Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Η πολιτική/συνωμοσιολογική σειρά θρίλερ The Night Agent (γράψαμε γι’ αυτή εδώ) μπήκε από το πουθενά στην πρώτη δεκάδα με τις δημοφιλέστερες σειρές από καταβολής Netflix και ο αλγόριθμος ξέρει ότι θέλετε περισσότερους τίτλους σαν κι αυτόν. Ορίστε λοιπόν ακόμα έξι σειρές του Netflix που θα καλύψουν το κενό μέχρι τον δεύτερο κύκλο.
The Diplomat
Τι σας έλεγα; Φαίνεται πως το Netflix αλλά και οι υπόλοιπες πλατφόρμες streaming εισέρχονται σε φάση πιο mainstream τίτλων που προσομοιάζουν με παραγωγές των συμβατικών καναλιών αντί να ξοδεύουν δισ. για niche οράματα φιλόδοξων δημιουργών που βλέπουν ελάχιστοι – η τεράστια επιτυχία του The Night Agent δείχνει να δικαιώνει αυτή τη στροφή. Το The Diplomat είναι ακριβώς η σειρά που θα βλέπαμε από το FX ή το Showtime και το όχημα της Keri Russell που μας χρωστούσε το σύμπαν μετά το τέλος του The Americans.
H πρώην Felicity υποδύεται μια εργασιομανή Αμερικανίδα διπλωμάτισσα που ενώ ετοιμάζεται να φύγει για Καμπούλ ένα πολύνεκρο τρομοκρατικό χτύπημα σε βρετανικό πολεμικό πλοίο με φαινομενικό δράστη το Ιράν αναγκάζει τον Λευκό Οίκο να την τοποθετήσει εσπευσμένα πρέσβειρα στο Λονδίνο προκειμένου να βοηθήσει στην εκτόνωση της κρίσης. Παράλληλα την προαλείφει για τη θέση της υπό παραίτηση αντιπροέδρου γεγονός που περιπλέκει την ήδη προβληματική σχέση της με τον επίσης διπλωμάτη αλλά ανορθόδοξο, ανεξέλεγκτο και ελαφρώς αναξιόπιστο σύζυγό της (Rufus Sewell).
Συνδυάζοντας πραγματικά γεγονότα (όπως η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία) και παραπλήσια, εξαιρετικά πειστική, μυθοπλασία η σειρά πετυχαίνει να βγάλει ένταση από ακραίες πολιτικές και διπλωματικές καταστάσεις τις οποίες μάλλον θα βρίσκαμε ανιαρές στην πραγματική ζωή. Κι αυτό συμβαίνει χάρη στο καλογραμμένο σενάριο, το άψογο κάστινγκ και τους σπινθηροβόλους Sorkin-ικού επιπέδου διαλόγους που κάνουν ακόμα και τις τετριμμένες διαδικασίες να παίρνουν φωτιά. Russell και Sewell κεντούν, ο τελευταίος ειδικά δείχνει να απολαμβάνει τον ρόλο του περισσότερο απ’ όλους και οι σκηνές μεταξύ τους ξεχειλίζουν από ένταση, χημεία και εκτόνωση. Η πλοκή είναι ψυχοβγαλτική, τρέχει προς τουλάχιστον τρεις κατευθύνσεις και το φινάλε του κύκλου είναι ένα από τα ηχηρότερα WTF??? στην πρόσφατη μνήμη. Το καλό που τους θέλω να υπάρχει και δεύτερος!
Designated Survivor
Μ’ αυτή τη σειρά ο Kiefer Sutherland επέστρεψε στο είδος του πολιτικού/συνωμοσιολογικού θρίλερ που ο ίδιος απογείωσε με το “24” και ήταν κάτι περισσότερο από καλοδεχούμενος. Ο Jack Bauer της καρδιάς μας υποδύεται τον Υπουργό Στέγασης και Αστικής Ανάπτυξης που ίσως επειδή διαθέτει το πιο fucking boring χαρτοφυλάκιο ever μένει εκτός του State of the Union ως ο Διορισμένος Επιζών του τίτλου και… καταλήγει Πρόεδρος των ΗΠΑ όταν ένα τρομοκρατικό χτύπημα ξεκληρίζει σύσσωμη την κυβέρνηση και όλη τη γραμμή διαδοχής πριν απ’ αυτόν. Από τη μια λοιπόν ο χαμηλών τόνων και άπειρος ιδεαλιστής πολιτικός πρέπει να κυβερνήσει μέσα στο χάος και τον πανικό κι από την άλλη να βρει ποιος κρύβεται πίσω από την επίθεση και γιατί.
