Ο Elvis ροκάρει (ή μήπως ρολάρει;) ήδη στις κυπριακές αίθουσες και το βιογραφικό φιλμ του Baz Luhrmann μπορεί να μην είναι η απόλυτη εξιστόρηση της ζωής του Βασιλιά όμως αναμφίβολα ένα φιλμ που δεν θέλεις να χάσεις – είσαι δεν είσαι φαν του Έλβις. Αν και κοντά στις τρεις ώρες, νιώθεις ότι μεγάλα κομμάτια της πολυτάραχης ζωής του Elvis Presley είτε απεικονίζονται επιδερμικά είτε απουσιάζουν τελείως καθώς το σενάριο επικεντρώνεται στην τοξική σχέση του τραγουδιστή με τον σκιώδη μάνατζερ Colonel Tom Parker (ο Tom Hanks ολίγον τι γκροτέσκος κάτω από τόνους προσθετικών) ο οποίος μοιάζει να έχει μια σχεδόν υπνωτιστική επίδραση πάνω στο κελεπούρι του.
Όμως οι ρυθμοί της αφήγησης είναι εξοντωτικοί, ο νεαρός Austin Butler καταφέρνει να αιχμαλωτίσει όλη την ενέργεια, το πάθος, την αντίφαση, τον ναρκισσισμό, τις κινήσεις και το χάρισμα του Βασιλιά (αλλά δυστυχώς όχι τη φωνή του που είναι κράμα εκείνης του ηθοποιού και ηχογραφήσεων του Presley και δεν ακούγεται αυθεντική) ενώ η σκηνοθεσία περιέχει αρκετές μπαζλουμαρνιές (υπερκινητική κάμερα, φλασιές, αφηνιασμένο μοντάζ, split-screen, animation, παιχνιδιάρικα εισαγωγικά ζενερίκ κ.ά) για να κυλήσει το (σχεδόν) τρίωρο… νεράκι. Και το πιο σημαντικο: Δεν εντρυφεί στις τελευταίες μέρες του υπέρβαρου, καταθλιπτικού Elvis, ούτε δείχνει τον μάλλον άδοξο και όχι-αντάξιο-ενός-Βασιλιά θάνατό του. Κι αυτό είναι προς τιμήν του.
Κι αν η νέα αυτή βιογραφία σας άνοιξε την όρεξη για περισσότερα φιλμ του είδους που τρεντάρει πολύ τελευταία (ήδη ετοιμάζονται για Madonna και Whitney Houston) συντάξαμε μια λίστα με τα greatest hits που αξίζει να αναζητήσετε…
Elvis (1979)
Αρκετές βιογραφίες του Elvis Presley εμφανίστηκαν μετά τον πρόωρο θάνατο του Βασιλιά το 1977 όμως αυτή η τηλεταινία, σε σκηνοθεσία John Carpenter, είναι μέχρι στιγμή εκείνη απ’ την οποία πρέπει να ξεκινήσετε. Ο σχετικά άγνωστος τότε Kurt Russell απέσπασε μία υποψηφιότητα για Emmy για την αξιομνημόνευτη ενσάρκωση του Elvis αποδίδοντας στο ακέραιο όλη τη μελαγχολική ένταση που τον διέκρινε και χωρίς να μετατρέπεται σε καρικατούρα. Ο Russell δεν τραγούδησε ο ίδιος, τον ντουμπλάρει ο τραγουδιστής της κάντρι Ronnie McDowell, παρ’ όλα αυτά όμως πιάνει τέλεια τον παλμό, τη ζωντάνια και τις ξεσηκωτικές κινήσεις του Elvis που εξακολουθούν να μαγεύουν τους fans. Ταυτόχρονα εμβαθύνει στη σκοτεινή πλευρά του Βασιλιά με τη σκηνή όπου πυροβολεί την τηλεόραση σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου να μένει χαραγμένο στη μνήμη περισσότερο απ’ ότι γύρισε ο ίδιος ο Presely.
