Γράφει ο Μαρίνος Νομικός*
Suspect
Κανένας δεν παίζει αμφιλεγόμενους burnt out μπάτσους ή πατεράδες σε απόγνωση καλύτερα από τον James Nesbitt (βλ. επίσης Bloodlands, The Missing και Stay Close), πόσο μάλλον όταν είναι και τα δύο στην ίδια σειρά! Ο ηθοποιός-εγγύηση (αν παίζει μέσα, είναι καλό) υποδύεται έναν τραχύ και ολίγον άξεστο αστυνομικό ο οποίος καλείται στο νεκροτομείο για τη φαινομενικά υπόθεση ρουτίνας της ταυτοποίησης μιας αγνώστων στοιχείων κοπέλας και ανακαλύπτει πως το νεκρό κορίτσι που κείτεται στον πάγκο είναι η αποξενωμένη κόρη του! Το επίσημο πόρισμα μιλάει για αυτοκτονία όμως εκείνος πεπεισμένος πως πρόκειται για δολοφονία αρχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι των τελευταίων ημερών της κόρης του, ανακρίνοντας -με όχι πάντα νόμιμα μέσα- τους ανθρώπους που ήρθαν σε επαφή μαζί της και ανακαλύπτοντας σε κάθε βήμα πόσο λίγο τη γνώριζε πραγματικά. Το Suspect (του Channel 4) είναι αγγλική εκδοχή του δανέζικου Forhøret (Face to Face) και του φαίνεται καθώς ως format διαφοροποιείται από το σύνηθες βρετανικό των 4-6 ωριαίων επεισοδίων. Εδώ η πλοκή σπάει σε 8 25λεπτα επεισόδια όπου ο χαρακτήρας του Nesbitt συναντά και ανακρίνει σε ένα 24ωρο κι έναν διαφορετικό χαρακτήρα από το περιβάλλον της κόρης του (και σε διαφορετικό κυρίαρχο χρώμα) μέχρι την τελική αποκάλυψη της αλήθειας. Είναι σύντομο, σφαιράτο, απίστευτα εθιστικό, γεμάτο ανατροπές αλλά και με δυνατές δραματικές στιγμές (και όλες του Nesbitt) και παίζει να το τελειώσετε μονοκοπανιά.
You Don’t Know Me
Αυτό το βρετανικό δικαστικό δράμα του Netflix ξεκινάει κάπως ανορθόδοξα. Η δίκη του νεαρού μαύρου Hero που κατηγορείται για τον φόνο του πρεζέμπορα της (φτωχο)γειτονιάς του φτάνει στο τέλος της, όμως αντί για την τελική αγόρευση του δικηγόρου υπεράσπισης ο κατηγορούμενος αιτήται και του επιτρέπεται να πει τη δική του εκδοχή των γεγονότων και να αντικρούσει τις (πολλές και επιβαρυντικές) αποδείξεις της κατηγορούσας αρχής εναντίον του. Έτσι ξετυλίγεται σε flashbacks η ιστορία ενός έντιμου, καλόψυχου και εργατικού νέου από κάποια υποβαθμισμένη συνοικία του Νότιου Λονδίνου που γνωρίζει τη γυναίκα των ονείρων του… και όλα πάνε κατά διαόλου. Είναι το κλασικό format από το σημείο Β στο σημείο Α μέσω flashbacks αν και ομολογώ πως δεν κατάλαβα τη χρησιμότητα του ευρύματος της τελικής αγόρευσης πέρα ίσως από μερικές (τραβηγμένες) δραματικές σκηνές. Πάντως το στόρι έχει ενδιαφέρον αν και οι λιγοστές εκπλήξεις είναι μάλλον προβλέψιμες, ο Hero είναι συμπαθέστατος και θέλεις να μάθεις πως έφτασε να κατηγορείται για φόνο (όπως επίσης και την ετυμηγορία), όμως το κυριότερο, αποτελείται από μόλις 4 ωριαία επεισόδια και είναι ό,τι πρέπει για bingάρισμα.
Swimming with Sharks
Μία ξεχασμένη μαύρη κωμωδία με τον Kevin Spacey (άρα δύο οι ξεχασμένοι) από το 1994 αποτελεί τη βάση και την αφορμή γι’ αυτή τη σατιρική ματιά στον άγριο, αδυσώπητο και cutthroat κόσμο των χολιγουντιανών executives – με αλλαγή φύλου και στην εποχή του #metoo. “Η εξουσία είναι ένα επικίνδυνο, ντελικάτο πλάσμα” μας πληροφορεί στην αρχή ο χαρακτήρας της Kiernan Shipka (η μάγισσα Sabrina πολυυυυύ μακριά από το Greendale), μια άβγαλτη αλλά τρομερά φιλόδοξη επαρχιωτοπούλα που πιάνει δουλειά στον πάτο της τροφικής αλυσίδας ενός κινηματογραφικού στούντιο και αρχίζει να ανεβαίνει τη σκάλα που φτάνει μέχρι το γραφείο της ρομποτικής επικεφαλής Diane Kruger κι από κει σταδιακά στην εμμονή και την τρέλα. Το Swimming with Sharks είναι ο μόνος τίτλος της λίστας που η σύντομη και bingable διάρκεια (έξι ημίωρα επεισόδια) αποβαίνει σε βάρος του. Υπάρχουν απλά ΠΑΡΑ πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες που αξιοποιούνται ελάχιστα ή καθόλου με πρώτη και καλύτερη τη βασική ιδέα και selling point της σειράς: ο οδοστρωτήρας ψυχών, ηθικών και χαρακτήρων που ακούει στο όνομα Χόλιγουντ. Μεγάλος μέρος της ήδη μικρής διάρκειας αναλώνεται στη δυναμική που αναπτύσσεται μεταξύ των δύο γυναικών (και την αυτοκαταστροφική τους σχέση) που δεν μένει χώρος για εμβάθυνση στον χώρο που ευθύνεται για όλη την τοξικότητα. Υπάρχει και μία αλά-Succession σχέση της Kruger με τον ετοιμοθάνατο βιτριολικό ιδιοκτήτη του στούντιο (ένας εγκληματικά αναξιοποίητος Donald Sutherland) που θα μπορούσε να εξελιχθεί στο πιο ιντριγκαδόρικο αλλά και διαφωτιστικό για την ενδοχολιγουντιανή διαδικασία κομμάτι της σειράς αλλά δυστυχώς περνάει κι αυτό σε δεύτερη μοίρα. Μια πραγματικά χαμένη ευκαιρία σειράς που θα μπορούσε να δείξει τα δόντια της στο Χόλιγουντ και καταλήγει ξεδοντιασμένη. Τουλάχιστον bingάρεται εύκολα και έχει δύο χαρισματικές πρωταγωνίστριες αν και η αίσθηση του ανολοκλήρωτου παραμένει (κι έτσι όπως τελειώνει το βλέπω χλωμό έως τελείως απίθανο να υπάρξει άλλη σεζόν).