Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Δύο σειρές του Netflix για να μπιντζάρεις μονοκοπανιά το Σαββατοκύριακο
Beef
Θυμάστε το Changing Lanes με τους Ben Affleck και Samuel L. Jackson να οδηγούνται στην αλληλοκαταστροφή μετά από ένα φαινομενικά ασήμαντο τροχαίο; Αυτό που ξεκινάει σαν παραλλαγή εκείνου του μάλλον ασήμαντου δράματος από το 2002 μετατρέπεται σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, πολυεπίπεδες και παράλογα εθιστικές σειρές του Netflix από την εποχή του Unbelievable. H Ali Wong τεστάρει τις δραματικές της ικανότητες μετά από μια σειρά πετυχημένων stand-ups στο ρόλο μιας αυτοδημιούργητης επιχειρηματία που προσπαθεί να πουλήσει την εταιρεία της σε μια πλούσια σνοπ ενώ παράλληλα πασχίζει να ισορροπήσει την άχαρη οικογενειακή της ζωή με τον υπερβολικό θυμό που καταπιέζει μέσα της.
Ο Steven Yeun (The Walking Dead) από την άλλη είναι ένας μάλλον αποτυχημένος και διαρκώς μίζερος εργολάβος που πασχίζει να τα βγάλει πέρα με κουτσοδούλια ενώ ταυτόχρονα φροντίζει τον μικρότερο αδερφό του με τον οποίο μοιράζονται το ασφυκτικό, καταθλιπτικό διαμέρισμά τους και προσπαθεί να μην παρασυρθεί από το ελκυστικό lifestyle του μικροεγκληματία ξαδέρφου τους. Όταν οι δύο άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι παραλίγο να τρακάρουν σ’ ένα πάρκινγκ όλα τα συσσωρευμένα απωθημένα, απογοητεύσεις νεύρα που σιγόβραζαν εκρήγνονται και ξεχύνονται σε μια παρανοϊκή σταυροφορία να καταστρέψει ο ένας τον άλλον. Στην αρχή τα καψόνια είναι απλά ενοχλητικά, όμως στη συνέχεια κλιμακώνονται άσχημα και με ολέθριες επιπτώσεις όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και τους οικείους τους. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατηγοριοποιήσεις το Beef.
Σίγουρα είναι ένα εξαιρετικά καλογραμμένο και καλοπαιγμένο δράμα που βουτάει βαθιά σε ζόρικα ζητήματα εμμονής, θυμού, απωθημένων, πίστης, μοναξιάς, οικογένειας, ανταγωνισμού, ανάγκης επαφής και ψυχικού τραύματος και με απίστευτη χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών. Όμως πάνω που νομίζεις πως έχεις καταλάβει τι παίζει ή που το πάει, κάποια εξέλιξη ή πράξη ενός χαρακτήρα θα εκσφενδονίσει την πλοκή σε εντελώς διαφορετική (ή/και αντίθετη) κατεύθυνση. Έχει στιγμές που γελάς, άλλες που λυπάσαι και κάποιες που απλά κοιτάζεις αποσβολωμένος, παρασυρμένος από τη δύναμη του κειμένου και των ερμηνειών. Όμως προσοχή: χρειάζεται την αναπόσπαστη προσοχή σας, απότε αφήστε κάτω το κινητό γι’ αυτά τα δέκα επεισόδια.
Obsession
Πιθανόν να προσθέσατε στη λίστα σας ή απορρίψατε το Obsession πιστεύοντας ότι πρόκειται για ακόμα μία μίνι σειρά θρίλερ από βιβλίο του Harlan Coben αφού α) είναι βρετανική β) μόλις τέσσερα επεισόδια και γ) παίζει ο Richard Armitage από τα Coben-ικά Stranger και Stay Close. Έχετε κατά το ήμισυ δίκιο, είναι όντως από βιβλίο αλλά από το Damage της Josephine Hart που κυκλοφόρησε το 1991 και μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη την επόμενη χρονιά με τους Jeremy Irons, Juliette Binoche και Miranda Richardson.
Στη νέα μεταφορά έχουμε τον Richard Armitage στον ρόλο του Irons όμως αντί για πολιτικός είναι διακεκριμένος παιδοχειρουργός που διαχωρίζει σιαμαία μωρά (όχι πως κάνει κάποια διαφορά, μετά την πρώτη σκηνή η ιδιότητά του δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο στην πλοκή) και -πριν προλάβετε να πείτε “Αναστασία”- ερωτεύεται σφοδρά την 20άρα φιλενάδα του γιου του (η σαγηνευτική και αρκούντως σέξι Charlie Murphy στον ρόλο που είχε η Binoche) με καταστροφικές συνέπειες για όλους και ειδικότερα για τη γυναίκα του (η πάντα καλοδεχούμενη Indira Varma του Game of Thrones). Η πλοκή είναι αρκετά ισχνή ακόμα και για σειρά τεσσάρων επεισοδίων (θα λειτουργούσε καλύτερα ως δίωρη ταινία) και στα τρία πρώτα επεισόδια συμβαίνουν ελάχιστα κι αυτά είναι βασικά τα συνεχή σαδομαζοχιστικά παιχνίδια του παράνομου ζευγαριού, γυρισμένα με εκείνο το ενοχλητικά μηχανικό, ψευτο-ερωτικό, κρυφοσεμνότυφο στιλ για το κοινό του Sex/Life και του 365 Days (στη διαβόητη σκηνή με το μαξιλάρι πάντως ένα WTF? θα το πείτε).
Όλο το ζουμί είναι στο τελευταίο επεισόδιο όταν γίνονται ορατές οι επιπτώσεις της ολέθριας σχέσης και επιχειρείται να δοθεί μια εξήγηση για τα κίνητρα της μυστηριώδους πρωταγωνίστριας (για την οποία γνωρίζουμε ελάχιστα) – που έρχονται κάπως αργά και κάπως αδέξια. Τίποτα το ξεχωριστό και χωρίς ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης αλλά παραδόξως προκαλεί την ίδια νοσηρή έλξη με ένα τροχαίο.
