Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Αν θέλεις να χάσεις την πίστη σου στο ανθρώπινο είδος δες: Dahmer – Monster: The Jeffrey Dahmer Story
O Jeffrey Dahmer ήταν ο λόγος που ήξερε κάποιος το Milwaukee τουλάχιστον πριν μετακομίσουν εκεί οι Αντετοκούνμπο, ένας από τους χειρότερους serial killers στην ιστορία όχι τόσο από αριθμό θυμάτων (“μόλις” 17 νεαροί άντρες) αλλά κυρίως για το τι έκανε σ’ αυτά.
Δεν χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομέρειες, μπορείτε να τον γκουγκλάρετε (αλλά προς Θεού, ΜΗΝ ανοίξετε φωτογραφίες) ή να αφιερώσετε δέκα ώρες από τη ζωή σας για να bingάρετε την εξουθενωτικά λεπτομερή (αλλά όχι πάντα ιστορικά ακριβή) σειρά του Ryan Murphy για τη ζωή και το (φρικιαστικό) έργο του “κανίβαλου του Milwaukee”.
Το θεοσκότεινο αυτό και αποπνικτικά νοσηρό “έπος” ξεκινά με το βράδυ της σύλληψης του Dahmer στις 22 Ιουλίου 1991, όταν ένα παραλίγο θύμα του καταφέρνει να ξεφύγει από το διαμέρισμα-κολαστήριο και να επιστρέψει αργότερα με δύο αστυνομικούς (που δεν θα ξεχάσουν ποτέ τι αντίκρισαν εκεί μέσα) και στη συνέχεια πηγαινοέρχεται στο παρελθόν για να μας παρουσιάσει κι ένα κομμάτι του παζλ της δημιουργίας ενός τέρατος. Υπάρχουν στιγμές που η θέαση γίνεται από άβολη έως αφόρητη (ειδικά στις σκηνές των φόνων) άλλες πάλι που κουράζεσαι από την ειδωλοποίηση (σε σημείο φετίχ) του κτήνους και κάποιες που σκέφτεσαι ότι τουλάχιστον αποδίδεται δικαιοσύνη (και φωνή) στα θύματα και τους συγγενείς τους.
Πάντως, το σίγουρο είναι πως ο Evan Peters είναι διαολεμένα creepy ως Dahmer, ο έμφυτος θεσμικός ρατσισμός σφράγισε τη μοίρα των θυμάτων (οι καταγγελίες της μαύρης γειτόνισσας για μυρωδιές, θορύβους και κραυγές αγνοήθηκαν ενώ αστυνομικοί του… επέστρεψαν έναν ανήλικο γηγενή Αμερικανό που του ξέφυγε για να τον δολοφονήσει το ίδιο βράδυ) όπως κι εκείνων του δικού μας Μεταξά και γενικά η σειρά σε τραβάει με όλη τη νοσηρή έλξη ενός πολύνεκρου τροχαίου.
Κι αν δεν σας φτάνουν δέκα ώρες Dahmer, το Netflix ανέβασε σήμερα το true crime ντοκιμαντέρ Conversations with a Killer: The Jeffrey Dahmer Tapes (της γνωστής σειράς που μας έδωσε επίσης Ted Bundy και John Wayne Gacy) ώστε να πάρουμε το διδακτορικό μας πάνω στον τύπο.
Αν πεθύμησες μια αληθινά αστεία κωμική σειρά μη χάσεις: Reboot
Στο πρώτο επεισόδιο αυτής της διαβολικά αστείας και θανατηφόρα meta σειράς της Hulu, η Hannah (η Rachel Bloom που θυμίζει Tina Fey στο 30 Rock) πιτσάρει σε στελέχη της Hulu το reboot ενός cheesy sitcom του 2000 με τίτλο Step Right Up με το ίδιο καστ αλλά με πιο edgy, τολμηρή και ρεαλιστική θεματολογία μακριά από τη ζαχαρωμένη original εκδοχή. “Μα κάνουν ακόμα reboots;” αναρωτιέται ο επικεφαλής προγράμματος για να λάβει ως απάντηση από τα νεαρότερα στελέχη έναν καταιγισμό από τίτλους: Fuller House, Saved by the Bell, Gossip Girl, Party of Five, Hawaii Five-O, Veronica Mars, Fraggle Rock και πάει λέγοντας. “Τι διάολο;” απαντά εκείνος, “ας ριμπουτάρουμε κάτι ορίτζιναλ”!