Ρεμπέτικο (1983)
Μία από τις καλύτερες ελληνικές βιογραφίες, η ταινία του Κώστα Φέρρη αφηγείται την ιστορία της μεγάλης ρεμπέτισσας Μαρίκας Νίνου (1918 – 1957) την οποία υποδύεται η Σωτηρία Λεονάρδου. Οι περιπλανήσεις, οι έρωτες, οι επιτυχίες και οι προσωπικές τραγωδίες της ηρωίδας αλλά και μια ματιά στα γεγονότα της Ελλάδας στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, συνοδεύονται από την υπέροχη μουσική και τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου. Αργυρή Άρκτος στο Βερολίνο και τέσσερα βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Sid And Nancy (1986)
Το φιλμ του Alex Cox καταγράφει τη θυελλώδη, αυτοκαταστροφική σχέση του μπασίστα των Sex Pistols Sid Vicious (Gary Oldman) και της φίλης του Nancy Spungen (Chloe Webb) που τελείωσε με την τελευταία να κείτεται νεκρή στο μπάνιο ενός ξενοδοχείου και τον Vicious σε κατάσταση αμόκ να κατηγορείται για τον φόνο της (πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης καθώς ήταν έξω με εγγύηση). Ο Cox δεν ενδιαφέρεται τόσο πολύ για το πανκ κίνημα όσο στο να δείξει την αργή, σταδιακή κάθοδο του ζευγαριού στην κόλαση των καταχρήσεων, της εξάρτησης και της βίας. Και το πετυχαίνει απόλυτα , είναι ακριβώς από εκείνα τα φιλμ που μένουν πάνω σου σαν επίμονος λεκές. Οταν κυκλοφόρησε, ο τραγουδιστής των Sex Pistols Johnny Rotten δήλωσε ότι “ο Cox πρέπει να πυροβοληθεί” ταυτόχρονα όμως συνεχάρη τον Oldman για τη καθηλωτική ερμηνεία του.
La Bamba (1987)
Καλογυρισμένο βιογραφικό δράμα με θέμα τη –σύντομη- ζωή και καριέρα του νεαρού φτωχού (μεξικανικής καταγωγής) Καλιφορνέζου Ritchie Valens (1941-1959) που ανακαλύφθηκε από μια μικρή δισκογραφική εταιρία, εξελίχθηκε σε σταρ πρώτου μεγέθους (με hits όπως τα La Bamba, Donna και Come on, let’s go) και χάθηκε πρόωρα σε αεροπορικό δυστύχημα στις 2 Φεβρουαρίου το 1959 μαζί με τους επίσης γνωστούς μουσικούς Buddy Holly και Big Bopper. Το φιλμ δεν ξεφεύγει από τα καθιερωμένα του είδους (φτωχός πλην ταλαντούχος ήρωας, επιμονή και πραγματοποίηση του ονείρου, προστριβές με οικογένεια και φίλους) και φλερτάρει με το μελό, όμως ξεχειλίζει από συναίσθημα, διαθέτει ένα εξαιρετικό καστ και είναι πλημμυρισμένο με λάτιν επιτυχίες. Το φιλμ έκανε ευρύτερα γνωστό τον Lou Diamond Phillips, όμως δεν εξελίχθηκε ποτέ σε μεγάλο σταρ.
Bird (1988)
Η προβληματική ζωή του θρυλικού σαξοφωνίστα Charlie “Bird” Parker που ξεχώρισε για τη μαεστρία του, αγωνίστηκε να ξεφύγει από τα ναρκωτικά (με τη βοήθεια της αγαπημένης του συζύγου) και πέθανε πρόωρα σε ηλικία μόλις 34 ετών. Λάτρης της τζαζ και του ίδιου του Parker, ο Clint Eastwood αφηγείται με αγάπη και μεράκι την –σύντομη αλλά πολύπαθη- ζωή του χαρισματικού τζαζίστα (τον υποδύεται ο Forest Whitaker), εστιάζοντας στις αλησμόνητες εικόνες και τους υποβλητικούς ήχους παρά σε μια συμβατή αφήγηση μιας απλής βιογραφίας. Μουντό (η φωτογραφία χρησιμοποιεί όλες τις αποχρώσεις του μαύρου) και καταθλιπτικό όπως και η ζωή του Parker αλλά και η ίδια η τζαζ, το φιλμ του Eastwoodδεν αγιοποιεί τον ήρωά του αλλά ούτε τον καταδικάζει.
