ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ

Αν είναι αλήθεια πως «γινόμαστε αυτό που κάνουμε» ίσως χρειάζεται ακόμη να αναρωτηθούμε: αυτό που κάνουμε είναι ευθυγραμμισμένο με την ισότητα, την δικαιοσύνη, την αγάπη; Ή έχουμε εσωτερικεύσει πράγματα, κληρονομημένα μέσα από τις κυρίαρχες κοινωνικές νόρμες, με τα οπαία δεν συμφωνούμε;  

Όλοι μας, κάποια στιγμή, υπήρξαμε παιδιά χωρίς μητέρα.

Παρακολουθούμε μαγεμένοι την εκθαμβωτική τελετή στέψης του βασιλιά με τον ίδιο ενθουσιασμό που παρακολουθούμε και την σαγηνευτική μπαρούφα μιας ΤΙΚ-ΤΟΚερ. Γιατί;

Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης* Μέσα σε κάμποσες δεκαετίες το σύστημα της άνευ ορίων επίδοσης υποκατέστησε (υπερ-αναπλήρωσε) την ανθρώπινη υπαρξιακή ανάγκη της Αγάπης. Η αποδοχή, η...

Δεν ξέρω γιατί κάθε Μ. Εβδομάδα σκέφτομαι πως όταν θεραπεύουμε το Τραύμα, αυτό δηλαδή το "κάτι" που συνδέει το Θύμα με τον Θύτη, στην πραγματικότητα χρειάζεται να θεραπεύσουμε Και το Θύμα Και τον Θύτη. *Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Όταν η ύπαρξη σου δεν έχει σημασία. *Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Ας ευχηθούμε η νέα χρονιά να μας χαρίσει το υπαρξιακό αντίδοτο που χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία.   *Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Κάνουμε τα πάντα για να μας επιτρέπεται να ανήκουμε στην οικογένεια, στο κόμμα, στην ομάδα ή σε κάποιον..

ΑΡΘΡΑΡΑ