Του Χάρη Χεϊζανογλου
Αυτό που συνέβη στο Κερατσίνι είναι αυτό που συμβαίνει όταν ο υπάλληλος αντί να καλέσει τις αρχές καλεί τον εργοδότη του…
Κι αυτό γιατί έχει μάθει να φοβάται περισσότερο για τη δουλειά του από ότι φοβάται για τις ζωές των άλλων…
Γιατί έχει μάθει πάνω από τη ζωή να βάζει έναν αφηρημένο φόβο για την κατανομή της ευθύνης.
Για το πώς η ευθύνη μετριέται σε λεφτά…
Και αυτό πλέον φαίνεται ότι δεν είναι απλά μια αντανακλαστική αντίδραση του ενός, είναι βαθιά ριζωμένη κοινωνική μηχανική… Η μηχανική που μετατρέπει το ενδεχόμενο να συμβεί το κακό σε βεβαιότητα, το ατύχημα σε δυστύχημα, την αμέλεια σε αδιαφορία, τον θάνατο σε τραγωδία…
Αν ισχύει μάλιστα ότι το βίντεο περιφερόταν από κανάλι σε κανάλι χωρίς να το παίζει κανείς, ίσως επειδή το παιδάκι ήταν γυφτάκι, η αθλιότητα πολλαπλασιάζεται εκθετικά…
Μαζί με το παιδάκι καλό είναι να ταφεί και η κοινωνία η οποία έχει πεθάνει εδώ και χρόνια και την έχουν αφήσει να περιφέρεται σαν ζόμπι…
ΥΓ: Περνούσαν, το έβλεπαν και αντί να πάνε να δουν αν το παιδί έχει σφυγμό και να καλέσουν το ΕΚΑΒ, το κλωτσούσαν για να δουν αν ζει και καλούσαν χεσμένοι την εργοδοσία να τους πει τί να κάνουν…
Όσο και να προσπαθώ να καταλάβω με ποιο τρόπο κάποιος έχει καταλήξει πριν πει “τί έπαθε το παιδί” να λέει “τί έπαθε ο κώλος μας” δεν μπορώ να βρω λογική σε αυτό… Μπορείτε να αναλύσουμε το σύστημα σχέσεων εξουσίας που παράγει αυτόν τον ανθρωπότυπο αλλά τον ίδιο τον ανθρωπότυπο, τον ανθρωποτιποτένιο, δεν θα τον καταλάβουμε ποτέ…