The Doors (1991)
Σ’ αυτό το εκρηκτικό, υπερκινητικό βιογραφικό φιλμ του Oliver Stone, το οποίο ο θρυλικός κριτικός Roger Ebert είχε χαρακτηρίσει “σαν να έχεις ξεμείνει σε μπαρ με έναν ενοχλητικό μεθύστακα ενώ εσύ δεν πίνεις”, κεντρική ατραξιόν είναι αναμφίβολα ο Val Kilmer ως Jim Morrison όπως ήταν άλλωστε ο ίδιος ο Lizard King καθ’ όλη τη σύντομη ζωή του (πέθανε κι αυτός στα 27). Όχι μόνο δίνει την ερμηνεία της ζωής του (τίποτα πριν ή μετά δεν έφτασε αυτό το επίπεδο) αλλά αποτελεί την απόλυτη ενσάρκωση του ηδονισμού του LA των 60s μπομπαρισμένου με ορμόνες, αλκοόλ και ηρωίνη. Ο Stone δεν κρίνει τον αμφιλεγόμενο ήρωα (που είναι ιδιοφυία και αρχιμαλάκας ταυτόχρονα) και στήνει ένα όργιο ψυχεδελικών ήχων και εικόνων που θ’ ανοίξουν το δρόμο για ανάλογα τριπάκια όπως το JFK και το Natural Born Killers.
Ray (2004)
Βίος και πολιτεία του ιδιοφυούς μουσικού των blues, της jazz, της soul και πρόδρομου του Rock’ n’ Roll, του μοναδικού Ray Charles. Η δύσκολη παιδική του ηλικία και η τύφλωσή του σε ηλικία επτά ετών, το ξεκίνημα της καριέρας του στην Georgia, ο πολυτάραχος βίος του με τις εξαρτήσεις από γυναίκες και ναρκωτικά αλλά και η παγκόσμια καταξίωση στο μουσικό στερέωμα. Η ζωή του Ρέι δεν ήταν και τίποτα το συγκλονιστικό γι’ αυτό και ο Χάκφορντ ακολουθεί μια πιο ήρεμη προσέγγιση παραθέτοντας τα γεγονότα και αποφεύγοντας τους εντυπωσιασμούς. Ωραία και πειστική αναπαράσταση της εποχής και υπέροχο soundtrack με όλες τις επιτυχίες του σπουδαίου μουσικού. Ο Jamie Foxx κέρδισε επάξια το Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου ενώ το φιλμ ήταν υποψήφιο για συνολικά έξι βραβεία.
Walk the Line (2005)
Ο θρυλικός Johnny Cash, διανύοντας μια πορεία πέντε δεκαετιών στο τραγούδι, με την χαρισματική του βαριά σκοτεινή φωνή και την θέληση να αποδράσει από τις σκιές των ψυχοτρόπων ουσιών, θα γράψει την δική του ολόχρυση σελίδα στο βιβλίο του πενταγράμμου, ως εκείνος που κατάφερε να καθορίσει ένα καινούργιο ύφος μουσικής, αναμειγνύοντας νότες από ροκ εν ρολ, κάντρι και φολκ είδη, ανοίγοντας δρόμους για νέα ακούσματα. Αυτή η άκρως ενδιαφέρουσα βιογραφία του θρυλικού “άνδρα με τα μαύρα” (Joaquin Phoenix) διαθέτει μεν τυπική εξέλιξη (δύσκολα παιδικά χρόνια, ανάδειξη, καταξίωση, δύστροπος χαρακτήρας, αδυναμίες, πτώση), αλλά ερμηνείες υψηλού επιπέδου (η Reese Witherspoon απέσπασε το Όσκαρ πρώτου γυναικείου), άψογη καλλιτεχνική διεύθυνση και –φυσικά- εξαιρετικό soundtrack.
