Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
O χρόνος στάθηκε επιεικής απέναντι σε ένα 27χρονο slasher franchise και έναν 76χρονο πρώην action star στο απολαυστικό τηλεοπτικό του ντεμπούτο
Scream VI
Για ένα franchise που βρίσκεται ανάμεσά μας από το 1996 και χωρίς να ριμπουτάρει με ολοκαίνουργιο καστ και storyline, το Scream διατηρείται πεισματικά ακμαιότατο ακόμα κι όταν οι ίδιοι οι κανόνες του είδους που υπηρετεί είναι εναντίον του (και ένας απ’ αυτούς είναι ότι στο έκτο φιλμ το franchise έχει ήδη περάσει την ημερομηνία λήξης του). Όμως όπως πολύ σωστά επισημαίνει η σινεφίλ Mindy στο sequel του requel που τώρα ζουν οι ήρωες, όλα είναι περισσότερα, μεγαλύτερα, εντονότερα, βιαιότερα και όλοι οι ισχύοντες κανόνες υπό αμφισβήτηση.
Το Scream έπαθε… Fast & Furious και μετά από ένα μετριότατο και άχαρο Νο3 που κόντεψε να θάψει το franchise αναγεννήθηκε με ένα ανώτερο τέταρτο μέρος και συνεχίζει να βελτιώνεται ταινία με ταινία ακριβώς όπως και η οικογένεια του Toretto ανακαλύπτοντας νέα κολπάκια και τεχνάσματα για να παραμένει φρέσκο και relevant σε συνδυασμό πάντα με στανταράκια: τον meta χαρακτήρα και τη slasher δομή που εξακολουθούμε να λατρεύουμε.
Οι τέσσερις επιζήσαντες του προηγούμενου φιλμ (με εξέχουσες τις αδελφές Carpenter, τη Melissa Barrera και την Jenna Ortega πιο hot από ποτέ λόγω Wednesday) σπουδάζουν πλέον στη Νέα Υόρκη προσπαθώντας παράλληλα να αφήσουν πίσω τα αιματηρά γεγονότα που σημάδεψαν τις ζωές τους, αν και το ίντερνετ έχει διαφορετική άποψη. Όμως επειδή δεν μπορείς ποτέ στ’ αλήθεια να ξεφύγεις από το παρελθόν σου, ένας νέος Ghostface εμφανίζεται για να τελειώσει αυτό που είχαν αρχίσει οι προηγούμενοι. Το Scream VI είναι με διαφορά η βιαιότερη και πιο αιματηρή προσθήκη της σειράς, αυτή με το υψηλότερο body count, τη μεγαλύτερη διάρκεια αλλά και τη βαθύτερη πίστη στο ίδιο το franchise.
Γνωρίζοντας ότι πλέον τα περιμένουμε όλα οι σεναριογράφοι καταφεύγουν σε μερικά έξυπνα (και μερικά όχι και τόσο έξυπνα) ευρήματα, κόλπα και αποκλίσεις (όπως η tricky έναρξη) που αν και δεν δουλεύουν όλα, καταφέρνουν να διατηρούν το ρυθμό, το ενδιαφέρον, το σασπένς και το fan service σε υψηλά επίπεδα. Ένα συναρπαστικό, υπερβίαιο, ακραία αιματηρό και απολαυστικά meta sequel που ψυχαγωγεί ενώ ταυτόχρονα αποτίνει φόρο τιμής σε ΟΛΟ το franchise με τρόπο που θα σας πάρει τα μυαλά. Και το κάνει τόσο καλά που θέλεις να τελειώσει εδώ γιατί ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ πως θα γίνει το επόμενο κεφάλαιο καλύτερο ή έστω αντάξιο. Βέβαια, έτσι λέγαμε και για το Fast 7. (Στις αίθουσες)
Tulsa King
Βλέποντας το πιο πρόσφατο ερωτικό γράμμα του Taylor Sheridan (Yellowstone, 1883, 1923, The Mayor of Kingstown) στην αμερικανική ενδοχώρα, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς: γιατί διάολε πήρε τόσο πολύ τον Stallone να κάνει τηλεόραση;;; Ο Sly τα σπάει ως Νεοϋορκέζος μαφιόζος που αποφυλακίζεται μετά από 25 χρόνια για να ανακαλύψει όχι μόνο έναν τελείως διαφορετικό κόσμο αλλά και ότι δεν έχει καμία θέση σ’ αυτόν. Η φαμίλια όπου ανήκε δεν τον θέλει πια στα πόδια της και τον στέλνει εξορία στην Τούλσα της Οκλαχόμα ανάμεσα σε γηγενείς Αμερικανούς καλλιεργητές κάνναβης, μηχανόβιους και γελαδάρηδες όπου στήνει το δικό του δίκτυο “δραστηριοτήτων” παρέα με ένα τσούρμο από γραφικούς ντόπιους προκαλώντας το μένος ενός τοπικού ακροδεξιού εγκληματία αλλά και το ενδιαφέρον των Αρχών.
Η κωμική φλέβα του Sylvester Stallone ήταν ανέκαθεν debatable και αντικείμενο χλευασμού και ανυπόφορες φλόπες όπως τα Stop! or My Mom Will Shoot και Oscar δεν βοήθησαν καθόλου στην προσπάθειά του να δείξει ότι δεν ήταν μόνο Ράμπο και Ρόκι. Εδώ, είναι γοητευτικός, απολαυστικός και αστείος χωρίς καν να χρειάζεται να προσπαθήσει. Αφενός γιατί πλέον, στα 76 του, δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα κι αφετέρου γιατί είναι ο Sylvester fucking Stallone και η παρουσία του γεμίζει κάθε πλάνο με χάρισμα, ταμπεραμέντο και swagger.
Η ιστορία αποκλίνει από το σύνηθες σοβαρό και moody σύμπαν του Sheridan, ναι μεν έχει να κάνει με οργανωμένο έγκλημα όμως το ψάρι-έξω-απ’ το-νερό εύρημα, η προσπάθεια (και άρνηση) του πεισματάρη γερόλυκου να προσαρμοστεί σε μια πόλη (και σε έναν κόσμο) που θα μπορούσε να είναι άλλος πλανήτης, οι ευφάνταστοι, καλογραμμένοι περιφερειακοί χαρακτήρες, οι σπινθηροβόλοι διάλογοι και η σχεδόν καρτουνίστικη βία παραπέμπουν σε κάτι πιο ανάλαφρο, όχι όμως και υποδεέστερο.
Γρήγορο, απολαυστικό, πνευματώδες και απενοχοποιημένα ψυχαγωγικό το Tulsa King προσφέρεται για άμεσο μπιντζάρισμα με τον Stallone να είναι όλα τα λεφτά – άσχετα αν αυτά θέλουν ξέπλυμα.
