Ο μαύρος σταρ πετυχαίνει ένα απίστευτο σερβίς ως πατέρας των Venus και Serena Williams που μετέτρεψε τις κόρες του στις μεγαλύτερες τενίστριες όλων των εποχών – όπως ακριβώς το είχε σχεδιάσει πριν καν γεννηθούν!
Πως του πάνε του Will Smith οι βιογραφίες. Αφού έλαβε δύο οσκαρικές υποψηφιότητες υποδυόμενος τον Mohamed Ali (2001) και τον άστεγο πωλητή Christopher Gardner στο The Pursuit of Happyness (2006), ο Smith έχει σοβαρές πιθανότητες να κρατήσει το πολυπόθητο αγαλματάκι με τον ζουμερό ρόλο του Richard Williams, του πατέρα της Venus και της Serena Williams και αρχιτέκτονα του σχεδίου ζωής που τις μετέτρεψε σε δύο από τις μεγαλύτερες τενίστριες όλων των εποχών. “I’m in the champion-raising business” λέει στην αρχή της ταινίας καθώς τον βλέπουμε να μοιράζει μπροσούρες σε κατάλευκα country clubs του Μπέβερλι Χιλς σε μια προσπάθεια να βρει επαγγελματία προπονητή για τα κορίτσια του που προς το παρόν προπονεί ο ίδιος στο κακοτράχαλο γήπεδο του γκέτο ανάμεσα σε συμμορίτες που πειράζουν τις κόρες του κι ενίοτε πλακώνουν τον ίδιο στο ξύλο. Όταν τελικά βρίσκει, αρχικά τον Paul Cohen (Tony Goldwyn) και αργότερα τον Rick Macci (ο Jon Bernthal με τρομερό μουστάκι), το 75σέλιδο(!) πλάνο που συνέταξε ο ίδιος για τις κόρες του από τη γέννησή του, αρχίζει επιτέλους να καρποφορεί.
Όμως, όπως διδάσκει κάθε σοβαρή και με οσκαρικές βλέψεις βιογραφία που σέβεται τον εαυτό της, κανένας δρόμος προς την επιτυχία δεν είναι στρωμένος με ρόδα, πόσο μάλλον όταν είσαι μια πολυμελής δεμένη οικογένεια μαύρων straight out of Compton που προσπαθείς να πετύχεις σε ένα άθλημα πλούσιων λευκών όπως είναι το τένις (σημειώστε πως δεν υπήρχαν και πολλοί μαύροι επαγγελματίες τενίστες πριν τις Williams). Το King Richard δεν είναι μια ταινία για το τένις (η αλήθεια είναι πως βλέπουμε ελάχιστο απ’ αυτό καθώς και μόνο έναν κρίσιμο αγώνα), ούτε καν για τις αδελφές Williams. Εστιάζει σε έναν πατέρα φαμίλια ο οποίος με σχεδόν υπερφυσική αποφασιστικότητα, πίστη, επιμονή, οξυδέρκεια και προσήλωση στον στόχο του, βλέπει το τένις ως το εισιτήριο για έξοδο από το γκέτο.
Βέβαια σε μια παραγωγή με τις ευλογίες της οικογένειας (οι Venus και Serena Williams όπως και η ετεροθαλής αδελφής τους Isha Price υπογράφουν ως executive producers) λογικό να έχουν αμβλυνθεί κάποιες σκοτεινότερες πτυχές του χαρακτήρα και της προσωπικότητας του πατέρα Williams αλλά τουλάχιστον δεν έχουν εξαλειφθεί τελείως: σε μια σκηνή προς το τέλος η τότε σύζυγός του και μητέρα των κοριτσιών Oracene Price (η περιορισμένη αλλά πολύ καλή για να περάσει απαρατήρητη Aunjanue Ellis) τον φέρνει αντιμέτωπο με τα λάθη, τα πάθη και τις εμμονές του με έναν καυστικό και συγκλονιστικό εξάψαλμο που κάνει τον περιορισμό του χαρακτήρα στην τυπική βοηθητική μαμά που μαγειρεύει, στηρίζει σιωπηλά και εμψυχώνει διακριτικά να μοιάζει σχεδόν εγκληματικός.
Μια άλλη ανάγνωση του φιλμ βλέπει το γνωστό πατριαρχικό μοτίβο που θέλει το focus όχι στις δύο αθλήτριες που έφαγαν όλα τα ρατσιστικά και σεξιστικά σκατά του κόσμου προκειμένου να φτάσουν εκεί που έφτασαν (κι ακόμα τα τρώνε) αλλά στον άντρα/πατέρα που πρακτικά τις έφτιαξε σύμφωνα με τα δικά του σχέδια (κυριολεκτικά, είπαμε 75 σελίδες). Όμως ας μην τα βλέπουμε όλα υπό αυτό το πρίσμα: Ο Richard Williams δείχνει τόσο πεισματάρης, δεσποτικός, μεθοδικός και ιδεοληπτικός που θα έκανε το ίδιο ακόμα κι αν είχε αγόρια.
Παρά την εξοντωτική διάρκεια (σχεδόν δυόμιση ώρες) και μερικά εξουθενωτικά φλύαρα κομμάτια, το King Richard εθιστικό, συγκινητικό, εμψυχωτικό, feel-good αλλά και με στιβαρά μηνύματα. Και πολύ πιθανό να είναι το match point του Will Smith για την κατάκτηση του πρώτου του Όσκαρ.
