Γράφει η Ζωή Ελευθερίου*
Από τότε που ήμουν μικρό κορίτσι, δεν ήθελα να είμαι ο εαυτός μου. Ήθελα να είμαι σαν τη Χαρά, και η Χαρά ούτε καν με συμπαθούσε. Μιλούσα όπως εκείνη, περπατούσα όπως εκείνη, ντυνόμουν όπως εκείνη. Μέχρι που γράφτηκα στο ίδιο σχολείο που είχε επιλέξει εκείνη.
Τότε ήταν που η Χαρά άλλαξε. Άρχισε να κάνει παρέα με την Ιωάννα, μιλούσε όπως εκείνη, περπατούσε όπως εκείνη, ντυνόταν όπως εκείνη. Εκεί, μπερδεύτηκα. Ξεκίνησα να μιλώ, να περπατώ και να ντύνομαι όπως η Χαρά, που μιλούσε, περπατούσε και ντυνόταν όπως η Ιωάννα. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως η Ιωάννα μιλούσε, περπατούσε και ντυνόταν όπως η Λυδία. Και η Λυδία μιλούσε, περπατούσε και ντυνόταν όπως η Σοφία.
Και εκεί ήμουν εγώ, χρόνια μετά, να μιλώ, να περπατώ και να ντύνομαι όπως η Χαρά, που μιμείται την εκδοχή της Ιωάννας για τη Λυδία, που προσπαθεί να μιλά, να περπατά και να ντύνεται όπως η Σοφία.
Και με ποια νομίζεις πως η Σοφία μιλά, περπατά και ντύνεται ακριβώς ίδια; Απ’ όλες τις γυναίκες, με τη Μαριλένα, που ούτε καν με συμπαθεί, που μιλά, περπατά και ντύνεται ακριβώς σαν…εμένα.
Ο φόβος της απόρριψης συχνά εμποδίζει τους ανθρώπους να εκφράσουν τον αυθεντικό τους εαυτό. Βάζουν μια «μάσκα» και αλλάζουν τη συμπεριφορά τους για να ταιριάζουν, να προφυλαχτούν ή για να ενεργούν με τρόπο που οι άλλοι πιστεύουν ότι θα έπρεπε.
Όταν προδίδεις τον εαυτό σου για να ταιριάξεις, καταλήγεις να νιώθεις λειψός και μόνος. Τα συναισθήματα ενοχής, ντροπής και χαμηλής αυτοεκτίμησης είναι το αποτέλεσμα όταν δεν είσαι αληθινός με τον εαυτό σου.
Τότε είναι που πρέπει να κοιτάξεις προς τα μέσα και να αναρωτηθείς, «Τι σημαίνει για μένα να είμαι αυθεντικός;».