Το καστ του reboot στο Reboot είναι ένας κι ένας: Keegan-Michael Key, Judy Greer, Johnny Knoxville, Calum Worthy συν μία παίκτρια ριάλιτι που ήθελε το στούντιο για το νεανικό κοινό. Η Hannah αναλαμβάνει ως showrunner με την Gen-Z ομάδα σεναριογράφων μέχρι που επιστρέφει ο δημιουργός του original που τυγχάνει ο αποξενωμένος πατέρας της (απολαυστικός ο Paul Reiser) μαζί με τους δικούς writers που τυγχάνουν δεινόσαυροι με χιούμορ κολλημένο στα 90s. Αποτέλεσμα; Τι σκηνές στο writer’s room πρέπει να τις δεις από δύο φορές για να προλαβαίνεις τις ατάκες.
Το Reboot είναι όσο αστεία μία meta κωμική σειρά για το γύρισμα του reboot μιας κωμικής σειράς οφείλει να είναι και ακόμα περισσότερο. Είναι αυθάδικη, καυστική, κυνική, πρόστυχη, αυτοαναφορική, woke και ταυτόχρονα αντι-woke με απρόσμενα τρυφερές και ανθρώπινες εξάρσεις που προσδίδουν υπόσταση στους χαρακτήρες και ρεαλισμό στον περιβάλλοντα σουρεαλισμό. Ειλικρινά είχα από την εποχή του Arrested Development να γελάσω έτσι.
Αν ψάχνεσαι να κατουρηθείς από τον φόβο σου στη σκοτεινή αίθουσα: Smile
Στο πνεύμα του Ring, του The Grudge και κάθε άλλης ταινίας με αλυσιδωτές κατάρες κινείται αυτό το ευφάνταστο φιλμ τρόμου που προοριζόταν αρχικά για τη streaming υπηρεσία της Paramount+ όμως τα screen tests πήγαν τόσο καλά (δηλαδή το κοινό φρίκαρε) που το στούντιο αποφάσισε να το βγάλει τελικά στις αίθουσες. Και πολύ καλά έκανε γιατί αυτός είναι και ο καλύτερος τρόπος να βυθιστείς στην ανατριχιαστική ατμόσφαιρα και τα πετάγεσαι από το κάθισμά σου κάθε τρεις και λίγο χάρη στα απανωτά σοκ.
Όταν μια ασθενής κόβει τον λαιμό της μπροστά στα μάτια της (“φορώντας” ένα διαβολικό, σαρδόνιο χαμόγελο τη στιγμή που το κάνει) η ψυχοθεραπεύτρια Rose Cotter (Sosie Bacon) έχει να ανησυχεί για πολύ χειρότερα από μετατραυματικό στρες.
Πεπεισμένη ότι καταδιώκεται από μια διαβολική οντότητα που καταλαμβάνει τα θύματά της και τους κάνει να χαμογελούν σαν τον Μητσοτάκη πριν αυτοκτονήσουν με θεαματικά φριχτούς τρόπους, προσπαθεί να πείσει και τον περίγυρό της ότι είναι η επόμενη σε μια μακρά αλυσίδα εκτός κι αν βρει τρόπο να σπάσει την κατάρα πριν να είναι αργά. Εγγυημένα δεν θα ξαναδείς χαμόγελο χωρίς να σου παγώσει το αίμα! (Στις αίθουσες)
