Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Αυτή την εβδομάδα μπιντζάρουμε το “24” τσέπης του Netflix και ένα αλλόκοτο fucked up αξιοπερίεργο από τον δημιουργό του Atlanta
The Night Agent
Καλές οι ευφάνταστες, πρωτοποριακές, edgy και ψαγμένες διεθνείς σειρές του Netflix με τους αργούς ρυθμούς και τα 70λεπτα επεισόδια αλλά καμιά φορά χρειάζεσαι μια τυπική αμερικανιά, μια τσίχλα για τα μάτια που σε ψυχαγωγεί ενώ ταυτόχρονα έχεις τον εγκέφαλό σου στο ρελαντί. Αυτή η καταιγιστικής δράσης, αμείωτης έντασης και συνεχών ανατροπών σειρά του Shawn Ryan (The Shield, S.W.A.T.) από το ομώνυμο best seller του Matthew Quirk, είναι ίσως η πιο NBC-ish σειρά του Netflix που καταβροχθίζεις άνετα σε ένα Σαββατοκύριακο. Ο Gabriel Basso είναι ο νεαρός πράκτορας του FBI που έχοντας επιζήσει από ένα τρομοκρατικό χτύπημα στο μετρό της Ουάσινγκτον δουλεύει ως νταντά της νυχτερινής τηλεφωνικής γραμμής του Λευκού Οίκου που χρησιμεύει για κλήσεις SOS από πράκτορες σε κίνδυνο και χτυπάει από σπάνια έως ποτέ.
Όταν μια νύχτα χτυπάει και στην άλλη άκρη της γραμμής είναι μια τρομοκρατημένη κοπέλα (Luciane Buchanan) που μόλις είδε τους θείους της να δολοφονούνται μπροστά της και η ίδια να γλιτώνει παρατρίχα, οι δυο τους θα μπλέξουν σε -τι άλλο;- μια θανάσιμη συνωμοσία που φτάνει -που αλλού;- μέχρι τον Λευκό Οίκο. Θυμίζει πολύ “24”, μοιράζεται άλλωστε με τη θρυλική real time σειρά του Fox σκηνοθέτη, κάποια μέλη του καστ ενώ ο κεντρικός χαρακτήρας ονομάζεται Peter Sutherland(!), που σημαίνει ότι διαθέτει πάνω-κάτω και τις ίδιες λαφαζανιές, όχι πως μας χαλάει και ιδιαίτερα. Διαθέτει όμως την εξαιρετική Hong Chau (υποψήφια για Όσκαρ β’ γυναικείου φέτος για το The Whale), σφαιράτο ρυθμό, υπερβολικά πολλούς χαρακτήρες (ανάμεσά τους και ένα απολαυστικά διεστραμμένο ζευγάρι εκτελεστών) και λαβυρινθώδη πλοκή για να μην βαριέσαι ούτε λεπτό (και να μην κάνεις skip τα recaps). Μετά ούτε που θα το θυμάστε (ίσως να το μπερδεύετε με το The Recruit) μέχρι να σας βγάλει ο αλγόριθμος τη δεύτερη σεζόν (ανανεώθηκε ήδη).
Swarm
Όχι το επίσης φετινό ευρωπαϊκό οικολογικό θρίλερ με τον ίδιο τίτλο (για την ακρίβεια εκείνο λέγεται The Swarm) αλλά ένα τελείως fucked-up σουρεάλ αξιοπερίεργο που σου δίνει την αίσθηση ενός άσχημου hangover. Η Dominique Fishback δίνει μια δεν-μπορώ-να-ξεκολλήσω-τα-μάτια-μου-από-πάνω-της ερμηνεία ως δυσλειτουργική έφηβη η εμμονή της οποίας για μια τύπου Beyonce ποπ ντίβα ονόματι Ni’Jah τη μετατρέπει σε serial killer που εντοπίζει και σκοτώνει όποιον χύσει χολή για το είδωλό της στα σόσιαλ ενώ τα σκάγια παίρνουν (κάποιες φορές κυριολεκτικά) και όποιον κάνει το λάθος να την πειράξει, απειλήσει ή υποτιμήσει.
Αυτή η υπερβίαιη, πεσιμιστική και ενίοτε αλλοπρόσαλλα αστεία, μίνι σειρά (μόλις 7 ημίωρα επεισόδια) της Amazon δημιούργημα του Donald Glover (τσεκάρετε το Atlanta στο Netflix για να καταλάβετε) υποτίθεται πως είναι ένα καυστικό, ακραίο σχόλιο πάνω στην τοξική φανατίλα όμως πραγματεύεται μυριάδες άλλα θέματα (από την απώλεια και την κακοποίηση μέχρι τον ρατσισμό και online bullying) πότε εμβαθύνοντας και πότε απλά ξύνοντας την επιφάνεια – αφήστε που αλλάζει ρυθμό, τόνο και είδος σχεδόν σε κάθε επεισόδιο. Ένα σας λέω: η Billie Eilish εμφανίζεται ως αρχηγός μιας τύπου NXIVM αίρεσης και αυτό δεν είναι το πιο αλλόκοτο στοιχείο του Swarm!
