Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Silo
Η Apple TV+ έχει χτίσει όνομα τελευταία με τις πρωτότυπες και ψαγμένες σειρές επιστημονικής φαντασίες που προσφέρει (Severance, For All Mankind, Hello Tomorrow, Invasion, Foundation κ.ά.) και παίζει το Silo να είναι από τις καλύτερες (αν όχι η κορυφαία) του μπουκέτου. Σε ένα αδιευκρίνιστο μέλλον η ανθρωπότητα έχει σχεδόν αφανιστεί και οι περίπου 10.000 τελευταίοι επιζώντες ζουν στο σιλό του τίτλου που επεκτείνεται σε 144 ορόφους κάτω απ’ τη γη.
Η δράση τοποθετείται 140 χρόνια μετά την καταστροφή με τους κατοίκους του σιλό να μην γνωρίζουν ούτε τα βασικά γύρω από ιστορία, τέχνες, επιστήμη κλπ αφού για κάποιο ανεξήγητο λόγο όλη η γνώση έχει σβηστεί. Ξέρουν μόνο ότι η επιφάνεια είναι τοξική, όποιος βγει έξω πεθαίνει και πρέπει να υπακούν στους ψιλοφασιστικούς κανόνες της Δικαστικής (Judicial) που διοικεί την υπόγεια αυτή πολιτεία (ανάμεσά τους, η υποβολή αίτησης για τεκνοποίηση, η παράνομη κατοχή οποιουδήποτε αντικειμένου του παρελθόντος που επιφέρει βαρύτατες ποινές και η δημόσια έκφραση επιθυμίας για έξοδο στην επιφάνεια που τιμωρείται αυτομάτως με θάνατο δια… ικανοποίησης του αιτήματος).
Το world-building είναι εκπληκτικό, το σκηνικό επιβλητικό και κλειστοφοβικό, το ίδιο και η δυστοπική αίσθηση μιας φαινομενικά “φιλήσυχης” κοινωνίας που ζει χωρίς να το γνωρίζει κάτω από τη μπότα ενός πίστεψέ-μας-είναι-για-το-καλό-σου φασισμού. Εκ πρώτης όψεως θυμίζει οτιδήποτε δυστοπικό υπάρχει ήδη εκεί έξω, από Divergent μέχρι The Hunger Games, όμως πάει πολύ εχμμ.. βαθύτερα (pun intended) και το σημαντικότερο, δεν περιλαμβάνει εφηβικό ρομάντζο!
Τα δύο πρώτα επεισόδιο εστιάζουν στον σερίφη της πόλης (David Oyelowo) και τη σύζυγό του (η Rashida Jones του Parks & Rec) και το άσχημο παιχνίδι που τους παίζει η μοίρα καθώς ανακαλύπτουν κάτι που δεν έπρεπε, κάτι που απειλεί ολόκληρο το οικοδόμημα, με ολέθριες συνέπειες.
Η πλοκή μετά παίρνει μια απροσδόκητη τροπή με τη μηχανικό Rebecca Ferguson να ερευνά τον φόνο ενός αγαπημένου της προσώπου που συνδέεται με το μοιραίο ζευγάρι και το γεγονός ότι τα πράγματα, τόσο κάτω από τη γη όσο και στην επιφάνεια, να μην είναι τελικά όπως τους τα έμαθαν (φαντάζομαι ανάλογο σοκ πρέπει να έπαθαν και οι Κύπριοι με την έλευση του ίντερνετ).
Τρία επεισόδια μέχρι στιγμής διαθέσιμα (από τα δέκα) με καινούργιο κάθε Παρασκευή και μέχρι στιγμής είναι ό,τι πιο εντυπωσιακό, απρόσμενο και εθιστικό που είδαμε τελευταία. Κατεβείτε άφοβα σ’ αυτό το σιλό και θα με θυμηθείτε!
Mrs. Davis
Ξεχάστε το Sister Act και το “Μαύρο ρόδο”, η καλόγρια της αναζωογονητικά ευφάνταστης νέα σειράς επτά επεισοδίων του Peacock, ήρθε για να μας προσηλυτίσει στη δράση, τον παραλογισμό και το στυλάτο badassery.
Η πλοκή μας μεταφέρει σε μια παγκόσμια κοινωνία που ελέγχεται πλήρως από ένα πανίσχυρο AI, τη Mrs. Davis του τίτλου, το οποίο υποσχόμενο να βελτιώσει τη ζωή όποιου το χρησιμοποιεί έχει πετύχει να εξαλείψει φτώχεια, εγκληματικότητα, πολέμους ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται.
Η Betty Gilpin (GLOW) είναι η καλόγρια που προσεύχεται, καλλιεργεί φρούτα, βοηθάει κόσμο όταν δεν εξορμά έφιππη τις νύχτες για να ξεσκεπάσει διαφόρους απατεώνες. Επίσης αντιστέκεται στα κελεύσματα της Mrs. Davis με κάθε τρόπο έχοντας παραμείνει μία από τους ελάχιστους ανθρώπους πάνω στη Γη που δεν έχει συνδεθεί μαζί της. Όταν τελικά αναγκάζεται να έρθει σε επαφή μαζί του, εκείνο της αναθέτει μια αποστολή: να βρει και να του παραδώσει το Ιερό Δισκοπότηρο με αντάλλαγμα την πραγματοποίηση μια ευχής. Η καλόγρια δέχεται με την ευχή της να είναι η Mrs Davis να τερματίσει τη λειτουργία της, η συμφωνία “κυριών” επιτυγχάνεται και η ηρωίδα μας ξεκινά την αποστολή με συμπαραστάτη τον πρώην εραστή της Wiley (Jake McDorman). Κι αυτό είναι φυσικά μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Ασυνήθιστη, απροσδόκητη, εξωφρενική, με τονικά σκαμπανεβάσματα (μια τρυφερή ή αστεία σκηνή μπορεί να διαδεχθεί στο καπάκι κάποιο αιματηρό ξέσπασμα βίας), κινηματογραφική ματιά και έναν έντονα συναισθηματικό πυρήνα με καλογραμμένους χαρακτήρες, η Mrs. Davis είναι ένα roller-coaster χρωμάτων, ιδεών, ειδών και συναισθημάτων που πακετάρεται με ξέφρενους ρυθμούς, καλά χορογραφημένη δράση, σαρκαστικό, αυτοαναφορικό χιούμορ (η συμβολή της συνδημιουργού Tara Hernandez, σεναριογράφου μεταξύ άλλων και στα The Big Bang Theory και Young Sheldon) και μπηχτές για θρησκεία, άκρατη τεχνολογία, δημαγωγία, πλουτοκρατία και κοινωνικά ζητήματα.
Με συνδημιουργό τον Damon Lindelof η αλήθεια είναι πως περιμένεις κάποιο νέο mindfuck τύπου Lost, The Leftovers ή Watchmen όμως αυτό είναι εν μέρει αληθινό. Είναι mindfuck αλλά όχι του τύπου που ζορίζει το μυαλό σε βαθμό πονοκεφάλου, περισσότερο εκείνου που το εκθέτεις από τη μια WTF? σκηνή στην άλλη και μετά σε ευχαριστεί γι’ αυτό.
