Γράφει η Ράνια Γεωργίου*
Με όποιο τρόπο μπορώ θα είμαι δίπλα στους ανθρώπους που βιώνουν εκφοβισμό, περιθωριοποίηση, αδικία, συστημική ανισότητα και στιγματισμό μόνο και μόνο επειδή η ετεροκανονική μας κοινωνία αποφάσισε πως κάποι@ δεν ταιριάζουν με τα καλούπια της.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει ορισμένους να θεωρούν ότι δικαιούνται να βάζουν μεζούρες κανονικότητας και να αξιολογούν αν ένας άλλος συνάνθρωπός τους, έχει ή δεν έχει δικαίωμα να αγαπάει όποιον/α θέλει, να παντρεύεται όποιον/α θέλει, να αποκτάει παιδιά και να εκφράζεται όπως θέλει, από την στιγμή που δεν προκαλεί ζημιά σε άλλους.
Όταν μιλάμε για πατριαρχία και τοξικά πρότυπα αρρενωπότητας συνήθως μας χαρακτηρίζουν υπερβολικές. Μακάρι να ήμασταν. Γιατί αν κάνει κάποιος ένα γύρο κάτω από αναρτήσεις για την παρέλαση Υπερηφάνειας που έγινε χθες στη Λευκωσία θα διαπιστώσει το μέγεθος της απέχθειας για την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και τους συμμάχους της.
Ένας άνθρωπος με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό ή με διαφορετική ταυτότητα φύλου από αυτήν που του δόθηκε όταν γεννήθηκε θα βιώσει σε συντηρητικές κοινωνίες όπως είναι η κυπριακή, εξαιρετικά υψηλά ποσοστά τοξικότητας, επιθετικότητας, εκφοβισμού, στοχοποίησης και γελοιοποίησης. Τραυματίζουμε λοιπόν εμείς οι “κανονικοί” άλλους ανθρώπους που θεωρούμε “μη κανονικούς” επειδή… έτσι.
Επειδή η υπεροχή του προνομίου να ανήκουμε στην κυρίαρχη ετεροκανονική μερίδα της κοινωνίας, μας καθιστά τόσο αλαζόνες και τόσο απόλυτους που ξεχνάμε πως η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να περιοριστεί σε στεγανά.
Τι κι αν υπάρχουν αμέτρητα ερευνητικά δεδομένα πως η ομοφυλοφιλία δεν είναι διαταραχή και πως αποτελεί ακόμα μια έκφανση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας (όπως εξάλλου υφίσταται και στο ζωικό βασίλειο);
Τι κι αν η επιστήμη γνωρίζει πως η ομοφυλοφιλία δεν είναι μεταδοτική ούτε υπόκειται σε μιμητικές επιρροές αφού αποτελεί εγγενές συστατικό του σεξουαλικού προσανατολισμού ενός ανθρώπου;
Τι κι αν οι επιστήμονες ανά το παγκόσμιο δεν εντοπίζουν διαφορές στα παιδιά πολύχρωμων οικογενειών όταν συγκριθούν με τα παραδοσιακά πρότυπα οικογένειας, νοουμένου ότι τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν σε ανεκτικές και προοδευτικές κοινωνίες που τα σέβονται αντί να τα στοχοποιούν;
Τι κι αν η δυσφορία φύλου (όταν δηλαδή ένας άνθρωπος δεν ταυτίζεται με το βιολογικό φύλο με το οποίο γεννήθηκε) είναι αποδεδειγμένο ότι δεν αποτελεί μιμητικό αποτέλεσμα ταινιών ή μόδα που ωθεί ανθρώπους να αλλάζουν φύλο;
Στο ερώτημα γιατί να κάνουν παρέλαση οι γκέι, οι λεσβίες, οι τρανς κ.α. και γιατί να νιώθουν υπερηφάνια η απάντηση είναι απλή:
Επειδή παρόλη την κακοποίηση που υπέστησαν για δεκαετίες, παρόλο τον στιγματισμό, παρόλο τον πόνο που βίωσαν και βιώνουν, παρόλη την απόρριψη από τις οικογένειές τους, παρόλες τις βασανιστικές “θεραπείες μεταστροφής”, παρόλα αυτά λοιπόν, έχουν το θάρρος και τη δύναμη να είναι αληθινοί με τον εαυτό τους και να τολμούν να δηλώνουν ποι@ είναι. Κι επειδή τα θεμελιώδη δικαιώματά τους ακόμη είναι υπό διαπραγμάτευση, εμείς, όσοι και όσες θεωρούμε τους εαυτούς μας σύμμαχους, θα είμαστε εκεί.
Στην τελική, αν βάλουμε στην άκρη τους ακραίους που έχουν τόσο εύθραυστη τη συγκρότηση του εαυτού τους σε σημείο που βλέπουν παντού συνομωσίες και απειλές της “νέας τάξης πραγμάτων”, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και βρίσκει τον τρόπο να μας ξεπερνά: η αγάπη, η αλληλεγγύη και ο σεβασμός πάντοτε θα βρίσκουν τρόπους να ρίχνουν στο σκοτάδι φως.
Μίσος και αμάθεια εσείς;
Σεβασμός κι αλληλεγγύη εμείς.
Συνωμοσίες και ψευδοεπιστήμη εσείς;
Λογική κι επιστημονική τεκμηρίωση εμείς.
Φόβος και τοξικότητα εσείς;
Θάρρος κι ενσυναίσθηση εμείς.