Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Βουτήξτε στα σκοτεινά βάθη της ανθρώπινης ψυχής με τη λεπτομερή καταγραφή του “στοιχειώματος” του Amityville και της πραγματικής τραγωδίας που προηγήθηκε, την απίστευτη υπόθεση της Natalia Grace που βγήκε κατευθείαν από την ταινία τρόμου Orphan και τα αδιανόητα εγκλήματα του Don’t Pick Up the Phone που αποδεικνύουν πως η εξουσία μπορεί να γίνει εξαιρετικά επικίνδυνη όταν συνδυαστεί με ηλιθιότητα.
Amityville: An Origin Story
Το βράδυ της 13ης Νοεμβρίου 1974, στο Νο 112 της Ocean Avenue στο Amityville του Λονγκ Άιλαντ, ο νεαρός Ronald DeFeo δολοφόνησε με καραμπίνα τους γονείς, τους δύο αδελφούς και τις δύο αδελφές του. Όλοι βρέθηκαν νεκροί στα κρεβάτια τους, μπρούμυτα με τραύματα από σκάγια στην πλάτη. Στη δίκη του ο δράστης ισχυρίστηκε πως «φωνές του είπαν να το κάνει» ενώ κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να εξηγήσει γιατί τα πτώματα ήταν σ’ αυτή τη στάση (η έρευνα έδειξε πως δεν μετακινήθηκαν) και γιατί κανένα από τα θύματα δεν ξύπνησε όταν έπεφταν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Ένα χρόνο μετά το σπίτι πουλήθηκε στο ζεύγος George και Kathleen Lutz που μετακόμισαν εκεί μαζί με τα τρία παιδιά τους για να το εγκαταλείψουν έντρομοι ένα βράδυ μετά από 28 μέρες παραμονής, ισχυριζόμενοι ότι το οίκημα είναι στοιχειωμένο. Οι εμπειρίες τους καταγράφηκαν από τον δημοσιογράφο Jay Anson στο βιβλίο The Amityville Horror που έγινε αμέσως best seller και κινηματογραφική ταινία το 1979 από τον Stuart Rosenberg (με τους James Brolin και Margot Kidder στους ρόλους των Lutz) που γέννησε μια στρατιά από (κάκιστα) sequels, ένα άνισο remake του 2005 με έναν τελείως miscast Ryan Reynolds ως George Lutz και καμιά 40ριά(!) άσχετα b-horrors με τη λέξη Amityville στον τίτλο (ανάμεσά τους και τα λατρεμένα Amityville Vibrator και Amityville Shark House).
Αν και σήμερα η υπόθεση θεωρείται μια καλοστημένη απάτη από τους Lutz σε συνεργασία με τον δικηγόρο του Ronald DeFeo, οι πρώτοι για οικονομικό όφελος κι ο δεύτερος για να πετύχει την επανεκδίκαση της υπόθεσης με τα υποτιθέμενα νέα στοιχεία περί “δαιμονισμού”, ο “τρόμος του Amityville” παραμένει μία από τις διασημότερες υποθέσεις (έστω και fake) υπερφυσικού συμβάντος με τεράστιο αντίκτυπο τόσο στην αμερικανική κοινωνία των 70s (που δεν χόρταινε δαίμονες και σατανιστές λόγω της τεράστιας δημοτικότητας του The Exorcist και του κύματος του satanic panic που είχε σαρώσει τη χώρα) αλλά και την ποπ κουλτούρα για πολλές δεκαετίες μετά. Αυτή η σχετικά άγνωστη ολοκαίνουργια σειρά ντοκιμαντέρ τεσσάρων επεισοδίων (της μικρής υπηρεσίας streaming MGM+) επιχειρεί να ρίξει φως τόσο στο υποτιθέμενο “στοίχειωμα” όσο και στην αληθινά ανατριχιαστική τραγωδία των DeFeo που προηγήθηκε με συνεντεύξεις ανθρώπων που έζησαν από κοντά τα γεγονότα (κυρίως φίλοι και γείτονες των δύο οικογενειών αλλά και μέλη της οικογένειας των Lutz) αλλά και των ερευνητών, συγγραφέων και αποκρυφιστών που ασχολήθηκαν με το “στοίχειωμα”, ανάμεσά τους και πλάνα αρχείου με το διάσημο ζεύγος παραψυχολόγων Ed & Lorraine Warren στην (πραγματική) σεάνς που είδαμε στην έναρξη του The Conjuring 2. Η σειρά δεν παραδίδεται τελείως στον σκεπτικισμό, αντίθετα πατάει σε δύο βάρκες δίνοντας βήμα σε διάφορες υπερφυσικές θεωρίες (όπως το ότι το σπίτι χτίστηκε πάνω σε ινδιάνικο νεκροταφείο) αλλά και ντύνοντας τις συνεντεύξεις με μακάβρια πλάνα αρχείου, φωτογραφίες, μαρτυρίες και creepy αναπαραστάσεις γεγονότων γυρισμένες έτσι ώστε να μοιάζουν υπερφυσικά (ενώ δεν είναι). Δεν ξέρω αν θα σας πείσει ή όχι για το αν όντως το διαβόητο σπίτι του Amityville υπήρξε όντως στοιχειωμένο (σημειώστε πως κανένας ένοικος μετά τους Lutz δεν ανέφερε ποτέ το παραμικρό πρόβλημα), όμως αυτή η σειρά ντοκιμαντέρ παραμένει η πιο λεπτομερής και περιεκτική αφήγηση του διασημότερου ίσως “στοιχειώματος” στην ιστορία.
