Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Αυτή την εβδομάδα βλέπουμε The Stray Story: Α Dogumentary στα K – Cineplex και μπιντζάρουμε χαλαρά το βρετανικό The Suspect και The Watcher δια χειρός Ryan Murphy
Αν θα πάτε σινεμά αυτή την εβδομάδα: The Stray Story: Α Dogumentary
Σε έναν καταναλωτικό κόσμο εθελοντές που φροντίζουν ζώα μας θυμίζουν βασικές ανθρώπινες αξίες όπως η ενσυναίσθηση, η ευθύνη, ο σεβασμός και η προστασία του αδύναμου. Με το ντοκιμαντέρ The Stray Story: Α Dogumentary (αυτή την εβδομάδα στα K-Cineplex σε όλες τις πόλεις) η σκηνοθέτης, συνθέτης και σεναριογράφος Χριστίνα Γεωργίου αποτίνει φόρο τιμής στα ακηδεμόνευτα ζώα και τους εθελοντές που τα φροντίζουν με τεράστιο οικονομικό και πολλές φορές προσωπικό και ψυχικό κόστος.
Από την Κύπρο στη Φλόριντα και από την Ελλάδα στη Ρουμανία η Χριστίνα (περήφανη κηδεμόνας η ίδια του γλυκύτατου Λίο που έσωσε από καταφύγιο) καταγράφει την απελπιστική (και πολλές φορές απέλπιδα) κατάσταση με τα αδέσποτα, περίεργους ή ανύπαρκτους νόμους, το σκληρό πρόσωπο της εγκατάλειψης αλλά και την αγάπη, ενσυναίσθηση και αυταπάρνηση αυτών των υπέροχων ανθρώπων, των εθελοντών, που παλεύουν καθημερινά κάτω από αντίξοες συνθήκες όχι μόνο για την ευημερία των ακηδεμόνευτων ζώων αλλά πολλές φορές ακόμα και για να τα κρατήσουν ζωντανά ακόμα μία μέρα μέχρι την υιοθεσία (που έρχεται σπάνια).
Το Stray Story είναι -κυρίως- ένας ύμνος σ’ αυτούς τους ανθρώπους (η Norma από τη Φλόριντα είναι μια απίστευτη τύπισσα που αξίζει το δικό της spin-off) αλλά κι ένα wake up call για το τεράστιο πρόβλημα που είναι δίπλα μας -και κάνουμε πως δεν το βλέπουμε, ακόμα και κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι “ζωόφιλοι”- την απροθυμία του κράτους να το αντιμετωπίσει αλλά και τη σκληρότητα ή επιπολαιότητα εκείνων που εγκαταλείπουν σκύλους και γάτες όταν τα βαρεθούν ή δεν τους χρησιμεύουν πια. Και αν σώσει έστω κι ένα ζώο από το καταφύγιο θα έχει πετύχει τον σκοπό του…
Για να μπιντζάρετε χαλαρά σε ένα βράδυ: The Suspect
Ένα ακόμα είδος που οδηγείται σε γρήγορο κορεσμό είναι το βρετανικό αστυνομικό/ψυχολογικό θρίλερ. Αν έχεις δει αρκετά από αυτά τα σφιχτοδεμένα (4-6 επεισόδια), ιντριγκαδόρικα δράματα αρχίζεις να μαθαίνεις τα κόλπα, να παρατηρείς τα μοτίβα που σχηματίζονται και να μαντεύεις τον δολοφόνο/συνωμότη/εγκέφαλο/διεφθαρμένο/χαφιέ πριν την αποκάλυψη του φινάλε. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η διαδρομή δεν παραμένει συναρπαστική, το μυστήριο πυκνό και οι ύποπτοι δεκάδες.
Τυπικό παράδειγμα αυτό το θρίλερ 5 επεισοδίων του ITV με την εξωφρενική πλοκή, τα τραβηγμένα από τα μαλλιά σεναριακά τεχνάσματα και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά των χαρακτήρων. Ο Aidan Turner (Poldark) είναι ο κλινικός ψυχολόγος με τη φαινομενικά τέλεια ζωή που ανατρέπεται από δύο δραματικά γεγονότα: πρώτα διαγιγνώσκεται με Πάρκινσον και στη συνέχεια, κάνοντας τη μια αψυχολόγητη ηλιθιότητα πίσω από την άλλη, καθιστά τον εαυτό του Νο1 ύποπτο για τη δολοφονία μιας κοπέλας με την οποία συνδεόταν στο παρελθόν. Από τη μια τρέχει να καθαρίσει το όνομα του, από την άλλη η υπόθεση περιπλέκεται περισσότερο (και αχρείαστα είναι η αλήθεια) ενώ δείχνει όλο και περισσότερο ύποπτος.
