Ένα κλασικό θρίλερ με σύγχρονο twist, μία εξαιρετική μεταφορά ενός κοσμαγαπημένου βιβλίου, αρχαιοελληνικά μούσκουλα και η ιστορία της πρώτης transgender, στις προτάσεις για το Σαββατοκύριακο
The Invisible Man
Η Elizabeth Moss αντιμετώπισε έναν εξίσου ύπουλο και θανάσιμο “αόρατο εχθρό” λίγο πριν ο κορωνοϊός πάρει τον παγκόσμιο τίτλο. O H. G. Wells εξέφρασε αρκετές φορές τη δυσαρέσκειά του με κάποιες από τις μεταφορές έργων του που πρόλαβε (όπως το Island of Lost Souls του 1932 αλλά και το αυθεντικό The Invisible Man του 1933) όμως θα ήταν περήφανος με αυτή τη φρέσκια, αναζωογονητική και τελείως στο #metoo πνεύμα της εποχής της παραλλαγή της θρυλικής ιστορίας. Η Elizabeth Moss είδε κι έπαθε να ξεφύγει από τα χέρια του ιδιοφυούς αλλά βάναυσου, ψυχωτικού control-freak συντρόφου τους (ο Oliver Jackson-Cohen από το The Haunting of Hill House) που την κακοποιούσε ψυχολογικά και σωματικά κι όταν μαθαίνει ότι ο τύπος αυτοκτόνησε αφήνοντάς της μάλιστα ένα σεβαστό χρηματικό ποσό, αναρωτιέται πόσο βαθύς είναι ο λάκκος που έχει αυτή η φάβα. Και δεν πέφτει έξω: ο ψυχάκιας όχι μόνο είναι ζωντανός αλλά ανακάλυψε και την τεχνολογία (είναι επιστήμονας της οπτικής) που τον καθιστά αόρατο για να τρομοκρατήσει την πρώην του με ακόμα χειρότερους και πιο σαδιστικούς τρόπους. Και φυσικά, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες γυναίκες θύματα κακοποίησης, κανείς δεν την πιστεύει κι εκεί κρύβεται ο δεξιοτεχνικός τρόπος που το φιλμ του Leigh Whannell συνδυάζει αφόρητο σασπένς, υποδόριο τρόμο και ένα σοκαριστικά αληθινό, σαρδόνια ειρωνικό και αισθητό όσο μια γροθιά-στη-μούρη μήνυμα για τη γυναικεία κακοποίηση, τα σημάδια της οποίας δεν είναι πάντα εχμ ορατά. Ιδιοφυές!
The Danish Girl
Πρώτα απ’ όλα, αυτό το υπέροχο οπτικά, προκλητικό θεματικά και τιτανοτεράστιο ερμηνευτικά δράμα εποχής είναι από τον σκηνοθέτη του The King’s Speech Tom Hooper που σημαίνει: α) είναι άρτιο τεχνικά β) διαθέτει κεντρικό χαρακτήρα ένα υπαρκτό πρόσωπο με κάποιο χούι και γ) είναι φτιαγμένο με τις αυστηρές προδιαγραφές του εγχειριδίου “Πώς Να Γυρίσετε Ένα Σίγουρο Οσκαρικό Φαβορί” (ήταν υποψήφιο για τέσσερα βραβεία και απέσπασε το β’ γυναικείου για την Alicia Vikander). Ο Eddie Redmayne υποδύεται τον καλλιτέχνη Einar Wegener που έζησε στην Κοπεγχάγη των 20s ποζάροντας ως γυναίκα ονόματι Lili Elbe για τα πορτρέτα της ζωγράφου συζύγου του Gerda (Vikander). Σταδιακά ο Einar αφομοίωσε τη γυναικεία ταυτότητα και έζησε ως μια από τις πρώτες transgender στην ιστορία, φτάνοντας μέχρι την εγχείρηση αλλαγής φύλου – μία εξαιρετικά σπάνια, παράτολμη κι επικίνδυνη επέμβαση για εκείνη την εποχή. Όπως και στο “Speech”, ο Hooper περιορίζει τους χαρακτήρες σε κλειστούς χώρους, δίνοντας έμφαση στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων, τα κίνητρα, τα συναισθήματα, τα πρέπει και τις επιθυμίες τους. Κάθε πλάνο μοιάζει με ένα μικρό πίνακα, ένα αισθητικό κομψοτέχνημα που ευτυχώς δεν αποσπάει την προσοχή από το βαρύ πυροβολικό: την ερμηνεία του Redmayne που απλώνεται σαν ένα μακρύ χέρι από την οθόνη, τρυπώνει μέσα στο στήθος σου και σου σφίγγει την καρδιά. Ο Hooper ήξερε πολύ καλά τι έκανε όταν έδινε τον