The Curious Case of Natalia Grace
Θυμάστε το Orphan, το ιδιοφυές φιλμ τρόμου του 2009 όπου μια οικογένεια ανακαλύπτει πως η 9χρονη ανατολικοευρωπαία που υιοθέτησε είναι στην πραγματικότητα -spoiler alert- μια 33χρονη γυναίκα με μια σπάνια ορμονική διαταραχή και δολοφονικές τάσεις; Δεν είχα ιδέα ότι βασίστηκε σε αληθινή ιστορία όταν έμαθα για την περίπτωση της οικογένειας των Michael και Kristine Barnett από την Ιντιάνα που συνέβη, για μια στιγμή, το… 2010;;; What. The. Actual. Fuck????? OK, ξέρουμε για ταινίες τρόμου που βασίστηκαν σε όχι-και-τόσο-αληθινές ιστορίες (μην πάτε μακριά, δείτε το The Amityville Horror λίγο πιο πάνω) αλλά για αληθινή ιστορία βασισμένη σε γνωστή ταινία τρόμου; Όσο περισσότερο προχωράς στα έξι επεισόδια του The Curious Case of Natalia Grace τόσο το σαγόνι πλησιάζει προς το πάτωμα. Τον Απρίλιο του 2010 η picture perfect οικογένεια των Michael και Kristine Barnett και των τριών αγοριών τους υιοθετούν την 6χρονη Natalia Grace από την Ουκρανία, ένα γλυκύτατο πλάσμα που πάσχει από συγγενή σπονδυλοεπιφυσιακή δυσπλασία (που προκαλεί νανισμό).
Κι όπως συμβαίνει σε όλες τις ταινίες τρόμου η χαρά μετατρέπεται σύντομα σε εφιάλτη όταν η μικρή αρχίζει να παρουσιάζει αλλοπρόσαλλη και δυσανάλογη για την ηλικία της “ενήλικη” συμπεριφορά (όπως οι σοκαριστικές γνώσεις της γύρω από το σεξ) που γρήγορα κλιμακώνεται σε creepy περιστατικά (ο πατέρας ξύπνησε ένα βράδυ για να τη δει να στέκεται από πάνω τους κραδαίνοντας ένα κουζινομάχαιρο) μέχρι ξεκάθαρες δολοφονικές τάσεις, όταν πχ έριξε καθαριστικό στον καφέ της Kristine ή όταν επιχείρησε σε άλλη φάση να τη ρίξει πάνω σε ηλεκτροφόρο φράχτη. Οι Barnetts ανακαλύπτουν πως δεν υιοθέτησαν 6χρονο μωρό αλλά ενήλικη(!) γυναίκα, πετυχαίνουν να αλλάξουν δικαστικώς την ηλικία της Natalia και στη συνέχεια την εγκαταλείπουν μόνη σε ένα διαμέρισμα και μετακομίζουν στον Καναδά. Κι αυτή είναι κυριολεκτικά η μισή ιστορία! Γιατί τα πράγματα παίρνουν μια άλλη, εξίσου αλλόκοτη, τροπή που ούτε το Orphan δεν μπόρεσε να σκαρφιστεί, με δικαστικές διαμάχες, σκοτεινά οικογενειακά μυστικά, ενδείξεις κακοποίησης, μεσαιωνικές τιμωρίες, τρομακτικές αλληλοκατηγορίες και ένα επώδυνο διαζύγιο. Το The Curious Case of Natalia Grace είναι ζόρικη θέαση και όχι μόνο γιατί ο Michael Barnett (που κυριαρχεί σε πρώτο πλάνο) είναι απίστευτος μαλάκας και drama queen, αλλά κυρίως γιατί πραγματικά δεν ξέρεις που να σταθείς σ’ αυτή την εξωπραγματική υπόθεση, πόσο μάλλον να βγάλεις κάποιο ασφαλές συμπέρασμα. Παραμένει πάντως ό,τι πιο εξωφρενικό κυκλοφορεί εκεί έξω και σίγουρα θα σας κάνει να (ξανα)δείτε -και να επανεκτιμήσετε- το Orphan.
