Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Wednesday
Το νέο spin off του The Addams Family δια χειρός Tim Burton (είναι executive producer και σκηνοθέτησε τα πρώτα τέσσερα επεισόδια αλλά δεν είναι showrunner) είναι η σωστή Netflix μεταχείριση ενός 84χρονου brand (η μακάβρια οικογένεια πρωτοεμφανίστηκε ως comic strip του The New Yorker το 1938 για να γίνει θρυλικό sitcom στα 60s, δύο εμβληματικές ταινίες στα 90s, δύο ταινίες animation το 2019 & 2021 και ενδιάμεσα σειρές κινουμένων σχεδίων και αποτυχημένα specials & reboots).
Με showrunners τους δημιουργούς του Smallville θα μπορούσε να ήταν ακόμα μία meh ψιλοdark νεανική σειρά-καρμπόν του CW τύπου Nancy Drew και Riverdale αν δεν είχε δύο βασικά ατού: τον Burton και τις μπαρτονιές του και την άπαιχτη, γεννημένη-για-τον-ρόλο Jenna Ortega (Scream, X) στον επώνυμο ρόλο.
Έχει και την original Wednesday των δύο ταινιών των 90s Christina Ricci στον άσχετο ρόλο μιας καθηγήτριας (που θυμίζει τον ασταθή χαρακτήρα που υποδύθηκε στο εξαιρετικό Yellowjackets) αλλά μοιάζει περισσότερο με fan cast παρά γιατί έχει κάτι να προσθέσει στον ρόλο (ή τη σειρά).
Η πλοκή παθαίνει ό,τι οποιασδήποτε νεανικής σειράς φαντασίας των τελευταίων δεκαετιών: χαριποτερίζει ανερυθρίαστα. Αφού έριξε πιράνχας στην πισίνα του σχολείου τους (που κόστισε σε νταή συμμαθητή της το ένα του αρχ..ι) η Wednesday στέλνεται από τους γονείς της (Luis Guzman ως Gomez και Catherine Zeta-Jones ως Morticia που ΔΕΝ θα διαγράψει τη θεϊκή Anjelica Huston από τη μνήμη) εσώκλειστη στην Ακαδημία Nevermore (ναι, από τον Poe) όπου φοιτούν διάφοροι απόκληροι όπως σειρήνες, μέδουσες, βρικόλακες και λυκάνθρωποι.
Κι ενώ στην αρχή ψάχνει τρόπο να την κοπανήσει, αποφασίζει να μείνει καθώς ένα αποκρουστικό τέρας μειώνει δραστικά τον πληθυσμό της γειτονικής μικρής πόλης και δείχνει να συνδέεται με το παρελθόν της σχολής, της περιοχής (που έχει ιστορία με το κάψιμο μαγισσών) αλλά και της οικογένειάς της.
Ίντριγκα που σε αγκιστρώνει από την πρώτη σκηνή, ρυθμός σφαίρα, κατάμαυρο, κυνικό χιούμορ που κόβει σαν γκιλοτίνα, η καλύτερη ίσως ερμηνεία που δόθηκε ποτέ από ένα κομμένο χέρι και μια Ortega να ενσαρκώνει την Wednesday με ένα ακαταμάχητο μείγμα γκόθικ σαγήνης, μακάβριου τσαμπουκά και αδέξιας ευαισθησίας.
The Swimmers
Το The Swimmers του Netflix είναι από εκείνες τις ταινίες που νιώθεις ότι πρέπει να σου αρέσουν γιατί είναι μια συγκλονιστική αληθινή ιστορία ανθρώπινης υπέρβασης και δη Σύριων προσφύγων που θαλασσοδάρθηκαν για να φτάσουν στην Ευρώπη της επαγγελίας και γιατί έχουν λυσσάξει όλοι οι φίλοι σου στο Facebook για το πόσο συγκλονίστηκαν που την είδαν.
Κατ’ αρχάς η ταινία είναι καλή και σε κρατάει αλλά δεν είναι σπουδαία. Όχι κάτι που θα μείνει στη μνήμη ή θα σου αλλάξει τη ζωή.
Η ιστορία των αδελφών κολυμβητριών Yusra και Sara Mardini (τις υποδύονται οι πραγματικές αδελφές Nathalie και Manal Issa αντίστοιχα) που αφήνουν την εμφυλιακή Δαμασκό για μια επικίνδυνη περιπλάνηση μέσω Τουρκίας, Αιγαίου και κεντρικής Ευρώπης με τελικό προορισμό το Βερολίνο όπου η Yusra καταφέρνει να βρει προπονητή και να συμμετάσχει τελικά στους Ολυμπιακούς του Ρίο, είναι σίγουρα η επιτομή του θριάμβου της ανθρώπινης θέλησης και ένας επικών διαστάσεων άθλος που αξίζει να υμνηθεί.
Η δομή είναι η βασική: ο τρόμος του εμφυλίου, ο ξεριζωμός, το ριψοκίνδυνο ταξίδι με ασφυκτικά λεωφορεία, σαπιόβαρκες και ατέλειωτο ποδαρόδρομο, η δύσκολη νέα αρχή, η σκληρή προπόνηση, η τελική δικαίωση με τη συμμετοχή στην προσφυγική ομάδα των Ολυμπιακών.
Όμως σε πολλά σημεία η αφήγηση μοιάζει αποσπασματική, κάτι που αποδυναμώνει την ένταση του δράματος, οι χαρακτήρες δεν έχουν χώρο να απλωθούν (πέρα από τις δύο αδελφές οι υπόλοιποι είναι στοκ και διακοσμητικοί) ενώ πάσχει και από σοβαρό πρόβλημα ρυθμού.
Η σκηνή του περάσματος στη Λέσβο με την παραφορτωμένη με πρόσφυγες βάρκα που μένει στα μισά και αναγκάζει τις δύο αδελφές να συνεχίσουν κολυμπώντας για να την ελαφρύνουν, είναι σκηνοθετημένη με τόση ένταση, καταιγισμό και λυρισμό που μοιάζει να ξεσηκώθηκε από αλλού – καμία άλλη στιγμή της ταινίας δεν φτάνει αυτό το επίπεδο.
Το The Swimmers σίγουρα θα συγκινήσει, θα εξοργίσει, θα εμψυχώσει αλλά μοιάζει να κηρύττει στους προσηλυτισμένους, πολύ αμφιβάλλω να αλλάξει έστω έναν πετάξτε-τους-στη-θάλασσα σκατόψυχο εκεί έξω.
Στους τίτλους τέλους μαθαίνουμε πως η Sara Mardini, η οποία επέστρεψε αργότερα στη Λέσβο ως εθελόντρια για να βοηθήσει άλλους πρόσφυγες σαν κι αυτή, συνελήφθη από τις ελληνικές Αρχές με τις (γελοίες) κατηγορίες της κατασκοπείας και της διακίνησης παράτυπων μεταναστών και αντιμετωπίζει φυλάκιση έως 25 χρόνων.
Τώρα, αυτή θα ήταν μια ιστορία που επίσης αξίζει να ειπωθεί…
