Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Abbott Elementary
Η έκπληξη της περσινής τηλεοπτικής σεζόν, αγαπημένο των κριτικών και των φετινών Emmys (κέρδισε τρία), το Abbott Elementary (που ξεκίνησε πρόσφατα τη δεύτερη σεζόν του στο ABC), όπως και ο έτερος θριαμβευτής των βραβείων Ted Lasso, στοχεύει στην αισιοδοξία, τη θετική σκέψη, την καλοσύνη και την εμψύχωση παρά τον κυνισμό, τη σκληρότητα και το σοκαριστικό χιούμορ προκειμένου να μας κάνει να γελάσουμε και το πετυχαίνει χωρίς να χρειάζεται να νιώθουμε άσχημα γι’ αυτό! Γυρισμένο στο γνώριμο mockumentary workplace comedy στιλ του The Office και Parks & Recreation, υποτίθεται πως ένα τηλεοπτικό συνεργείο καταγράφει την καθημερινότητα στο υποβαθμισμένο Δημοτικό σχολείο του τίτλου σε κάποια φτωχογειτονιά του γκέτο της Φιλαδέλφεια.
Η νεοφερμένη Janine (η δημιουργός της σειράς Quinta Brunson) είναι η άπειρη μεν αλλά με έναν μοναδικό (και μεταδοτικό) ζήλο δασκάλα που παρασύρει και τους υπόλοιπους με την -σε εκνευριστικό βαθμό- αισιοδοξία και θετική της σκέψη στο αξίωμα ότι “αν δουλέψουν όλοι μαζί θα πετύχουν θαύματα κόντρα στην κυβερνητική αδιαφορία και τον θεσμικό ρατσισμό”: τη βετεράνο, αυστηρή αλλά πάντα δίκαιη και με ορθολογιστική σκέψη Ms Howard (η βραβευμένη με Emmy Sheryl Lee Ralph), την ιταλικής καταγωγής, καπάτσα, εξωστρεφή και μαφιόζα-light Melissa (Lisa Ann Walter), τον νεαρό συνεσταλμένο, κοινωνικά αδέξιο και πνιγμένο στη λευκή ενοχή δάσκαλο ιστορίας Jacob (Chris Perfetti) και τον μονίμως σφιγμένο, κατάπια-μπαστούνι-φάση αλλά λογικό και συμπονετικό αντικαταστάτη δάσκαλο Gregory (Tyler James Williams). Εντάξει όχι όλους γιατί η (προσωπικά αγαπημένη μου) αθεράπευτα ναρκισσιστική, τελείως φευγάτη και ανερυθρίαστα άχρηστη διευθύντρια Ava (Janelle James) παραμένει απολαυστικά στην καρακοσμάρα της.
Τρυφερό και αισιόδοξο χωρίς να καταντά corny, σαρκαστικό χωρίς να καταφεύγει σε βαναυσότητες και αστείο όσο -μερικές φορές- η ίδια η ζωή, το Abbott Elementary είναι αυτές οι μικρές δόσεις ημίωρης ευτυχίας που δεν ήξερες ότι χρειαζόσουν.
Ghosts
Ακόμα μία κωμική σειρά της ελεύθερης τηλεόρασης (του CBS συγκεκριμένα) που τάραξε τα νερά πέρσι, αν μπορείς βέβαια να πεις κάτι τέτοιο για σειρές της ελεύθερης τηλεόρασης που αιμορραγεί σταθερά τηλεθεατές προς το streaming εδώ και μια δεκαετία αλλά αποδεικνύεται πολύ σκληρή για να πεθάνει. Όπως και στο Abbott Elementary, κι εδώ η φιλοσοφία είναι “όλοι μαζί μπορούμε”, με το “όλοι” να είναι τα φαντάσματα που στοιχειώνουν το παμπάλαιο σπίτι που κληρονομεί το νεαρό ζευγάρι Samantha και Jay (Rose McIver και Utkarsh Ambudkar) και το οποίο θέλει να το μετατρέψει σε πανσιόν, προς μεγάλη ανησυχία των απόκοσμων ενοίκων του.
