Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Αυτή τη βδομάδα “κατεβάζουμε” το Red Rose, τα βλέπουμε τριπλά με το Triptych και ψάχνουμε εναγωνίως το The Snow Girl
Red Rose
Η εργατική τάξη πάει στην κόλαση σ’ αυτή την αξιοπερίεργη σύντηξη των κόσμων του Ken Loach και του Mike Flanagan που πάει τη φόρμουλα της εφηβικής σειράς τρόμου ένα σκαλί πιο πάνω (ή μήπως… παραπέρα;). Στο Μπόλτον, μια εργατική κυρίως πόλη κοντά στο Μάντσεστερ, μια παρέα εφήβων μπαίνει στο στόχαστρο του μυστηριώδους app του τίτλου που ενώ αρχικά πραγματοποιεί κάθε ευχή και όνειρο (ακόμα και το να μιλήσεις με νεκρά αγαπημένα πρόσωπα) στη συνέχεια κάνει κόλαση τη ζωή του χρήστη μέχρι να τον οδηγήσει στην αυτοκτονία. Η Rochelle είναι η πρώτη που κατεβάζει το app σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει τη θλίψη από την αυτοκτονία της μαμάς της και τη φτώχεια της οικογένειάς της. Κι ενώ στην αρχή απολαμβάνει τα χρήματα και τα ακριβά δώρα που της παρουσιάζονται οι απαιτήσεις του app γίνονται ολοένα και πιο παράλογες ενώ αρχίζει να παρεμβαίνει στη ζωή της με μηνύματα και ποστ που της δημιουργούν προβλήματα και την αποξενώνουν από τους υπόλοιπους.
Η Rochelle βρίσκει τραγικό θάνατο και τα υπόλοιπα μέλη της παρέας αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να κινηθούν γρήγορα πριν έρθει η σειρά τους. Κάτι ανάμεσα στο Skins και το Black Mirror η παραγωγή του BBC και του Netflix ισορροπεί ανάμεσα στο σοβαρό κοινωνικό δράμα και τον υπερφυσικό τρόμο, εξετάζοντας θεματικές όπως η φιλία, η απώλεια, ο θάνατος, οι ταξικές διαφορές, τη βιοπάλη, το bullying, τη διαλυμένη οικογένεια, την τεχνολογική εξάρτηση, το σύνδρομο FOMO και τις εφηβικές ανησυχίες ενώ ταυτόχρονα χτίζει μια απειλητική ατμόσφαιρα με τον φόβο του αγνώστου και τις συνέπειες που έχει η κάθε πράξη ή επιλογή μας. Γέρνει περισσότερο προς το δράμα παρά στον τρόμο καθώς τα όσα πάνδεινα τραβούν οι ήρωες (αποξένωση, διασυρμός, οικογενειακές κρίσεις) είναι αληθινά, χειροπιαστά και πολύ πιο τραυματικά από οποιονδήποτε υπερφυσικό δαίμονα.
Triptych (Triada)
Θυμάστε το Orphan Black όπου η (μετέπειτα She-Hulk) Tatiana Maslany ανακαλύπτει τουλάχιστον μια ντουζίνα κλώνους της; Εκείνη ακριβώς τη γαμάτη σειρά μας θύμισε -στην αρχή τουλάχιστον- αυτή η μεξικάνικη παραγωγή του Netflix που ξεκινά με την αστυνομικίνα της σήμανσης Becca Fuentes (η αφόρητα σέξι Maite Perroni, ο μόνος λόγος που άντεξα την τρασαδούρα Dark Desires αλλά και για να κάτσω να δω αυτό εδώ) να καλείται στο σημείο όπου οι αρχές έχουν πυροβολήσει μια γυναίκα που κρατούσε όμηρο μια ψυχίατρο υπό την απειλή όπλου και ανακαλύπτει πως η ετοιμοθάνατη δράστης είναι… δίδυμη αδελφή της την ύπαρξη της οποίας αγνοούσε.
Η γυναίκα, που ήταν ασθενής της ομήρου, πεθαίνει, η υπόθεση κλείνει όμως η Becca συνεχίζει να την ψάχνει και -όπως μαντέψατε ήδη από τον τίτλο- ανακαλύπτει πως υπάρχει και τρίτη. Τρεις Maite Perroni σίγουρα είναι προτιμότερες από μία και δεν υπάρχουν και πολλά άλλα να προτείνω γι’ αυτό το τυπικό μεξικάνικο trashy σαπουνοθρίλερ που είναι μεν πολύ φλύαρο για το καλό του αλλά σε αποζημιώνει με streamy ερωτικές σκηνές και εξωφρενικές ανατροπές της ήδη τραβηγμένης πλοκής.
The Snow Girl (La Chica de Nieve)
Οι ιστορίες με εξαφανισμένα παιδιά είναι αναμφισβήτητα από τις χειρότερες, ένας ασταμάτητος, βασανιστικός εφιάλτης από τον οποίο εύχεσαι μάταια να ξυπνήσεις – ειδικά αν είσαι γονιός είναι η απόλυτη ιστορία τρόμου. Αυτή ισπανική σειρά θρίλερ του Netflix ξεκινάει το 2010 με την εξαφάνιση της μικρής Αμάγια όταν αφήνει το χέρι του πατέρα της και χάνεται μέσα στο ο πλήθος που παρακολουθεί τη χριστουγεννιάτικη παρέλαση των Σοφών Μάγων στη Μάλαγα. Η μικρή χάνεται από προσώπου γης και παρά τις εκκλήσεις των γονέων και τις συντονισμένες έρευνες των αρχών παραμένει άφαντη. Μια μαθητευόμενη ρεπόρτερ προσελκύεται από την υπόθεση λόγω προσωπικού τραύματος όμως η έρευνα δεν οδηγεί πουθενά. Flash forward στο 2016 όπου η ίδια ρεπόρτερ λαμβάνει μια βιντεοκασέτα που δείχνει την εξαφανισμένη Αμάγια σε μεγαλύτερη ηλικία και η υπόθεση ανοίγει ξανά φέρνοντας κάποιες ανατριχιαστικές πτυχές στην επιφάνεια ενώ οι έρευνες συνεχίζονται και το 2019.
Τα πολλαπλά χρονικά επίπεδα τείνουν να γίνουν αναπόσπαστο μέρος κάθε θρίλερ που θέλει να συγχύσει τους θεατές, ειδικά των ισπανικών που του δίνουν και καταλαβαίνει. Εδώ λειτουργεί καθώς όχι μόνο παρατείνεται η αγωνία αλλά ταυτόχρονα βλέπουμε την εξέλιξη της κεντρικής ηρωίδας, από φοβισμένη μαθητευόμενη με φρέσκο το ψυχικό και σωματικό τραύμα σε αποφασισμένη ρεπόρτερ που δεν θα διστάσει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να φτάσει στην αλήθεια. Σφιχτοδεμένο (μόλις έξι επεισόδια), καλογραμμένο και με ενδιαφέροντες χαρακτήρες μπορεί να μην κρύβει πολλές εκπλήξεις και να αποκαλύπτει τα χαρτιά του σχετικά νωρίς αλλά διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον από την πρώτη σκηνή μέχρι το δραματικό (από κάθε άποψη) φινάλε.