Η λύση του μυστηρίου δεν θα τραβήξει ακριβώς και το χαλί κάτω απ’ τα πόδια σας αλλά θα το μπιντζάρετε μονοκοπανιά γιατί είναι ξεδιάντροπα εθιστικό και ο διαρκώς αλαφιασμένος και συγχυσμένος Turner ακόμα πιο γοητευτικός.
Για να μπιντζάρετε σε ένα Σαββατοκύριακο: The Watcher
Μετά το Dahmer – Monster: The Jeffrey Dahmer Story ακόμα μία binge-worthy σειρά του παραγωγικότατου Ryan Murphy που μπορεί να μη διεκδικεί δάφνες ποιότητας ή έστω πρωτοτυπίας αλλά σε κρατάει καρφωμένο με την εξωπραγματική και ξεχειλωμένη αλλά πιασάρικη, θέλω-να-δω-που-θα-το-πάει πλοκή που υποτίθεται πως βασίστηκε σε αληθινή ιστορία.
Ο Bobby Cannavale και η Naomi Watts αφήνουν το χάος της Νέας Υόρκης και μετακομίζουν με τα δύο παιδιά τους στο (πανάκριβο και πολύ πέρα από τις οικονομικές τους δυνατότητες) σπίτι των ονείρων τους σε ένα αριστοκρατικό προάστιο του New Jersey. Πολύ σύντομα όμως η ειδυλλιακή τους ζωή μετατρέπεται σε εφιάλτη όταν αρχίζουν να λαμβάνουν ανατριχιαστικά γράμματα από τον μπανιστιρτζή του τίτλου που κλιμακώνονται σε ένταση, απειλές και βίαιες εκφάνσεις. Είναι ένας από τους προηγούμενους ιδιοκτήτες; Ή κάποιος από τους γείτονες που συναγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα είναι πιο creepy και μαλάκας; (μία απ’ αυτούς είναι η Mia Farrow που παίρνει το αίμα της πίσω για τα όσα τράβηξε από διαβολικούς γείτονες στο Rosemary’s Baby).
Μέχρι εδώ καλά και εντός του πλαισίου της (πραγματικά απίστευτης) αληθινής ιστορίας που δημοσίευσε το περιοδικό New York. Με λιγότερα επεισόδια ή ως δίωρη ταινία θα πετύχαινε καλύτερα τον στόχο του να σε φρικάρει. Απλωμένη σε επτά επεισόδια κάποια στιγμή αρχίζουν οι παπάτζες προκειμένου να γεμίσει ο απαιτούμενος χρόνος. Και από εκεί που θα είχαμε μία σφιχτοδεμένη ιστορία γύρω από τους φόβους και το στρες μιας υπερχρεωμένης οικογένειας που αντιμετωπίζει μια άγνωστη εξωτερική απειλή, επιστρατεύονται εξωφρενικές δευτερεύουσες πλοκές που αποπροσανατολίζουν και αποδυναμώνουν το αρχικό ιντριγκαδόρικο αφήγημα.
Κάποιες δεν εξηγούνται, άλλες δεν βγάζουν το παραμικρό νόημα ή απλά ξεχνιούνται ενώ οι συνεχείς ανατροπές των ανατροπών διατηρούν μεν το ενδιαφέρον αλλά περισσότερο τύπου “για να δούμε τι θα σκεφτούν αυτή τη φορά” παρά ότι προσθέτουν κάτι στην ήδη ξεχειλωμένη πλοκή. Όμως μη γελιέστε, θα κολλήσετε και όσο βαθύτερα θα πέφτετε στο λαγούμι (όπως και οι ήρωες) τόσο θα δυσκολεύεστε να το παρατήσετε. Ryan Murphy και Netflix ξέρουν να φτιάχνουν απενοχοποιημένο και απόλυτα ψυχαγωγικό trash σαν βλαβερή απόλαυση με κενές θερμίδες.