Τα φαντάσματα είναι μια μητριάρχης του 19ου αιώνα και πρόγονος της Sam (που βρίσκει το χτένισμά της “πρόστυχο”), ένας αξιωματικός του 18ου αιώνα που αδυνατεί να καταλάβει α) ότι είναι gay και β) γιατί ο συμπολεμιστής του Alexander Hamilton έχει το δικό του μιούζικαλ, μία χίπις που ήταν στο Woodstock αλλά την έφαγε μια αρκούδα, ένας πρόσκοπος με ένα βέλος καρφωμένο μονίμως στο λαιμό, μια τραγουδίστρια της τζαζ από τις αρχές του περασμένου αιώνα που είναι πεπεισμένη ότι δολοφονήθηκε, ένας σαρκαστικός γηγενής Αμερικανός, ένας αγριωπός Βίκινγκ με μια περίεργη λατρεία για τους μπακαλιάρους και ένας τύπου American Psycho γιάπις της Wall Street. Εννοείται πως τα ανήσυχα πνεύματα δεν μπορούν ούτε καλά-καλά να στοιχειώσουν τους νέους ενοίκους (με χίλια ζόρια μπορούν να ρίξουν ένα βάζο ή να κάνουν τα φώτα να τρεμοπαίζουν) πόσο μάλλον να τους διώξουν.
Η λύση δίνεται όταν η Sam πέφτει από τις σκάλες και όταν συνέρχεται μπορεί πλέον να βλέπει… dead people, έτσι επικοινωνεί μαζί τους ενώ ο Jay πιστεύει πως η σύντροφός του το έχει χάσει για τα καλά. Δεν διαθέτει τον κατάμαυρο κυνισμό του What We Do in The Shadows ή την creepy ενεργητικότητα του Shining Vale, όμως είναι χαριτωμένο, με ανώδυνο μαύρο χιούμορ, ολοζώντανους χαρακτήρες (ειδικά οι πεθαμένοι), σπιρτόζικους διαλόγους και μια feel-good αίσθηση συντροφικότητας και άμιλας καθώς τα φαντάσματα, αν και από τελείως διαφορετικές εποχές και νοοτροπίες, συνεργάζονται με έναν κοινό σκοπό.
Superstore
Η κωμική αυτή σειρά του NBC είναι ένα από τα καλύτερα workplace sitcoms αλλά και τα πιο υποτιμημένα καθώς δεν απέκτησε ποτέ τη μαζικότητα του The Office (στο οποίο έγραφε ο δημιουργός Justin Spitzer) ή έστω το cult following του Parks & Recreation – ίσως τώρα που είναι στο Netflix (για όσο είναι ακόμα) καταφέρει να βρει ένα μεγαλύτερο κοινό.
Η σειρά του Spitzer περιστρέφεται γύρω από τους ανεκδιήγητους στην πλειοψηφία τους υπαλλήλους μιας υπεραγοράς και αυτό που ξεκινάει ως ακόμα ένα βάναυσο sitcom με ανελέητο σφυροκόπημα των χαρακτήρων του, παρέλαση από κλισέ και στερεότυπα και συστηματικό κουρέλιασμα της πολιτικής ορθότητας για χάρη του σοκ και μόνο, εξελίσσεται από κύκλο σε κύκλο σε μια κατά βάθος ευαίσθητη, πανανθρώπινη σάτιρα της διαρκούς ταξικής πάλης με τα βέλη να εκτοξεύονται προς πάσα κατεύθυνση: από τις αδηφάγες και υποκριτικές πολυεθνικές μέχρι τα έθνικ στερεότυπα, τις συνθήκες εργασίες, τα θέματα φύλου, ισότητα, ρατσισμό και σχεδόν κάθε καυτή πατάτα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής των ΗΠΑ (και όχι μόνο).
Οι χαρακτήρες παραμένουν στην πλειοψηφία τους εκνευριστικοί, χαώδεις, αλλοπρόσαλλοι, κυνικοί, μονίμως ζοχαδιασμένοι και έτοιμοι να στηρίξει (ή κατασπαράξει) ο ένας τον άλλο, όμως ταυτόχρονα παραμένουν η ψυχή και η καρδιά της σειράς, καθώς παραμένει ένα από τα αρτιότερα και άρρηκτα δεμένα ensemble cast κωμικής σειράς που είδαμε τελευταία. Έξι κύκλοι όλοι διαθέσιμοι στο Netflix.
