ουσιαστικό
άντρας δυνατός
συνώνυμα: γενναίος, καλύτερος, θαρραλέος,
μεγάλος αντράκι, αστέρι, λιοντάρι, ο πιο αγαπητός, αγαπούλα.
Πάρτε μια καρέκλα.
Μια άβολη καρέκλα.
Σας ζητάμε να δώσετε βάση.
Παρακαλούμε κλείστε τα κινητά σας.
Στην ταινία του ήρωα, ο ήρωας είναι όμορφος.
Αγαπούλα, ο όμορφος ήρωας σώζει τον κόσμο.
Στην ταινία του ήρωα, ο κακός έχει ουλές.
Ο κακός με το χαρτογραφημένο πρόσωπο σκοτώνει για πλάκα.
Σε τέτοιες ταινίες με ήρωες, λιοντάρια, αστέρια
ο κόσμος θρέφεται, αγαπούλα.
Ο κόσμος καταλαβαίνει ποιος φταίει.
«Νομίζω καταλαβαίνει κανείς», εξηγεί ο σκηνοθέτης.
«Πως δεν υπάρχει κάτι λάθος…
με το σώμα… με το πως χρησιμοποιείται για να δείξει κανείς…
… Πρέπει να τους το πούμε…
Αυτός είναι ένας κόσμος που τον αισθανόμαστε σπίτι μας.»
Κοίτα εκεί, αγαπούλα.
Προσπάθησε να μην κοιτάς.
Παρακολουθούμε.
Παρακολουθούν.
Αυτός, αυτή, αυτό, παρακολουθεί.
―Τζεν Καμπελ
(ο καλός στις ταινίες είναι (συμβατικά) όμορφος, δυνατός, μυώδης και πάνω από όλα «άντρας». ο κακός άσχημος, ψυχικά διαταραγμένος και συνήθως με κάποια ουλή για να δημιουργεί τρόμο ή απέχθεια ή και τα δύο. όμως οι ουλές δεν είναι άσχημες κι αυτό το ξέρει καλά η Jen Campbell, η queer ποιήτρια του σημερινού ποιήματος που γεννήθηκε χωρίς δάχτυλα. που χρειάστηκε να υποστεί πολλές εγχειρήσεις για να της φτιάξουν δάχτυλα με αποτέλεσμα τα χέρια της να είναι γεμάτα ουλές, ουλές στις οποίες δίνει χαριτωμένα ονόματα ζώων. στο ποίημά της γίνεται προφανές το πρόβλημα της pop κουλτούρας και της μπουρζουαζίας να αγιοποιεί το τέλειο υπό το όνομα «ήρωας». επειδή όμως τέλειο δεν υπάρχει, αναγκάζονται να κρύβουν πράγματα, να λένε ψέματα, να τυποποιούνται για να ταιριάζουν στα πρότυπα της τελειότητάς τους. κι εκεί διαφέρουν με το queer: εμείς τα queer που δεν κρυβόμαστε και δεν θεοποιούμε το αδύνατο, αλλά αγαπάμε τις ρωγμές που κάνουν τα πράγματα ανθρώπινα)