Οι δύο πρώτες σεζόν είναι κάργα θρίλερ συνωμοσίας τύπου “24” και The Night Agent με δράση, πυκνό μυστήριο και εξωφρενικές ανατροπές, η τρίτη που την ανέλαβε το Netflix όταν το ABC έκοψε τη σειρά, χαμηλώνει τους τόνους και αλλάζει κατεύθυνση βάζοντας τη συνωμοσιολογία στο ρελαντί για ένα πιο ρεαλιστικό και προσγειωμένο αλλά εξίσου αγχωτικό πολιτικό δράμα εντός του Λευκού Οίκου. Υπάρχει και η κορεάτικη εκδοχή Designated Survivor: 60 Days.
House of Cards
Η πρώτη παραγωγή του Netfix και αυτή που το μετέτρεψε σε game changer, έπεσε δυστυχώς θύμα της ανάρμοστης συμπεριφοράς του πρωταγωνιστή της Kevin Spacey που έχει πέσει πλέον σε δυσμένεια.
Αν μπορείτε να διαχωρίσετε τον άνθρωπο από τον καλλιτέχνη (ζόρικο είναι η αλήθεια) τότε μπορείτε να απολαύσετε ένα από τα πιο συναρπαστικά, πανούργα, εθιστικά και εξαιρετικά καλοφτιαγμένα πολιτικά δράματα στην ιστορία με τον διαβόητο πια αντιήρωα Δημοκρατικό βουλευτή Frank Underwood του Spacey που χολωμένος από την αθέτηση της υπόσχεσης του Προέδρου να τον διορίσει Υπουργό Εξωτερικών σχεδιάζει μεθοδικά την μακιαβελική εκδίκησή του που θα τον οδηγήσει μέσα από μια σειρά ελιγμών, μεθοδεύσεων, εκβιασμών, χειραγωγήσεων, πισώπλατων μαχαιρωμάτων και δολοφονιών μέχρι τον Λευκό Οίκο. Στο πλευρό του η εξίσου αδίστακτη σύζυγός του Claire Underwood (Robin Wright) η οποία και αναλαμβάνει τα ηνία στον τελευταίο κύκλο, μετά την εκδίωξη του Spacey από τη σειρά.
Bodyguard
Θα μαντεύετε συνέχεια μ’ αυτό το σφιχτοδεμένο βρετανικό θρίλερ από τον δημιουργό του Line of Duty Jed Mercurio που παίζει από την αρχή προσεκτικά τα χαρτιά του και κρατά καλά κρυμμένα τα μυστικά του. Ο Richard Madden (ο μοιραίος Robb Stark του Game of Thrones) υποδύεται τον βετεράνο πολέμου και νυν πράκτορα που αναλαμβάνει τη φύλαξη της αμφιλεγόμενης Υπουργού Εσωτερικών (Keeley Hawes) η οποία αντιπροσωπεύει ό,τι αυτός απεχθάνεται.
Όσα λιγότερα πούμε για την πλοκή τόσο το καλύτερο, θα αρκεστώ το ότι παίζει σε τρία επίπεδα: του πολιτικού δράματος με παιχνίδια εξουσίας κι επικράτησης, του θρίλερ δράσης (υπάρχει άφθονη και αιματηρή) γύρω από ένα επικείμενο τρομοκρατικό χτύπημα και του ψυχολογικού θρίλερ όπου ο προβληματικός ήρωας ίσως να μην είναι αυτό που δείχνει. Πάντως μην ανησυχείτε, όποια κατεύθυνση κι αν ακολουθήσετε το σενάριο έχει την τάση να τραβάει κάθε τρεις και λίγο το χαλί κάτω απ’ τα πόδια σας! Μόνο έξι -ωριαία- επεισόδια συνεπώς βλέπω να το χτυπάτε άνετα σε μια καθισιά.