Don’t Pick Up the Phone
To 2004 στην πόλη Mount Washington του Κεντάκι η 18χρονη υπάλληλος του τοπικού McDonald’s Louise Ogborn καλείται από τη διευθύντρια Donna Summers στο γραφείο της τελευταίας όπου και της ανακοινώνεται ότι στο τηλέφωνο υπάρχει ένας αστυνομικός που ισχυρίζεται ότι η νεαρή έκλεψε την τσάντα μιας πελάτισσας. Στη συνέχεια η φωνή στο τηλέφωνο δίνει οδηγίες στη διευθύντρια να διεξάγει σωματικό έλεγχο στην τρομοκρατημένη υπάλληλο που κλαίει και ορκίζεται από την πρώτη στιγμή ότι είναι αθώα. Όταν δεν βρίσκεται τίποτα πάνω της, τότε είναι που αρχίζει ο πραγματικός Γολγοθάς για την 18χρονη. Ο “αστυνομικός” δίνει οδηγίες στη διευθύντρια να ξεγυμνώσει τελείως την κοπέλα σε περίπτωση που κρύβει κλοπιμαία ή ναρκωτικά στα απόκρυφά της. Μετά από ώρες η διευθύντρια φέρνει στο γραφείο τον σύντροφό της ο οποίος πάντα σε συνεννόηση με τον “αστυνομικό” στο τηλέφωνο τρομοκρατεί, ξεφτιλίζει και στο τέλος κακοποιεί σεξουαλικά την κοπέλα. Η επέμβαση ενός άλλου υπαλλήλου κάνει τους βασανιστές της Louise να αντιληφθούν ότι πρόκειται για φάρσα(!) βάζοντας τέλος στο πολύωρο μαρτύριό της. Καλείται η αληθινή αστυνομία και αρχίζει έτσι να ξετυλίγεται το κουβάρι μιας από τις πλέον αλλόκοτες υποθέσεις σεξουαλικών επιθέσεων δια τηλεφώνου στα αμερικανικά δικαστικά χρονικά, όπως περιγράφεται στο ντοκιμαντέρ τριών επεισοδίων Don’t Pick Up the Phone του Netflix, το πιο εξοργιστικό πράγμα που θα βρείτε στην πλατφόρμα (ΟΚ, μετά τη μαύρη Κλεοπάτρα). Όπως μαθαίνουμε, χάρη στην επιμονή του ντετέκτιβ του Mount Washington Buddy Stump, η υπόθεση της Louise Ogborn δεν ήταν η μοναδική. Η έρευνα που ακολούθησε αποκάλυψε τουλάχιστον 73(!) παρόμοιες υποθέσεις τηλεφωνικών κλήσεων σε αλυσίδες φαστ φουντ και εστιατόρια σε 32 πολιτείες που κατέληξαν σε εξευτελισμούς και σεξουαλικές επιθέσεις κυρίως νεαρών γυναικών υπαλλήλων – κι αυτές ήταν μόνο όσες καταγγέλθηκαν! Σε όλες τις περιπτώσεις ένας άγνωστος άντρας καλούσε τη διεύθυνση του καταστήματος και αφού με μια γενική και αόριστη περιγραφή διασφάλιζε ότι κάποια νεαρή γυναίκα εργαζόταν εκεί, την κατηγορούσε για κλοπή και με την υπόσχεση πως θα έλυνε την υπόθεση “ήσυχα και διακριτικά” επί τόπου ανάγκαζε τους διευθυντές να διενεργούν σωματικό έλεγχο στις “κατηγορούμενες” που σταδιακά κλιμακώνονταν σε ξεγυμνώματα, εξευτελιστικές πόζες, ελέγχους στα γεννητικά όργανα και σεξουαλικές επιθέσεις. Για την υπόθεση συνελήφθη και κατηγορήθηκε ένας δεσμοφύλακας από την Panama City της Φλόριντα ο οποίος καταγράφηκε σε κλειστό κύκλωμα να αγοράζει την τηλεκάρτα με την οποία έγιναν κάποια από τα τηλεφωνήματα, όμως απαλλάχθηκε από το δικαστήριο καθώς οι αποδείξεις κρίθηκαν ανεπαρκείς. Και αυτό ΔΕΝ είναι το πιο εξοργιστικό κομμάτι της υπόθεσης. Το Don’t Pick Up the Phone μάς διδάσκει πως η εξουσία μπορεί να γίνει εξαιρετικά επικίνδυνη όταν συνδυαστεί με ηλιθιότητα.
