα Isabelle Fuhrman που είναι ότι πιο ανατριχιαστικό έχουμε δε σε παιδική συσκευασία από την εποχή του μικρού Damien. Την ανατροπή του φινάλε δεν την βλέπεις να έρχεται με καμία Παναγία και το πιο τρελό είναι ότι είναι απόλυτα πιστευτή.
The Conjuring (2013)
Μία ατμοσφαιρική, ανατριχιαστική και εν μέρει πολύ τρομακτική ιστορία φαντασμάτων που -αν θέλετε το πιστεύετε- βασίστηκε σε πραγματικά περιστατικά. Ο Patrick Wilson και η Vera Farmiga υποδύονται το ζευγάρι παραψυχολόγων Ed & Lorraine Warren.οι οποίοι προσκαλούνται να ερευνήσουν τα αλλόκοτα συμβάντα που λαμβάνουν χώρα στο απομονωμένο αγροτόσπιτο της Lili Taylor. Ο James Wan (Saw, Insidious) εμπνέεται από τα θεμελιώδη φιλμ τρόμου των 70s διατηρώντας την ίδια ζοφερή ατμόσφαιρα και μαστιγώνοντας τα νεύρα με αναπάντεχα (και απανωτά) τρομακτικά ξεσπάσματα. Ταπεινή συμβουλή μου: Μην το δείτε μόνοι. Για την ιστορία, το ζεύγος Γουόρεν ήταν υπαρκτό και όργωνε την Αμερική των 70s κυνηγώντας στοιχειά και φαντάσματα. Ερεύνησαν πάνω από 3000 υποθέσεις ανάμεσά τους και το διαβόητο “στοιχειωμένο σπίτι” στο Άμιτιβιλ του Λονγκ Άιλαντ.
Annabelle (2014)
Αφού μας έκανε να χεστούμε πάνω μας με την αξέχαστη εμφάνισή της στο πρώτο Conjuring, η δαιμονική πορσελάνινη κούκλα Annabelle απέκτησε την ολόδική της τριλογία. Στο πρώτο φιλμ το καταραμένο παιχνίδι βρίσκει το δρόμο προς το σπίτι ενός
νεαρού ζευγαριού όπου τρομοκρατεί την έγκυο γυναίκα μέχρι που εκείνη ζητάει τη συνδρομή ενός ιερέα και καταλαβαίνετε λίγο πολύ πως καταλήγει. Κάτι ανάμεσα στον “Εξορκιστή”, το Repulsion και το Rosemary’s Baby αλλά εννοείται χωρίς να πλησιάζει καν αυτά τα κλασικά του είδους, η πρώτη Annabelle απλά αναλώνεται σε ξαφνικά μπου, ανατριχιαστικούς θορύβους και ανθρώπινα κορμιά να πετάγονται σε τοίχους και ταβάνια. Υποτίθεται ότι βασίστηκε στην πραγματική -υποτίθεται- δαιμονισμένη κούκλα που βρίσκεται ακόμα στο σπίτι-μουσείο των δαιμονολόγων Ed & Lorraine Warren.
Hush (2016)
Από τον οραματιστή σκηνοθέτη Mike Flanagan (οι σειρές The Haunting
of Hill House/Bly Manor & Midnight Mass του Netflix) μία από τις πιο τρομακτικές προσθήκες στο είδος του home invasion που θα σας κάνει να κοιτάζετε συνέχεια πάνω απ’ τον ώμο σας. Η Kate Siegel (η σύζυγος του Flanagan που έγραψαν μαζί το σενάριο) υποδύεται μία κωφή συγγραφέα που ζει απομονωμένη στη μέση του πουθενά και μία νύχτα γίνεται στόχος ενός μανιακού δολοφόνου που εισβάλλει στο σπίτι της και αρχίζει ένα εφιαλτικό παιχνίδι γάτας και ποντικιού μαζί της. Το περιορισμένο setting, το ολιγομελές καστ και το χιλιοφορεμένο concept του home invasion λειτουργούν εδώ προς όφελος του συνόλου με τον Flanagan να αποδεικνύεται εξαιρετικά εφευρετικός με τα λιγοστά μέσα που διαθέτει, καθώς ότι υπολείπεται σε μπάτζετ τα συμπληρώνει με υποδειγματική σκηνοθεσία, έναν καλοκουρδισμένο μηχανισμό του θρίλερ και μία απίστευτα εκφραστική Siegel που μεταδίδει τον τρόμο, την απόγνωση αλλά και την αποφασιστικότητα της ηρωίδα, μόνο με τις εκφράσεις του προσώπου της.