Treason
Αν σας άρεσε το Bodyguard το σίγουρο είναι πως θα καταβροχθίσετε μονοκοπανιά αυτό το σύντομο -μόλις πέντε επεισόδια- σφιχτοδεμένο βρετανικό κατασκοπικό θρίλερ του Netflix που παίζει σαν κάτι ανάμεσα στο “24” και σειρά από βιβλίο του Harlan Coben. Ο Daredevil της καρδιάς μας Charlie Cox υποδύεται τον υποδιοικητή της MI6 (παρά το γεγονός ότι με το baby face μοιάζει να βρέθηκε στην Υπηρεσία στο πλαίσιο της Εβδομάδας Εργασίας) που αναλαμβάνει το πόστο του Διοικητή όταν ο τελευταίος (Ciarán Hinds) του δηλητηριάζεται από μια Ρωσίδα κατάσκοπο (η Olga Kurylenko παλιά καραβάνα στον χώρο λόγω Quantum of Solace) η οποία -σωστά μαντέψατε- προέρχεται από το παρελθόν του Cox. Βλέπετε το νέο αφεντικό είχε μια αλματώδη ανέλιξη στις τάξεις της MI6 που δεν πέρασε απαρατήρητη τόσο εντός της Υπηρεσίας όσο και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, έτσι για να ρίξουμε και τη CIA στο μείγμα.
Είναι διπλός πράκτορας ή έχει πέσει θύμα μιας ακόμα διατλαντικής συνωμοσίας; Υπάρχουν αρκετές εκπλήξεις και ανατροπές από τα πρώτα κιόλας λεπτά αν και τίποτα το ουάου που να μην το μυριστούν οι πιο ψυλλιασμένοι, όμως το Treason είναι καθαρόαιμη ψυχαγωγία με φρενήρεις ρυθμούς, καλοστημένη ίντριγκα και αρκετό προσωπικό δράμα για να μην κατέβει η δράση ξεροσφύρι.
The Recruit
Το The Recruit είναι η κατασκοπική σειρά του σήμερα και για ένα πιο νεανικό κοινό. Διαθέτει ασταμάτητη δράση, γραφική βία, εξυπνακίστικες ατάκες, προδοσίες, διπλοπροδοσίες και έναν χαρισματικό νεαρό κεντρικό ήρωα που δεν ξέρει μεν τι του γίνεται αλλά ξέρει να επιβιώνει. Ο Noah Centineo έγινε γνωστός από τη σειρά νεανικών rom coms To All the Boys του Netflix και ως δημιούργημα του streaming γίγαντα επιστρατεύει κι εδώ την ωραία εμφάνιση και την αγορίστικη αφέλεια ως ο νεαρός δικηγόρος Owen Hendricks, φρέσκος στο νομικό τμήμα της CIA χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο πέρα απ’ το να φορτώνεται τη γαϊδουροδουλειά των παλιών.
Καθώς ξεσκαρτάρει τα μηνύματα διαφόρων παρανοϊκών και συνωμοσιολόγων που εκβιάζουν ή απειλούν με μηνύσεις τη CIA πέφτει πάνω σε κάτι που μοιάζει legit: μια φυλακισμένη για φόνο γυναίκα (Laura Haddock) που ισχυρίζεται πως είναι συνεργάτης-φάντασμα της Υπηρεσίας, φαίνεται να γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις που δεν θα έπρεπε και απειλεί με αποκαλύψεις εάν δεν αποφυλακιστεί άμεσα. Ο Owen στέλνεται από την Υπηρεσία να ερευνήσει τα λεγόμενα της γυναίκας και μπλέκεται άθελά του σε μια υπόθεση ενδοϋπηρεσιακού ανταγωνισμού, παράνομων επιχειρήσεων και διαφθοράς πολύ πέρα απ’ τις δυνάμεις, τις γνώσεις ή τις ικανότητές του.
Χωρίς το παραμικρό ίχνος πρωτοτυπίας ή έστω κάποιου στοιχείου που θα βοηθήσει να μείνει στη μνήμη μετά και το τελευταίο επεισόδιο, το The Recruit είναι η απόλυτη τσίχλα για τα μάτια: Γρήγορο, βίαιο, τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά και με τρύπες στην πλοκή που περνάει από μέσα οχηματαγωγό. Έχει ένα θέμα με τον τόνο του, κάπου παίρνει υπερβολικά σοβαρά τον εαυτό του με μερικές σκοτεινές στροφές και αχρείαστα μισανθρωπική βία και αλλού μοιάζει με (κακή) παρωδία του είδους, όμως η ώρα θα περάσει ευχάριστα και ανώδυνα αν είναι φυσικά αυτό το ζητούμενο.