La vie en Rose (2007)
Μια άκρως ενδιαφέρουσα και συναρπαστική βιογραφία μιας από τις μεγαλύτερες φωνές του περασμένου αιώνα, της Édith Piaf (Marion Cotillard): Από τις φτωχογειτονιές του Παρισιού, όπου μεγάλωσε και ξεκίνησε την πορεία της στο τραγούδι έως την απόλυτη αναγνώριση και την τραγική της μοίρα πολλές δεκαετίες μετά. Το «Σπουργιτάκι» έζησε μόλις 48 χρόνια όμως σημάδεψε όσο καμία άλλη προσωπικότητα τη σύγχρονη γαλλική κοινωνία με την καθάρια φωνή της και την τρομερά αισθαντική σκηνική παρουσία της. Γι’ αυτό και ο Olivier Dahan παραβλέπει πολλές από τις ήδη γνωστές (και «πιπεράτες») πτυχές της πολυτάραχης ζωής της για να εστιάσει στις πιο συναισθηματικά φορτισμένες, μια καθαρά «ευρωπαϊκή» προσέγγιση στο είδος της βιογραφίας.
Behind the Candelabra (2013)
Το βιογραφικό φιλμ του Steven Soderbergh απορρίφθηκε σχεδόν απ’ όλα τα στούντιο με το αιτιολογικό ότι “ήταν υπερβολικά gay” και βρήκε τελικά στέγη στο δεν-καταλαβαίνω-Χριστό καλωδιακό ΗΒΟ. Μας συστήνει τον Liberace (Michael Douglas), τον γυαλιστερό του κόσμο, τη σύνθετη προσωπικότητά του, το ταλέντο και την διαβόητη του υπερβολή για τα πάντα. Καταπληκτικός πιανίστας, κιτς μαχαραγιάς, ομοφυλόφιλος που θεωρούσε ότι θα καταστραφεί αν αποκαλύψει την ταυτότητά του – ένας ταλαιπωρημένος ψυχικά, αλλά παθιασμένος με τη ζωή και ερωτευμένος με το είδωλό του άνθρωπος που πλήρωσε το τίμημα της υπερέκθεσής του. Βασισμένο στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του συντρόφου του Liberace, Scott Thorson τον οποίο υποδύεται ο Matt Damon.
Bohemian Rhapsody (2018)
Το εμπορικότερο βιογραφικό φιλμ όλων των εποχών (πάνω από $900 εκατ. παγκοσμίως) αποδεικνύει όχι μόνο τη διαχρονικότητα των Queen αλλά και το αθάνατο μεγαλείο του ιδιοφυούς, αντισυμβατικού και εξαιρετικά ταλαντούχου Φρέντι Μέρκιουρι που ενσαρκώνεται ανατριχιαστικά πειστικά από τον Rami Malek σε ένα από τα πιο πετυχημένα casting calls στην ιστορία. Τι κι αν διαθέτει ιστορικές ανακρίβειες για χάρη της δραματουργίας (ο Μέρκιουρι δεν πρόδωσε ποτέ το συγκρότημά του για 4 εκατ. ούτε αυτό διαλύθηκε ποτέ, η διάγνωση του AIDS έγινε πολύ μετά το Live Aid κι όχι λίγο πριν) και η σεξουαλική ζωή του σταρ αμβλύνθηκε με έμφαση στην ετεροφυλική σχέση του με την Μαίρη Όστιν, το φιλμ του μαυροπινακισμένου πλέον Bryan Singer παραμένει ένα απολαυστικά εθιστικό και feelgood θέαμα που κορυφώνεται με την απίστευτη εμφάνιση των Queen στο Live Aid.
Rocketman (2019)
Το βιογραφικό φιλμ του Dexter Fletcher (σε σενάριο Lee Hall) αφηγείται την ιστορία του Sir Elton John (Taron Egerton) με απαρχή την εκτόξευσή του σε παγκόσμιο super star στα τέλη της δεκαετίας του ’60, σε ένα επικό μιούζικαλ που βασίζεται σε μια αληθινή φαντασίωση. Γεννημένος ως Reginald Dwight, ένα παιδί από μια μικρή πόλη ονειρεύεται ότι θα γράφει τραγούδια έως ότου μεταμορφωθεί πλήρως ως Elton John για να γίνει ο θρύλος που γνωρίζουμε σήμερα.
