Κατεβαίνω στην παραλία που βλέπει Ειρηνικό.
Η βροχή κάνει σούρες στην άμμο. Απ’ την άλλη πλευρά,
η γιαγιά μου κοιμάται χωρίς να βγάζει ήχους.
Το áo dài της από μετάξι πάλλευκο. Η μητέρα μου ήξερε
πως η μητέρα της πέθανε πολύ πριν χτυπήσει τηλέφωνο
ανακοινώνοντας την αναχώρηση του τελευταίου Αμερικανικού
ελικοπτέρου απ’ το Sài Gòn. Βέλος που εκτοξεύτηκε πίσω στο τόξο του,
πύραυλος μακρινών αποστάσεων, θα πήδαγε στον ουρανό
για να πετάξει πίσω στο σπίτι αν μπορούσε. Αντί για αυτό δουλεύει
υπερωρίες. Τυλίγει τα μαλλιά της σε ρόλερ, βάζει στα μάγουλα
ρουζ όπως η Γκόνγκ Λι στο Σήκωσε τα Κόκκινα Φανάρια,
και εγώ ο αντικαταστάτης της. Κρύβομαι πίσω απ’ τις πόρτες
ανάμεσα στη θλίψη της και τη δική μου. Βάζω το φαουντέισιον της
στο πρόσωπό μου. Κρύβω όσα αυτή κρύβει για μένα,
σουφρώνοντας χείλη να δώσω φιλάκι σαν να φιλάω επικίνδυνα
άντρα που μ’ αγαπά όπως θέλω να μ’ αγαπούν.
Λέω δυνατά τα μαγεμένα ονόματά τους: Twisted Rose,
Fuchsia in Paris, Irreverence. Διαλέγω το κραγιόν που
της αρέσει λιγότερο. Το στόμα μου ρόδι σπασμένο
στη μέση, χειροβομβίδα με χαλαρή περόνη. Στην κουζίνα,
τυλίγω λευκό σεντόνι γύρω απ’ τη μέση μου και χορεύω
για ώρες, κοιτώντας την αντανάκλασή μου σ’ ένα καμένο τηγάνι.
Γελάω για ώρα, όπως γελούσε η γιαγιά μου όταν
μου μάθαινε τις προσευχές από το Chú Đại Bi.
Θυμάμαι να πλέκω σε ανυπόφορη ζέστη τα μαλλιά της. Τα μικρο-
σκοπικά μου δάχτυλα να πλέκουν ασημένιες τούφες γαλλική πλεξούδα.
Κάθε κόμπος ένα άλλο μέλλον που δεν ονομάτισε ποτέ, θαμμένος
στο χώμα της, η άγονη γη όπου κρατά
την αμείλικτη μυρωδιά κομουνιστών στρατιωτών να βάζουν
φυλακή όσα παιδιά της απόμειναν. Συγνώμη, μητέρα
της μητέρας μου, bodhisattva με τα χίλια σου χέρια.
Φαίνεται το ‘χει η οικογένειά μας, κανένα παιδί να μην
παραμένει παιδί που η μητέρα του μπορεί να τo αγαπήσει.
Ελεγεία Με Το Κραγιόν Της Μητέρας Μου