ρόλο στον φακιδομύτη Άγγλο, το πρόσωπό του ένα ιδιόμορφο κράμα ανδρόγυνης ομορφιάς, εξυπνάδας, σεμνότητας, ευαισθησίας και εφηβικής αθωότητας – είναι πραγματικά απίστευτη η καθαρότητα με την οποία καθρεφτίζονται πάνω του τα διάφορα συναισθήματα. Υπάρχουν στιγμές όπου δεν μιλάει όμως ένα βλέμμα, ένα πετάρισμα, μία κλίση του κεφαλιού λέει περισσότερα κι από τρεις πυκνογραμμένες σελίδες διαλόγου. Σαν στόρι είναι προσεκτικά διασκευασμένο από το ομώνυμο μυθιστόρημα του David Ebershoff (που βασίστηκε στη ζωή της Lili) έτσι ώστε να προκαλέσει το ενδιαφέρον και μία ήπια συζήτηση για τους τρανσέξουαλ. Χωρίς να ταράζει τα νερά ή να αποτελεί γροθιά στο στομάχι το The Danish Girl είναι πάνω απ’ όλα ο αγώνας ενός ανθρώπου να βρει την αληθινή φύση του και μια ιδιόμορφη ιστορία αγάπης που έρχεται σε διάφορες, απροσδόκητες, μορφές (ελάτε μόνο στη θέση της συζύγου που τον/την στήριξε μέχρι τέλους) με κινητήρια δύναμη την εξωπραγματικά ευαίσθητη ερμηνεία του Redmayne.
Little Women
Αν πιστεύετε ότι άλλαξαν πολλά σε ότι αφορά τη θέση της γυναίκας σε μια σύγχρονη κοινωνία από, ας πούμε, την Αμερική του 19ου αιώνα, τότε πρέπει να διαβάσετε ξανά το Little Women της Louisa May Alcott για να θαυμάσετε όχι μόνο την ομορφιά αυτής της αθάνατης ιστορίας ενηλικίωσης αλλά και την αποκαρδιωτική διαχρονικότητά της. Ή να δείτε την υπέροχη,τρυφερή, βαθιάς ουσίας και απαράμιλλης ομορφιάς μεταφορά της από τη δημιουργό του Lady Bird, Greta Gerwig. Θα πείτε, χρειάζεται η ανθρωπότητα ακόμα μία διασκευή του κλασικού αναγνώσματος, ειδικά όταν έχει προηγηθεί η ικανοποιητική μεταφορά του 1994 με τη Winona Ryder σε μια από τις υποτιμημένες ερμηνείες της καριέρας της ως η παθιασμένη επίδοξη συγγραφέας Jo March; Η απάντηση είναι, αν μπολιάζει το διαχρονικό αυτό έργο με τη σύγχρονη φεμινιστική ματιά του 21ου αιώνα, φυσικά και τη χρειαζόμαστε. Η Gerwig ισορροπεί επιδέξια ανάμεσα στις παλαιομοδίτικες θεματικές και την πάντα επίκαιρη υπεράσπιση του δικαιώματος της γυναίκας να κυνηγήσει κι άλλα όνειρα πέρα απ’ τον γάμο, χωρίς να καταφεύγει σε διδακτισμούς και φλύαρα φεμινιστικά μανιφέστο, περνώντας τα (έντονα) μηνύματα με την σποραδική φράση, κίνηση ή βλέμμα.
Η πλοκή, γνώριμη και οικεία: Στη μετεμφυλιακή Αμερική οι τέσσερις αδελφές March παλεύουν να ακολουθήσουν τα όνειρά τους αλλά και να βρουν τη θέση τους στη ζωή και την κοινωνία – έργο ιδιαίτερα δύσκολο εάν προορίζεσαι κυρίως για οικοκυρικά και έναν πλούσιο γάμο. Η Jo (η εκπληκτική πέρα από κάθε περιγραφή Saoirse Ronan που απέσπασε δικαίως οσκαρική υποψηφιότητα) θέλει να γίνει συγγραφέας, η ατίθαση Amy (η επίσης εξαιρετική και υποψήφια Florence Pugh) έχει ταλέντο στη ζωγραφική αλλά και στον… ρεαλισμό γνωρίζοντας ότι ένας πλούσιος γάμος είναι το πιθανότερο εισιτήριο στην καλή ζωή, η μεγάλη Meg (Emma Watson) που παντρεύεται τελικά έναν φτωχό εκπαιδευτικό και ταλαντεύεται ανάμεσα στην αγάπη και τις στερήσεις και η μικρότερη, ευαίσθητη και ντελικάτη Beth (Eliza Scanlen) που μπορεί ο χαρακτήρας της να αναπτύσσεται δυσανάλογα, όμως θα παίξει κάποια στιγμή καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας (όπως πολύ καλά γνωρίζουν όσοι θυμούνται το βιβλίο).
