Πολύ αργά δεν είναι. Φωτοστεφανωμένα τα κεφάλια μας
μυγάκια ενώ το καλοκαίρι αργεί ακόμα για ν’ αφήσει
τα σημάδια του. Το χέρι σου
κάτω απ’ τη μπλούζα μου καθώς παράσιτα
ραδιοφώνου δυναμώνουν.
Το άλλο χέρι σου στοχεύει
με του μπαμπά σου το περίστροφο
στον ουρανό. Αστέρια πέφτουνε
ένας προς ένα προς το στόχαστρο.
Έτσι λοιπόν δεν θα
φοβάμαι αν ήδη είμαστε
εδώ. Ακόμα πιο πολλά απ’ όσα μπορεί να
κρατήσει το δέρμα. Πως ένα αγόρι που κοιμάται
δίπλα σε αγόρι
πρέπει να μοιάζει με λιβάδι
από ήχους ρολογιών. Πως το να πω το όνομά σου
είναι να ακούω δείκτες ρολογιών
καθώς γυρίζουν πίσω μία ώρα ακόμα
& το πρωί
τα ρούχα μας απλωμένα στη
βεράντα της μαμάς σου, μαδημένα
σαν κρίνα μιας βδομάδας.