Του Χρίστου Χαραλάμπους
Η συνάντηση με ένα καλλιτέχνη είναι πάντα ενδιαφέρουσα, γιατί αναμένεις ότι ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου θα ξετυλίξει το κουβάρι του ταλέντου και θα σε κάνει κοινωνό του ψυχικού του κόσμου τον οποίο εκφράζει μέσα από την τέχνη του.
Όταν όμως αυτός ο καλλιτέχνης, είναι ένα νέο παιδί, ένας έφηβος και μάλιστα ΑμεΑ, τότε το ενδιαφέρον από τη συνάντηση μαζί του αποκτά άλλες διαστάσεις. Σε αυτή την κατηγορία καλλιτεχνών ανήκει και ο Μιχάλης Βαρελλιτζής, μαθητής της δευτέρας στο Λύκειο Αποστόλου Λουκά Κολοσσίου. Η συνάντηση και η γνωριμία μας έγινε με αφορμή την πρώτη του Έκθεση που διοργανώνεται την Παρασκευή 15 Απριλίου στις 6.30μμ στην Αίθουσα Πολιτιστικών του Δήμου Ύψωνα.
Ομολογώ ότι πραγματικά ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες και αξιόλογες γνωριμίες μου με νέα παιδιά, γιατί ο νέος που είχα απέναντι μου, τον διέκρινε μια ωριμότητα και μια αισθητική «ψημένου» ανθρώπου με άποψη που δεν διστάζει να την εκφράζει με μαχητικότητα και συχνά με πολύ καυστικό τρόπο και όχι ενός ανέμελου εφήβου. Τον Μιχάλη τον χαρακτηρίζει η ευαισθησία και η τρυφερότητα του καλλιτέχνη αλλά και ο έντονος προβληματισμός του πολίτη που ενδιαφέρεται για τα όσα καθημερινά γίνονται γύρω του.
Η κουβέντα μας ξεκίνησε στην αρχή κάπως αμήχανα και συγκρατημένα, αλλά δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να χαλαρώσουμε και οι δύο ώστε η συνάντηση μας να εξελιχθεί σε μια πολύ φιλική και οικεία επαφή. Ξεκινήσαμε μιλώντας βέβαια για το ταλέντο του στην ζωγραφική και την έκθεση που ετοιμάζει.
«Με την ζωγραφική νιώθω χαλαρός και χαρούμενος, ότι έχω δύναμη και κάτι μπορώ να καταφέρω κι εγώ… ξεχνώ τα προβλήματα της καθημερινότητας μου και παράλληλα επιδιώκω να στείλω ένα αισιόδοξο μήνυμα στον κόσμο… να μην αγχώνεται, να είναι πάντα με το χαμόγελο κι ότι τα προβλήματα επιλύονται, φτάνει να πιστεύουμε ότι μπορούμε να καταφέρουμε κάτι καλό που επιθυμούμε…».
Κάνοντας αυτή την εισαγωγή, ο Μιχάλης την συμπληρώνει με ένα ουσιαστικό μήνυμα… «ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, με τα δικά του προβλήματα, τις δικές του σκέψεις και τα δικά του χαρίσματα…».
Προσκαλεί όλο τον κόσμο να επισκεφθεί την Έκθεση, επισημαίνοντας ότι «είναι η πρώτη φορά που θα εκθέσω έργα μου κι αυτό με την πολύτιμη βοήθεια της καθηγήτριας μου της Τέχνης της κυρίας Πόπης Νικολάου που πίστεψε σε μένα και με παρότρυνε να κάνουμε κάτι για να μπορώ κι εγώ να ασχολούμαι και να εκφράζομαι κι έτσι τα καταφέραμε…».
Στη διάρκεια της υπέροχης κουβέντας μας, κάνει διακοπές για να ευχαριστήσει τους καθηγητές του που τον στηρίζουν και ιδιαίτερα την κ. Πόπη αλλά και την κ. Φωτεινή Φτερούδη που όπως λέει «είναι η καλύτερη συνοδός που μπορούσα να έχω…». Αναφέρεται όμως και στους γονείς του που είναι «υπέροχοι και με αγαπούν πάρα πολύ κι αυτό μου δίνει δύναμη…». Ο Μιχάλης είναι άριστος μαθητής και βέβαια ένα αστείρευτο ταλέντο αφού πέραν από τη ζωγραφική, του αρέσει να τραγουδά, με ιδιαίτερη προτίμηση στα λαϊκά τραγούδια, όπως μου λέει παραθέτοντας και κάποια ονόματα της παλιάς φρουράς των λαϊκών τραγουδιστών, που είναι αμφίβολο αν τους γνωρίζουν πολλοί συνομήλικοι του.