Το Little Women είναι πρωτίστως μια ταινία για τη γυναικεία χειραφέτηση, όχι όμως του είδους όπου οι άνδρες είναι οι “κακοί” της υπόθεσης. Η καταπίεση, τα στεγανά και τα εκάστοτε εμπόδια στα όνειρα και τις φιλοδοξίες των κοριτσιών επιβάλλονται από την πατριαρχία που είναι ένα σύστημα ηθών και αξιών που διέπει τη συγκεκριμένη εποχή (και κακά τα ψέματα και μεταγενέστερες) όχι από τους ίδιους τους άντρες. Οι άντρες στη ζωή των μικρών κυριών March είναι ευγενικοί, τρυφεροί, λογικοί, ιδεαλιστές που αγαπούν, κατανοούν και ενθαρρύνουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους – ακόμα κι όταν εκείνες πρόκειται να σπάσουν κάποιο καλούπι. Κι αυτό είναι που κάνει το φιλμ της Gerwig μία απαραίτητη οικογενειακή θέαση από όλους: Ένα φιλμ-ύμνος στη γυναικεία ενδυνάμωση και ανεξαρτησία που δεν δαιμονοποιεί το ανδρικό φύλο αλλά το σύστημα που μπορούν αμφότεροι να εναντιωθούν ενωμένοι. Αρκεί φυσικά να υπάρχει αγάπη, σε όλες τις μορφές της.
300: Rise of an Empire
Μην γελαστείτε: To 300: Rise of an Empire δεν είναι μόνο μυώδη κορμιά, καλοσχηματισμένοι κοιλιακοί, εξαιρετικά αιματηρές μάχες και φιλελληνικές κορώνες που θα έκαναν τον μέσο ΕΛΑΜίτη να έρθει σε οργασμό μέσα στο multiplex: είναι ΚΥΡΙΩΣ η Αρτεμισία της Eva Green, η ναύαρχος του Ξέρξη που είναι αποφασισμένη να κόψει όσο το δυνατόν περισσότερους ελληνικούς κώλους, φορώντας S & M συνολάκια, κραδαίνοντας σπαθάρες και φτύνοντας τη μία πομπώδη ατάκα πίσω από την άλλη. Ω ναι, η κυρία τα σπάει, είναι η κύρια ατραξιόν της ταινίας κι ένας από τους πιο απολαυστικά badass γυναικείους χαρακτήρες που είδαμε τελευταία που σίγουρα αξίζει το ολόδικό της spin-off. Το φιλμ του Noam Murro δεν είναι ακριβώς συνέχεια του κολοσσιαίου παγκόσμιου hit του 2006 που λάνσαρε το σπαρτιάτικο look των απόκοσμων six-packs: είναι ταυτόχρονα prequel, midquel και sequel, δηλαδή η πλοκή διαδραματίζεται πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη μάχη των Θερμοπυλών του original. Οι Πέρσες απεικονίζονται και πάλι είτε ως τρίμετρα τέρατα (όπως ο Ξέρξης) είτε ως μουτζαχεντίν (σε κανα-δυο σκηνές το soundtrack μετατρέπεται -ύπουλα- σε κάλεσμα μουεζίνη) που απειλούν την ελευθερία του προηγμένου (πνευματικά, ηθικά και κοινωνικά) δυτικού κόσμου και ο (Ισραηλινός) Μούρο θέλει να σιγουρευτεί ότι δεν θα μείνει θεατής που να ΜΗΝ πιάσει τον παραλληλισμό (οι Πέρσες εκτοξεύουν κάτι που μοιάζει με τον αρχαίο πρόγονο της πυρηνικής κεφαλής ενώ στέλνουν και τον πρώτο suicide bomber της ιστορίας!). Οι Έλληνες από την άλλη (βασικά οι Αθηναίοι) είναι ρωμαλέοι, με αγαλματένια κορμιά, έτοιμοι να πεθάνουν για την πατρίδα και βρυχώνται συχνά. Μπορεί να μην έχει τον ίδιο αντίκτυπο με το πρώτο, όμως το Rise of an Empire διαθέτει την ίδια κόμικ αισθητική, περισσότερο ψηφιακό αίμα και εκτινασόμενα κομμένα μέλη, συν μια σκηνή σεξ ανάμεσα στην Αρτεμισία και τον Θεμιστοκλή (o Sullivan Stapleton του Blindspot) που δίνει ένα ολοκαίνουριο νόημα στη φράση“γ**άει και δέρνει”.
Ένοχη απόλαυση!
