της Karla Cordero
στα τριάντα σου, όλα χρειάζονται επισκευή. αγόρασα μια εργαλειοθήκη
για αυτόν ακριβώς το λόγο. γεμάτη με όλο τον εξοπλισμό που κάποτε
χρησιμοποιούσε ο πατέρας μου ώστε να μη διαλυθεί το σπίτι μας. αγόρασα εργαλεία με
ονόματα & λειτουργίες που δε γνωρίζω. πως κάθονταν εκεί
στο ράφι με το πλαστικό τους περιτύλιγμα και τις τιμούλες τους να ουρλιάζουν:
ε, ψιτ κοπελιά, με χρειάζεσαι! λες και μια μέρα θα μπορώ να δώσω στο σπίτι μου
& όλα όσα ζούνε μέσα του το δώρο της αθανασίας, να γίνει
ένα μνημείο που οι γείτονες θα κάνουνε ουρές
να επισκεφτούν ακόμα κι όταν δεν είμαι εκεί, φωνάζοντας: μα τι ωραία σπιταρόνα!
διαθέτω πλέον τρυπάνι με χίλια δυο μεταλλικά πραγματάκια
τα οποία μάλλον δε θα χρησιμοποιήσω ή θα χρησιμοποιήσω λανθασμένα, όμως αυτό
που ξέρω σίγουρα, είναι το ότι δεν ξέρω ακόμα ποια εργαλεία επισκευάζουνε
τον σκύλο που γερνάει, το μαραμένο φυτό στη γλάστρα, το πόδι της χήνας
στα μάτια μου, το πιασμένο πόδι μου, ή τη μέση που πονάει.
& ίσως απλά να είναι έτσι η πορεία των πραγμάτων—το πως κομμάτια του σύμπαντός
μας διαλύονται σαν κύβοι ζάχαρης στο νερό—ένα κάλεσμα που μας ζητά
να ηρεμήσουμε την πολυάσχολη αναπνοή μας ώστε να θαυμάσουμε
τη μαγεία της. γιατί ακόμα και τα πιο ικανά κουτιά με καρφιά έχουν την ικανότητα
να σκουριάζουν. γιατί όταν ήμουν παιδί μού έπεσε
ένα βάζο με μπισκότα που είχε το σχήμα της κιβωτού του νώε,
ένα οικογενειακό κειμήλιο που έγινε θρύψαλα.
τα ζώα το σκάσαν, οι ζέβρες έτρεξαν κάτω
από το τραπέζι, το διαλυμένο λιοντάρι να βρυχάται
στην εξώπορτά μας & έβγαλα από την εργαλειοθήκη
κολλητική ταινία & κόλλα στιγμής. ένωσα πάλι κάθε ζώο
με τον προορισμό του. γιατί εκείνο το απόγευμα
όταν ο πατέρας μου γύρισε απ’ τη δουλειά του εξομολογήθηκα
& έβαλε το βάζο στον πάγκο για να το γεμίσει με
γλυκά. το πως οι ρωγμές με τις ατέλειές τους διορθώθηκαν
από τα χέρια μου σαν μωσαϊκό. ξεφλουδισμένη μπογιά έκοβε τον λαιμό ρινόκερου.
κάθε ζώο ευθυγραμμίστηκε με την κιβωτό—
& μια πλημμύρα γλυκών περίμενε εντός.