Γράφει η Έλια Στεφανίδου
Το παρελθόν είναι το χρονικό διάστημα πριν από αυτή την στιγμή, οτιδήποτε έχει ήδη περάσει, οτιδήποτε έχει γίνει σε περασμένους καιρούς. Είναι αυτό που έχει ήδη γίνει και τις πλείστες φορές μας στοιχειώνει και μας ταλαιπωρεί.
Ο άνθρωπος κάνει περίπου 60-70 χιλιάδες σκέψεις καθημερινά. Το 90% αυτών των σκέψεων σχετίζονται με το παρελθόν το οποίο αναλογιζόμαστε.
Γιατί όμως αναμασάμε τα περασμένα; Αν πράξαμε σωστά ή λάθος; Αν μιλήσαμε, αν σιωπήσαμε, αν αποτύχαμε, αν προδοθήκαμε, αν τιμωρηθήκαμε, αν μας εγκατέλειψαν….
Γιατί συνεχώς αναπαράγουμε όλα αυτά τα σενάρια που δεν μας συμφέρει να θυμόμαστε επειδή χάνουμε χρόνο;
Γιατί δεν αποδεχόμαστε ότι όλα αυτά που έγιναν είναι τετελεσμένα και δεν μπορούμε ούτε να τα επεξεργαστούμε ούτε να τα αλλάξουμε;
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να απαλλαγούμε από το αχρείαστο παρελθόν;
Ο ανθρώπινος μας νους είναι το σύνολο όλων αυτών των πνευματικών δυνάμεων που μας βοηθούν να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και να επεξεργαζόμαστε τα δεδομένα της μέσω της λογικής μας σκέψης.
Από την στιγμή που γεννιόμαστε το ανθρώπινο μυαλό έχει τον εξής προγραμματισμό: «την επιβίωση». Άρα είναι κατασκευασμένο να μας προστατεύει και να μας υπενθυμίζει μέσω όλων αυτών των σκέψεων που καταγράφονται στο υποσυνείδητο μας, ότι κάπου υπάρχει κίνδυνος ή μια απειλή.
Δεν είναι κατασκευασμένο για να προγραμματίζει τις επιτυχίες μας. Λειτουργεί έτσι ώστε να μας προστατεύει και να μας καθοδηγεί.
Όσο όμως δεν μελετάμε σωστά το παρελθόν, τόσο πιο πολύ επαναλαμβάνουμε τα σφάλματα του. Όταν συνεχίζουμε να νοιώθουμε υπεύθυνοι για τις πραγματικότητες του παρελθόντος που δεν έχουμε καμία δύναμη πάνω τους, συνεχίζουμε να υποφέρουμε και να νιώθουμε φόβο, θυμό, λύπη, ενοχές, ζήλεια.
Παρόλο που συνειδητά ξέρουμε ότι κάτι δεν ισχύει πλέον, το υποσυνείδητο μας συνεχίζει να πιστεύει αυτά που έχει ήδη καταγράψει, με αποτέλεσμα να συνεχίζουμε να ελκύουμε πραγματικότητες που αντιστοιχούν σε αυτά που πιστεύουμε.
Όλα ξεκινούν από την παιδική ηλικία και τον τρόπο που μαθαίνουμε να δίνουμε ερμηνείες στο καθετί που συμβαίνει.
Όταν ήμουν μικρή δεν μπορούσα να φανταστώ ότι «ο μεγάλος» δεν έχει δίκαιο ή ότι όλα αυτά που μου λέει δεν αληθεύουν και δεν είναι ένας αντικειμενικός άνθρωπος που μπορεί να με αξιολογήσει.
Στη συνέχεια οι λανθασμένες πεποιθήσεις δημιουργούσαν μια σωρεία από αρνητικά συναισθήματα και αχρείαστες σκέψεις.
Οι σκέψεις όμως είναι απλά σκέψεις και μπορούμε να τις αλλάξουμε ανά πάσα στιγμή.
Γιαυτο κάθε φορά που αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη ενός μοτίβου που δεν μας εξυπηρετεί πλέον, μπορούμε να αλλάζουμε την ερμηνεία που δίνουμε σε αυτό, για να δημιουργούμε μια καινούργια ωφέλιμη πραγματικότητα, επειδή το παρελθόν δεν υπάρχει πουθενά.
Αποκόπτουμε τον εαυτό μας από την συνήθεια να στεναχωριέται για κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει, ή ακόμη να στεναχωριέται για κάτι που μπορεί να αλλάξει.