«Μας λείπει η ανθρωπιά, η παιδεία και η ενσυναίσθηση…»
Μέσα από τις αναφορές για τη ζωγραφική του και την τέχνη γενικότερα και κάποια αστεία που ανταλλάζουμε μεταξύ μας, γιατί ο Μιχάλης έχει και έντονη αίσθηση του χιούμορ, η κουβέντα μας αναπόφευκτα στέφεται στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν ακόμα στην Κύπρο τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
«Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός κι αυτό το βλέπουμε καθημερινά με την κατάληψη των χώρων στάθμευσης που είναι για ανάπηρους, με τα στενά πεζοδρόμια που δεν μπορεί να κινηθεί κάποιος με καροτσάκι αλλά και με τις προβληματικές προσβάσεις σε κτήρια και άλλους δημόσιους χώρους…» επισημαίνει και αναφερόμενος στη γενικότερη αδιαφορία προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες, υποδεικνύει ότι «θα έπρεπε να υπάρχουν κάποιοι χώροι όπου να μπορούμε να πηγαίνουμε και να ασχολούμαστε με κάτι και όχι να μένουμε απομονωμένοι στο σπίτι».
Έντονη είναι η απογοήτευση αλλά και ο θυμός που εκφράζει ο Μιχάλης για το ότι στη σημερινή Κύπρο της ανάπτυξης και της προόδου, όπως θέλουμε να παρουσιάζουμε τον τόπο μας, υπάρχει ακόμα αυτή η περιθωριοποίηση σε αντίθεση με το τι ισχύει σε άλλες χώρες όπου υπάρχουν υποδομές αλλά και ευκαιρίες. «Δυστυχώς μας λείπει η ανθρωπιά και η παιδεία… δεν υπάρχει ενσυναίσθηση…» λέει εμφαντικά και εκφράζει την εκτίμηση ότι αυτή η διάκριση και η προκατάληψη που υπάρχει σε βάρος των ΑμεΑ δεν θα σταματήσει ποτέ να υπάρχει.
Ο λόγος του είναι ποταμός όταν αναφέρεται στα αλυσιδωτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες και τα πυρά του στρέφονται κατά κύριο λόγο στην πολιτεία και στις υποχρεώσεις της. «Πρέπει να μας βοηθήσουν να σπουδάζουμε, να βρίσκουμε μια δουλειά, να έχουμε μια απασχόληση… σε ένα χρόνο θα τελειώσω το σχολείο και δεν ξέρω τι θα κάνω, ποια θα είναι η πορεία και εξέλιξη μου… άνθρωποι όπως εμένα, όταν τελειώσουμε το σχολείο δεν θα δικαιούμαστε συνοδό… βοήθεια από κανένα… μας θεωρούν κατώτερους κι αυτό που λέω είναι η αλήθεια… ακόμα και το επίδομα που μας δίνουν σιγά σιγά μας το κόβουν… μας οδηγούν στην απομόνωση κι αυτό είναι άδικο και απαράδεκτο…».
Λάτρης του ποδοσφαίρου ο Μιχάλης, Απολλωνίστας όπως λέει αλλά με σεβασμό προς όλους τους σωστούς φιλάθλους όλων των ομάδων, θέλει να γίνει αθλητικογράφος. Όμως και αυτή η απλή επιθυμία του, αυτό το δικαίωμα του να ασχοληθεί επαγγελματικά σε ένα τομέα, του φαντάζει άπιαστο όνειρο γιατί «σκέφτομαι ότι μπορεί να μην βρω δουλειά επειδή είμαι σε καροτσάκι και θα προτιμήσει κάποιος να εργοδοτήσει κάποιον που είναι καλά…».
«Μαχητική προσωπικότητα με κριτική σκέψη…»
Το μεγάλο δέσιμο του Μιχάλη, ιδιαίτερα με την καθηγήτρια του της Τέχνης και η αμφίδρομη σχέση αγάπης και σεβασμού που υπάρχει μεταξύ τους, το διαπίστωνες από την πρώτη στιγμή.
«Ο Μιχάλης μου έμαθε άλλους τρόπους να διδάξω τέχνη… μαζί του είχα μια πρόκληση γιατί έβλεπα μια καλλιτεχνική φύση, ένα παιδί με καλλιτεχνική φλέβα που όμως δυσκολευόταν να την εφαρμόσει στην πράξη. Οπότε έπρεπε να βρούμε ένα τρόπο να εκφράσει το καλλιτεχνικό του ταλέντο. Και τα καταφέραμε κι όταν έκανε το πρώτο του έργο, ήταν πολύ χαρούμενος… και προχώρησε και συνέχεια εξελίσσεται…» μας λέει η Πόπη Νικολάου.
Τονίζοντας ότι ο Μιχάλης είναι σπουδαία προσωπικότητα, πολύ μαχητικός και με κριτική σκέψη, επισημαίνει ότι «μιλώντας μαζί του αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχεις να κάνεις με ένα έφηβο του τάμπλετ αλλά με ένα άνθρωπο ζυμωμένο από τη ζωή στον οποίο μπορείς να δώσεις κάποια πράγματα αλλά και να πάρεις πολύ περισσότερα…».
Μιλώντας για την έκθεση των έργων του μαθητή της, η κ. Νικολάου μας αναφέρει ότι εκτός από τους 12 ζωγραφικούς πίνακες που έκανε ο Μιχάλης, θα παρουσιαστούν και κάποια χαρακτικά του τα οποία έγιναν με την καθοδήγηση του καθηγητή του, Χρίστου Κυβερνήτη.