The Conjuring 2 (2016)
Λονδίνο, 1977. Οι ερευνητές μεταφυσικών φαινομένων Ed & Lorraine Warren καλούνται να βοηθήσουν μία γυναίκα που μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της σε ένα σπίτι κατειλημμένο από μοχθηρά πνεύματα. Το πρώτο The Conjuring ήταν το sleeper hit του καλοκαιριού του 2013 με $318 εκατ. παγκόσμιες εισπράξεις που οδήγησε σ’ αυτό το αναπόφευκτο sequel που επανενώνει το αρχικό τιμ για να μας κάνει για μια ακόμα φορά τα νεύρα τσατάλια. Ο Patrick Wilson και η Vera Farmiga επαναλαμβάνουν τους ρόλους του υπαρκτού ζεύγους παραψυχολόγων ερευνητών Εντ και Λορέιν Γουόρεν οι οποίοι, μετά από μια creepy έναρξη στο διαβόητο στοιχειωμένο σπίτι του Άμιτιβιλ (υπόθεση που τους έκανε διάσημους), μεταβαίνουν στην Αγγλία για να βοηθήσουν μία διαζευγμένη μητέρα και τα τέσσερα παιδιά της που βασανίζονται από ένα poltergeist (θορυβώδες πνεύμα). Η -πραγματική- ιστορία είναι γνωστή ως “το στοίχειωμα του Ένφιλντ” και θεωρείται μέχρι σήμερα το μεταφυσικό γεγονός με τις περισσότερες καταγεγραμμένες μαρτυρίες (ακόμα κι από την αστυνομία!) και αποδείξεις – αν και δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως επρόκειτο για μια καλοστημένη φάρσα εκ μέρους των κοριτσιών της οικογένειας. O James Wan (που απέρριψε το Fast & Furious 8 γι’ αυτό εδώ) επιστρατεύει πάλι τα γνωστά του κόλπα με σκιές στο background, εκκωφαντικούς θορύβους, περπάτημα στο σκοτάδι ή στο ημίφως, δαιμονικά πρόσωπα να πετάγονται στην οθόνη, σατανικά γέλια, μακάβριες φωνές, αντικείμενα να φεύγουν δεξιά κι αριστερά. Η πρώτη ώρα είναι ένα ανελέητο μαστίγωμα νεύρων με τα όσα τραβάει η οικογένεια από το ανήσυχο πνεύμα. Μετά που πλακώνουν οι παραψυχολόγοι και οι σκεπτικιστές, γίνεται λίγο φλύαρο για να ξαναβρεί τον ρυθμό του στο αναμενόμενα θορυβώδες φινάλε. Ο Wan δεν πρωτοτυπεί, όμως πλέον του βγάζουμε το καπέλο – ο τύπος ξέρει να σου κάνει “μπου” και να κλάνεις μέντες απ’ την τρομάρα.
It (2017)
Το καλοκαίρι του 1989 στη μικρή πόλη Ντέρι του Μέιν εφτά απόκληροι φίλοι θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια διαβολική οντότητα που εμφανίζεται συχνά με τη μορφή ενός μοχθηρού κλόουν ο οποίος είναι υπεύθυνος για την εξαφάνιση δεκάδων παιδιών της περιοχής, ανάμεσά τους και ο μικρός αδελφός ενός από τους ήρωες (την τύχη του οποίου είδαμε στην ανατριχιαστική εναρκτήρια σκηνή που θα μας κάνει να μην ξαναπλησιάσουμε υπόνομο στα 100 μέτρα). Το It είναι βασικά δύο ταινίες: Ένα εξαιρετικά καλογραμμένο και άπαιχτα παιγμένο δράμα ενηλικίωσης λίγο σκοτεινότερο από το Stand by Me και πιο κοντά στο πνεύμα του τηλεοπτικού Stranger Things (το οποίο σημειώστε πως οφείλει την ύπαρξή του στο σύμπαν του Stephen King ενώ μοιράζεται με το It τον πιτσιρικά Finn Wolfhard) και μία αρκετά creepy ταινία τρόμου που χρωστάει πολλά στον Steven Spielberg και τον αυθεντικό “Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες” (αν δεν σας το θυμίσει αυτό το τελευταίο η σκηνή με το -κυριολεκτικό- λουτρό αίματος, το τοπικό σινεμά του Ντέρι παίζει σε κάποια φάση το A Nightmare on Elm Street 5). Το νέο “It” δεν είναι μόνο μία από τις καλύτερες μεταφορές έργου του Stephen King εδώ και πολύ καιρό (στη μεγάλη οθόνη τουλάχιστον) αλλά σίγουρα η ΠΙΟ Stephen King του είδους.
Veronica (2017)
Ένα από τα πιο τρομακτικά φιλμ των τελευταίων χρόνων πιθανότατα σας ξέφυγε μέσα στον κυκεώνα του original content του Netflix – πόσο μάλλον η λεπτομέρεια ότι βασίστηκε σε πραγματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα το 1990 σε μια μικρή πόλη της Ισπανίας. Η 18χρονη Estefania Gutierrez Lazaro εμφάνισε σημάδια ανεξήγητα αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς μετά από ένα παιχνίδι με ouija board όπου προσπάθησε να επικοινωνήσει με το πνεύμα ενός νεκρού φίλου. Η νεαρή είχε παραισθήσεις, βίαια ξεσπάσματα, λιποθυμικά επεισόδια, συμπεριφερόταν και γρύλιζε σαν άγριο ζώο και ισχυρίζονταν ότι έβλεπε παντού “τρομακτικές σκιές”. Τα συμπτώματα κράτησαν για μήνες παρά τις αλλεπάλληλες επισκέψεις σε γιατρούς μέχρι που η Lazaro βρέθηκε νεκρή στο κρεβάτι της με τα αίτια του θανάτου της να παραμένουν μέχρι σήμερα άγνωστα. Το φιλμ πατάει πάνω το συμβάν με το ouija board (που λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια μιας έκλειψης) κι ο Paco Plaza χτίζει γύρω του ένα στιβαρό και νοσηρά όμορφου φιλμ μεταφυσικού τρόμου που -ειδικά προς το τέλος- μαστιγώνει ανελέητα τις αισθήσεις.
