Γράφει ο Μαρίνος Νομικός*
Αυτή την εβδομάδα διασκεδάζουμε με Glass Onion: A Knives Out Mystery στο Netflix και κλαίμε ομαδικά με A Man Called Otto & The Whale στις αίθουσες
Glass Onion: A Knives Out Mystery
Το πρώτο Knives Out ήταν ένα άκρως ψυχαγωγικό throwback στα αγκαθακριστικά whodunits των 70s, κλάσης ανώτερο ακόμα κι από την πρόσφατη αναβίωση των ίδιων των αγκαθακριστικών whodunits με τον Kenneth Branagh ως Ηρακλή Πουαρό. Το θυμόμαστε όχι μόνο για το all-star-cast, το πανούργο σενάριο και το καλοδουλεμένο μυστήριο αλλά και γιατί σύστησε στον πλανήτη τον υπέροχο gay ντετέκτιβ Benoit Blanc του Daniel Craig με το κοφτερό μυαλό, το σαρδόνιο χιούμορ και την απολαυστική Νότια προφορά.
Ο Blanc επιστρέφει στο πρώτο από τα δύο sequels στο ανέλπιστο hit του Rian Johnson για λογαριασμό του Netflix, αυτή τη φορά ως ανάμεσα στους καλεσμένους ενός τεχνολογικού μεγιστάνα (ο Edward Norton τόσο αλαζονικά μαλάκας που σίγουρα βασίστηκε στον Elon Musk) στην εντυπωσιακή βίλα του σε ιδιωτικό ελληνικό νησί (γυρίστηκε σε Σπέτσες, Κρανίδι και Πόρτο Χέλι) για ένα τριήμερο αποκαλύψεων, προδοσίας και φυσικά… φόνων.
Όλα τα συστατικά που έκαναν το πρώτο φιλμ απρόσμενη επιτυχία είναι παρόντα (ομάδα που κερδίζει κλπ), το μυστήριο αν και όχι τόσο ιντριγκαδόρικο όσο στο πρώτο παραμένει σφιχτοδεμένο με πολλαπλές ανατροπές, το καστ είναι σκέτη απόλαυση να χαζεύεις και ο Benoit Blanc παίρνει επιτέλους τον περισσότερο φιλμικό χρόνο που του αξίζει. Ελπίζω να μετατραπεί σε ένα τεράστιο franchise με καμιά 20αριά ταινίες γιατί σκοπεύω να τις δω όλες! (Netflix)
A Man Called Otto
Όταν ο κυνικός, μίζερος, γκρινιάρης, αγενής και μονίμως σκυθρωπός και ζοχαδιασμένος ήρωας που του φταίνε τα πάντα και όλοι, έχει τη μορφή του Tom Hanks απλά το ξέρεις ότι θα αποδειχθεί ότι κατά βάθος έχει μεγάλη καρδιά, σωστά;
Μετά τον Jack Nicholson (As Good as It Gets), τον Clint Eastwood (Gran Torino) και άλλους, ήρθε και η σειρά του Hanks μετά από αμέτρητους ρόλους καλού παιδιού να παίξει τον στριφνιάρη γεροξούρα που έχει χάσει κάθε όρεξη για ζωή και αναθεωρεί χάρη στην προσπάθεια κάποιων ξένων. Remake ενός σουηδικού φιλμ είναι ακριβώς το δακρύβρεχτο δράμα που πάει από το σημείο Α στο σημείο Β σε απόλυτη ευθεία, χωρίς εκπλήξεις, χωρίς κορυφώσεις αλλά με μια σταθερότητα και συνέπεια που σε κάνει να μη θέλεις να χάσεις ούτε σκηνή.
Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι εκβιάζει το συναίσθημα όμως οι εξαιρετικές ερμηνείες (όχι μόνο του Hanks αλλά και του σχετικά αγνώστου δευτερεύοντος καστ) και η απλοϊκή αλλά εύκολα να ταυτιστείς ιστορία αναμφίβολα θα ζεστάνει τις καρδιές σας. (Στις αίθουσες)
The Whale
Μιλώντας για απλές ιστορίες, δεν υπάρχει απλούστερη από αυτή στον πυρήνα αυτού του θεατρικών καταβολών δράματος του Darren Aronofsky που θα ανοίξει μια μαύρη τρύπα στην ψυχή σας: Ακραία παχύσαρκος γκέι καθηγητής που βρίσκεται καθηλωμένος στο σπίτι μετά την αυτοκτονία του συντρόφου του προσπαθεί να επανασυνδεθεί με την αποξενωμένη έφηβη κόρη του (που μισεί τα άντερά του αλλά και όλο τον κόσμο) λίγο πριν τινάξει τα πέταλα από καρδιακή ανεπάρκεια. Αυτό είναι όλο.
Ένα σκηνικό, πέντε χαρακτήρες και μία από τις πιο σπαρακτικές ερμηνείες που θα στοιχειώσουν για πολύ καιρό την μνήμη. Ο για χρόνια εξαφανισμένος Brendan Fraser αγνώριστος κάτω από τόνους προσθετικών κάνει το comeback του αιώνα ως ένας περιθωριοποιημένος άνθρωπος που νιώθει ότι τα έχει χάσει όλα και προσπαθεί να αφήσει ένα καλό πράγμα πίσω του ως κληρονομιά.
Σπαρακτικό, αποκαρδιωτικό, αποπνικτικό και ύπουλο: ξέρεις από την αρχή πού θα το πάει, πώς θα το πάει και γιατί θα το πάει αλλά παρ’ όλα αυτά στο τελευταίο 10λεπτο θα κλαίτε με λυγμούς. Δείτε το σε αίθουσα για τη μοναδική εμπειρία να πέφτει νεκρική σιγή μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους και να είναι όλοι γύρω σου με τα μάτια τούμπανο απ’ το κλάμα μόλις ανάψουν τα φώτα. (Στις αίθουσες)
